Evet hayat devam ediyor ama ölen kişi komşunuzsa, uzaktan akrabanızsa, dıdısının dıdısı ise.
Ama,
"Ölüm bir eve girince, sağ kalanları da biraz öldürüyor" sözü boşa değil. "Ateş düştüğü yeri yakar" sözü de keza öyle.
O eve düşen ateşin isi kalbine siniyor, hayatına siniyor. O koku ile de hep burnunun direği sızlıyor. Hayat devam ediyor evet ama edemiyor işte.
Bu sözü o kadar çok duydum ki. En acı anımda gelip beni teselli etmeye çalıştılar bu söz ile. Cenaze evine gelirken süslenmeyi ihmal etmeyen, eline yüzükleri takmayı beceren insan dedi bunu "napacaksın işte hayat devam ediyor"
Sorsan en çok o üzüldü. Neyse. İnsan bazı anları unutamıyor.
2 yıl oldu. Dile kolay. Çoğu kez yaşama tutunmak için reddettim onun yaşamadığını. Ve bu cümle gerçeği yüzüme çarptığı için de gözlerim yine doldu. Hayat devam etti, evet ama 2 yıl boyunca ne yaşadık ne yedik bilmiyorum. Her şey eksik. Öyle bir eksik olma hali ki, en mutlu anım diye düşündüğün günün akşamında bile kendini öldürmek istiyorsun bu eksiklikle daha fazla yaşamamak için.
Dayanıyorsun, bazen hayret ediyorsun bunca acıya nasıl dayandığına. Bazen hissetmiyorsun. Bazen reddediyorsun. Bazen de en olmadık anca çöküp hüngür hüngür ağlıyorsun "çok özledim" diye.
Duymaktan nefret ettiğim bu cümleyi kendim de tekrarladım çoğu zaman. Çünkü onun en sevdiği aktiviteyi sırf onun için yapıyorken bile köpek gibi vicdan azabı çekiyorsunuz. Dışarıdan bakan bir insan durup soluklandığınızı düşünür ama siz çaresizce kendinizi teselli edersiniz. "O da bunu isterdi, çok mutlu oluyordur şimdi bizi gördüğü için" cümlesi çok ağır.
Hayat devam ediyor diye inceden ahkam kesen insanlar genelde bu yok oluşu bilmezler. Bilenler de söyleyemez bence zaten.
Velhasıl, insanlar acı içinde kıvranırken; hayat devam ediyor demeyin. Etmeyecek çünkü. Bir şekilde zaman geçiyor sadece. Sessizce yanımızda durun o yetiyor. Ama bunu demeyin. Gözünüzü seveyim.