hatırlanan en eski anı

sene 1995. sıcak bir temmuz günü. annemin elinden tutmuşum, dedesinin evine doğru gidiyoruz. hava öyle sıcak ki gözlerimi açamıyorum. sonra dedesini gördüm. parkinson hatasıydı. ellerinin titreyişini hala unutmam.

sene 1994 lojman çocukları olarak toplanıp tugayın arkasındaki yeşil alanı yaktik. grubun en küçüğü bendim ve tek amacımız mangal için ufak bir ateş yakmakti. etrafimiz ateş olunca kacamadik bizi bi usttegmen kurtarmış. tek hatırladığım kibriti yaktigimizdi oysaki. kucuktum hatırlamıyorum demek annem birine anlatırken daha iyi oluyor ama

aq horozu kafamı deliyordu. canım mavi montum seni çok seviyorum iyi ki vardın

annemle çikolota yiyorduk :3-4 yaşımdaydım

29 ekim 1990 3 yaşındaydım ve trafik kazası geçirmiştim. maalesef ölümlü bir kazaydı.

dedem kahvehaneye giderken benide götürürdü çay söyler icerdi kesme şekeri de bana verirdi

teyzemlere gitmiştik evi köydeydi, ana yola baya uzak bir köy o zamanlar araba yok teyzemin çocuğu sepetli bir motorla götürüyor bizi , yollar çakır çukur gidiyoruz birden bir motor sarsıldı ne oluyor filan arkama dönüp baktığımda annem düşmüş kafasından kanlar geliyor ben hıçkıra hıçkıra ağlıyorum annemin başında, anne ne olursun ölme anne, anne ambulansı çağırdılar annemi öylece izliyorum ambulans geldi daha çok küçüğüm bırakmak istemiyorum annemi bende binecem ,annemle gitmek istiyorum bırakın beni kimse anlamıyordu beni ablamla beni bir arabaya bindirler arabanın arkasından ağlaya ağlaya anneme bakıyorum o başka yöne gitti ben başka yöne sonrasını hatirlamiyorum nedense.annemi hastaneye yetiştirmişler ve kurtulmuştu.

ananemlerin çamaşır makinesinin kapağına oturup kırmıştım ve babam ağzıma sıçmıştı üzgünüm

olay değilse birkaç görüntü anımsıyorum komşunun köpeği ve bi abla falan ama olay ise 4 yaşımda balkondan düşmüştüm an be an anlatırım

4 5 yaşlarındayken köyde bir gün kuzenlerleyiz. i̇kisi de benden büyük. anneannem akşam sobayı yaktı yere döşekleri açtı biz yatıcaz. kapıyı kapattik. o odada en sevdiğim yer yüklüktü. oraya gidip kayıp, yatakları devirmeye bayılırdım. kuzenleri dr ayarttık hepimiz kayıyoruz. soba gürül gürül yanarken yorganın birisi sobanın üstüne düştü. yanmaya başladı. i̇ki kuzenimde -ikisi kardeş bu arada- birbirlerine sarıldılar. ama yorgan alev aldı. ben bağırmaya başladım, onlar korkuyor ama ben değıl. hatta işi eğlenceye aldım, çıktım sedirin üstüne, koşuuun baaakıın geliiin yorgan yanıyoooor diye zıplıyorum. onlar orada korktukça kahkaha felan atıyorum. neyse en sonunda geldiler söndürdüler. köşesi yanmıştı ama koye her gidişimde o yorganla uyurum.

4 5 yaşlarındayken köyde bir gün kuzenlerleyiz. i̇kisi de benden büyük. anneannem akşam sobayı yaktı yere döşekleri açtı biz yatıcaz. kapıyı kapattik. o odada en sevdiğim yer yüklüktü. oraya gidip kayıp, yatakları devirmeye bayılırdım. kuzenleri dr ayarttık hepimiz kayıyoruz. soba gürül gürül yanarken yorganın birisi sobanın üstüne düştü. yanmaya başladı. i̇ki kuzenimde -ikisi kardeş bu arada- birbirlerine sarıldılar. ama yorgan alev aldı. ben bağırmaya başladım, onlar korkuyor ama ben değıl. hatta işi eğlenceye aldım, çıktım sedirin üstüne, koşuuun baaakıın geliiin yorgan yanıyoooor diye zıplıyorum. onlar orada korktukça kahkaha felan atıyorum. neyse en sonunda geldiler söndürdüler. köşesi yanmıştı ama koye her gidişimde o yorganla uyurum.

hayatımda geriye gittiğimde hatırladığım son şey okulun ilk günü kuzenimin öğretmenden dayak yemesi. o gün eğitim ve sistemden yoksun eğitim sistemiyle tanışmıştım...

yerlerden sigara izmaritleri toplardım yaş 4 5

kafamı amcamların balkon demirlerini sokmuştum cıkaramamıştık. yengem hala anlatirken gülme krizine giriyor

5 yaşındayım sanırım cünkü daha okula başlamamıstım pek guzel bi anı değil ama hala da unutmadim,ben etek seven bir kiz hic olmadim küçüklukten beri, ablamda tam tersi etek delisi iste ablam beni giydirmeyi cok severdi o kombinler falan yapardı benim icin neyse bi gün etek giydirmeye calisti bende inat etmistim giymeyecem diye ablam zorla giydirmeye calistiginda aglamaya baslamistim o da basmisti bana tokadı hiç unutmam hala da ablamin laf arasinda yüzüne vururum

kardesimle aramda 2 yas var ve ben annemin kardesime hamile oldugu zamanlari hatırlıyorum. cok eski silik silik hersey ama annemin hamile gobegiini patlatmaya calismistim balon oldugunu falan dusunmustum

yaş 3 falan ben biberonla hala süt içiyormuşum ve annem ile babam vazgeçirmek için biberonun içindeki süte nane atmışlar bana da bak oğlum içine böcek girmiş hadi at onu çöpe onu dediler ben de gidip çöpe attım biberonu ondan sonra biberon kullanmadım hatırladığım en eski anıdır bu

anaokul zamanları kuzenlerimdeyken karşı apartmandakı çocuğu hiç sevmezdik hep o balkondayken ona tabanca sıkardik boncuklardan kaçmaya çalışırdı :d birgun o da tabanca aldırmıştı bizi duelloya çağırıyordu bağırarak :d

abim kucukken kafama cekicle vurmustu o gun bugundur duzelemiyom😂devrelerim yandi

ortaokul 2 veya 3 olması lazım annemle yengemlere gittik ben uyuyup kalmışım annem se beni bırakıp gitmiş orda evlerimiz birbirine çok yakın sabah gelirim diye düşünmüş her neyse gece saat 4 gibi uyanıp annemi aramışım annem yok en sonunda evden çıkıp kapıyı kapatmışım dış kapı kilitli bu yüzden deponun demirlerinin arasından çıkıp eve gelmişim içeri bi giriyorum annemin yüzü bembeyaz çok korkmuştu bişey oldu sanıp skfkrfkdk.

okula daha gitmiyodum heralde o zamanlarda annemgil bana kardeş ister misin gibi bişi sormuşlardı o günün gecesinde kabuslarla sürekli uyandığımı hatırlıyom.pabucum dama atılcak diye nası tribe girdiysem artık.

teyzemin banyo ettirirken küpeyi çıkarmayı unutması sonrasında kulağımı yırtması,kulağım sızladı

2-3 yaşlarında komşu kızını öpmeye çalışıyordum. ondan öncesi yok. daha küçükken ne olacağım belliymiş. hala aynıyım zmxnzmzx :)

bir çeşme başında parmağıma konmuş bir bal arısını izlediğimi hatırlıyorum. ulan ne cesaret şimdi para verseler yapmam :d

çok kötüüü bitmiyordu bitmiyordu ağlıyordu ((: biter mi hiç((:

kucukken benden daha büyük olan arkadasim beni mor ciceklerin zehirli olduguna inandirmisti ve ben de iflah olmaz bir gerizekali oldugum icin buna aglamistim

komşunun inşaatı vardı. yeni çimento geldi. sağa sola baktım kimse yok. elime bi kazık aldım ne kadar çimento varsa yırttım. kabaran çimento gözlerime doldu. sabaha kadar açamadım gözlerimi. hastaneye götürdüler şırınga ile yıkadılar.. o gün bugündür kimsenin malına zarar vermem

kendimi rüyamda uçarken görmüştüm. o kadar gerçekçiydi ki gerçekten uçabildiğimi zannediyodum. arkadaşıma ben görünmez olabiliyorum deyip dolabın arkasına saklanıyodum. süper güçlerim olduğunu düşünüp sürekli kapılara ve duvardaki kalorifer borularına tırmanıyordum camdan falan atlamamış olmam büyük mucize

küçük yaşta kullandığım antidepresan ilaçlardan ötürü çocukluğuma dair olan anıları hatırlamam ama hatırladığım ve hiç bir zaman unutmadigim anım ben 10 yaşındayken olmuştu. onu da hayal meyal hatırlarım. bir dağın tepesini hatırlıyorum bir sürü mezar ve her tarafta ağlayan insanlar ben, 8 yaşındaki kardeşim ve 12 yaşındaki ablam bir arabanın yanındayız ve bizden biraz uzakta olan insanların omuzlarında bir tabut. ablam babam dedi ve kardeşimle hıçkıra hıçkıra ağlarken ben öyle durdum. bir an tabutu gördüm ve bağıra bağıra son bir kez görmek istiyorum son bir kez bir kere izin verin son kez göreyim dedim ama izin vermediler. ben orda bulunan keskin taşı elime aldım ve bileğime vurmustum o an canım acımamıştı sadece kanı gördüm ablamın çığlıklarını hatırlıyorum ve bayılmışım gerisini hatırlamıyorum. her gece gözümü kapattıgımda bu gelir aklıma..

kafamı balkon demirliklerinin arasına sokmuştum bir daha çıkaramamıştım sonra demiri kesip kurtarmışlardı

4 yaşında falanım muhtemelen. yerini falan hatırlamadığım bir evdeyim, daha doğrusu bahçesinde. hatırladığım en eski evimizden bi önceki ev. bahçesi olan müstakil bir evdi. yan tarafta ev sahibi oturuyordu. kara çarşaflı kürt bir kadındı, yüzünü falan hatırlamıyorum. görüntüler çok flu ama net hatırladığım şey o kadının benden pek hoşlamadığı. bir iki çiçek kopardım annem için bahçeden ve o karı kızdı bana, kovaladı mı hatırlamıyorum. çiçek de çiçek olsa yarak kürek yabani bi ot. ama doğudaysanız bitki konusunda çok fazla alternatif olmayabiliyor. kara çarşaflıları çok sempatik bulmamam bu yüzden heralde. bi de hatırladığım o evin balkonundan çay bardağı atıp kırmamdı. niye yapıyordum bilmiyorum.

i̇stirmar da anıdan sayılıyor mu

ev taşımaya yardıma gelen bi kel amca vardı kafama kafasını vurarak artık sende kel olucaksın demişti bende gidip bomboş odada hıçkırarak ağlamıştım 4 yaşında falanım lan niye üzüyo beni

3 yaşındaydım. ablamın arkadaşının annesi vefat etmişti. mevlüdüne gitmiştik. annemle mutfak masasında oturuşumuz, evin giriş kapısı, dolaplar, köşede yerde duran ayranlar hala aklımdadır.

annemin köyünde, büyükbabamın divanda oturduğunu hatırlıyorum. bir de 99 depreminden önce oturduğumuz evden etrafı seyredişimi. anneme sorduğumda ikisinde de 2 yaşımda olduğumu söyledi, hangisi daha önce bilemiyorum.

elime ilk kalem aldığım anı unutamam

sene 1999 çok pahalıya aldığımız bisikletimi bi yeri bozuk diye 500.000 liraya satmıştım

ilk parka gittiğim gün annem hastaydı kuzenlerimle ablamla gitmiştik ama fotografları var diye hatırladığım yanılgısına da düşmüş olabilirim emin değilim

abimin kafasına fındık çuvalı düşmüstü hiç unutmam unutmadığım gii her hatırladığımda hunharca gülerim hani hastaneye falan kaldırıldı ama komikti

ulan zihnimi zorluyorum ama hatırladığım bir tek topu kaçırma anım aklımda kalmış eskisi silik. eski evimiz yokuşun en ucunda bir evdi ve o yokuşu inince otoban gibi bir yola çıkıyordu önü. top oynuyorduk orda.bir abimizdi galiba bize topu alan her neyse hediyeydi işte top. oynarken abim bağcığını bağlıyordu atma dedi. sonra ben de dururmuyum tabi attım topu top o yokuştan aşağı yuvarlanırken her ne kadar geç kalsa da abim görmüştü topu. arkasından koşarken komşumuz bisikletle çarpmıştı. en son abimi getirdiklerinde eli yüzü kanıyordu. gerisini hatırlamıyorum :d

bahçeli evimiz vardı tabi kiralık orda 2 tavuğumuz 2 tavşanımız 1 yavru köpeğimiz vardı. yan evde bi amca vardı o traktörle geçerken tavukları yakalar onların ayaklarıyla o amcaya el sallardım :d en mutlu günlerim o günlerdi nasıl oldu da bu kadar düz yaşamaya başladık acaba?

tam olarak kaç sene oldu tahmin edemiyorum ama ablam şuan 35 yaşında o zaman liseye gidiyodu siz düşünün işte 19-18 sene önce. ablam okuldan gelmiş ben her zamanki gibi onun kucağında o da kapının önünde oturmuş arkadaşlarıyla konuşuyor. ben gerizekalı gibi parmağımı kapı aralığına sokuyorum ve o sırada biri kapıyı kapatıyor. tek hatırladığım hunharca ağladığım ve tırnağımın dibinden çıkmış olduğu. çok zor geçti küçüklüğüm :d bir ara da sürekli bisiklet çarpardı bana. abartmıyorum en az 4 kere çarpmıştır. ama birini hiç unutmam. 3-4 erkek bisiklet turuna çıkmış tura çıktıkları yer de sokak araları neyse. o zamanlar ben yine gerizekalıyım tabi top yola kaçtı ve ben sağım solum demeden yola atladım. sonrası bilinçaltımın karanlık köşelerinde :d dudağım patlamıştı burnum falan kanamıştı bayaa mosmordu yüzüm ajshsjs onları hatırlıyorum. burnumun altında minicik bir dikiş izi gibi iz oluştu (yaşanmışlıkların bıraktığı izleri severim) i̇şte sadece kolum, bacağım kırılmadı ve hep içimde ukte kalmıştır. :d

99 depremi ve sokakta kalışımız

evin merdiveninden düşüşlerimi hatırlıyorum ağlayışlarımı buz tutmalarını kafama felan