garip hissedilen anlar

yenikapı metrosunda güvenlik kontrol etsin diye çantamı açmam ve prezervatif kutusunu görüp sırtıma vurarak "geç haydi geç" demesi. ne hissedeceğimi hala kestiremiyorum

baskasinin evinde kaldigin an. pijamalarini giyersin yataga girersin ya. ne bileyim cok tuhaf bi his.

şu videoyu izledikten sonra garip oldum.kardeşimi götürmüştüm inönü yıkılmadan son kez gideyim abi ne olur diye ağlamıştı.bu maça gitmiştik.

tam şu an. tam 127 gündür her an. özellikle son 54ü daha da garip. bu günlerin hesabını yapmaya başladığımdan çok daha garip. giderek garipleşiyor.

allahım eski insanlar birer birer hortluyor ne kadar da değişmişler garip hissediyorum

balkonumda oturmuş yağmur sesi eşliğinde not okurken birden duraksadım. bugün ders sonrası amfi olarak toplu fotoğraf çekilelim hocam son ders diyenler olmuştu. acelem olduğu için o tantanaya katılmadan çıktım. şimdi fark ediyorum ki bugün lisans hayatımın son dersime girmişim. i̇nşallah tabi ki. gözlerim doldu bunu böyle düşününce. bir tuhaf hissettim. sanki daha dün gibi adliye koridorunda okulum uzadı arkadaşlarım mezun bense bir başına öğrenci kaldım diye ağlamam. kendimi eksik ya da başarısız hissettiğim o dönem birden geçmiş zamana dönüşmüş. zaman çok çabuk geçiyor. o gözümde büyüttüğüm bir yıl resmen bitmek üzere, yüzdüm yüzdüm kuyruğuna geldim. şunları düşünmek bile böyle yaptıysa mezun olduğumu öğrendiğim an sevinçten ağlayacağım netleşti. allah inşallah finallerin sonunda yaşatır bana bu mutluluğu hayırlısıyla.

umutsuz hissediyorum kendimi bazen. hayatımda hiçbir şey yoluna giremeyecek mutlu olamayacakmışım gibi. sonra direk hayatımı etkilemeyen ama beni mutlu eden şeyler yaşayıp şükrediyorum. ama o umutsuzluğu kafamdan silip atamıyorum. ne bileyim garip hissediyorum. arada kalmış gibi. yalnız hissediyorum mesela şu an. ama sevdiğim çok insan var. ne bileyim iyi hissetmiyorum. bambaşka bir boyutta başka koşullarda yaşamak isterdim. bunu düşündüğümde de bencil hissediyorum kendimi. benden çok daha kötü durumlarda olan insanlar var. ama anlatmak istediğim o değil işte. karmakarışık bir yazı oldu kusuruma bakmayın lütfen

şu an da öyle hissediyorum garip. canımdan can gidiyor gibi hissediyorum bu hastalık beni öldürecek gibi allahım artık nolursun ağırmasın ne olursun. yalvarırım. ve yapacak hiçbir şeyim yok.

ders çalışmak için masanın başına oturduğum zamanlar oluyor genelde. emeklerin boşa mi gidecek? bu yil da mi olamayacak ? gidecek miyim ? kalacak miyim ? kazanabilecek miyim? içimde acayip bir gelecek kaygısı var boşlukta gibiyim hiç bir şey yolunda gitmeyecek hayatın biraz da olsun duzelmeyecek gibi geliyor

gece herkes yatınca yani bu saatler. bi değişik hissediyorum sanki günün sadece bu kısmında, karanlığın içine battığımız zaman kendimdeymişim gibi, anlamsızca bi boşluk ama seviyorum yemin ediyorum sevebildiğimi hissettiğim tek zaman dilimi şuanlar sadece ya gece herkes yattığında, doğru şarkıyı bulduğumda oluşan o karanlığın içindeki boşlukta

toplumun en mutlu olduğu anlarda garip hissederim. bu öyle bir gariplik ki daha çok hüzün ve yalnızlık doludur benim için. düğünlerde, doğumlarda, kutlamalarda bir hüzün kaplar içimi. kaç kere kına gecelerinde o gürültüyü bastıran iç sesimle yüzleştim anlatamam. bazen ruhun yalnızlığı böyle durumlarda çok ağır geliyor insana; sarılıyorsun kendine, kendi şarkını mırıldanıyorsun ama olmuyor farklı hissediyorsun. sonunda bir gariplik peyda oluyor...

Eski sevgili ve artık arada bağ olmayan eski dost ile olan karşılaşmalar. Ben hep gerilirim bu durumda.

Birçok şeyi düşünüp birçok şey hissediyordum. O kadar çok hissi ayni anda yaşıyorum ki kendimi garip hissetmeye başladım. Bir yandan hayatımın güzel günleri bitmiş artık zorluğa gelmis gibi hissediyorum. Bir yandan ' sen daha ne yaşadın ki belki asıl güzellikler bundan sonra' diyorum. Bir yandan bomboşum bir yandan yapmam gereken çok iş var gibi. Bir anda içimi şüpheler korkular basıyor bir yandan haline şükret ileriyi düşünme diyorum. Kendimi kadere salmak düşünmemek istiyorum ama sonra başıma bir şey gelirse iyi düşünemedim diye kendimi hırpalayacağımı da biliyorum.

Hiç anımsayan veya yaşayan var mıdır ya da nasıl anlatılır bilmiyorum. Küçükken gece vakti ailenizle misafirliğe gittiğinizde şehri bilmediğiniz için gittiğiniz yerin bahçesi ve sokakları yalnızca oradan ibaretmiş gibi gelir ya hani, işte o duygu çok garip bir duyguydu. Gece vakti evimden uzak, ıssız, yüksek ve otoparklı binaların yanından geçerken benzer şeyleri hissediyorum. Ya da normalde canlı ve insanla dolu olan meydanlara gece 3-4 gibi gidersem içim bir garip oluyor.

içinde oluşan o boşlukta gecenin karanlığına doğru yürüdüğün adımlarının gittikçe zorlaştığı ve hissizleşmenin verdiği acı ile yutkunamadığın anlar. anlam aramaya çalıştıkça garipsediğin duygularınla baş başa kalışların

Acaba başkaları da böyle düşünüyor mu diye merak ettiğim bir şey... Uzun otobüs yolculuklarında hani böyle gece vakti camdan dışarıyı izlersin ya. Ta uzaklarda ışıkları yanan evler vardır. Sen otobüsün motor sesi ve içeride azalan temiz havanın etkisiyle o boşluğa dalar gidersin. O evlere bakıp acaba kim yaşıyor nasıl hayatları var diye düşünürken garip oluyorum işte. Mesela o evlerde yaşayanlar her gün evlerinin uzağındaki o yoldan geçen araçlardaki insanların haklarında ne düşündüğünü merak ediyor mudur? Sanki o evler biz camdan dışarıyı izlerken bir şeyler düşünelim diye yapılmış gibi. Çoğacayip.

Bugün yeni tanıştığım biriyle aynı ortamdayken hayatımdan bir iki şey anlatıyordum. Durdu durdu bana bakıp " ne kadar güzel bir hayatın var" dedi gözleri ışıldayarak. Ben de ona bakakaldım. Hiç kimseden duymamıştım bunu. Zaten öyle de değildi. Ama ilk kez biri hayatıma, yaşadıklarıma özendi. Çok şanslı hissettim.

rüya görürken hep garip hissediyorum.

nefes filmindeki dağda oturuş tarzı balkonda oturuyorum geceleri. tüm ışıklar sönüyor bir bir. ben hepsini izliyorum. tribe giriyorum. askerlik sorgulama yazıp edevletten tecil bozma yerini kurcalıyorum. sonra yemek yapıp mutfağı temizliyorum. yeni yağ sökücü falan aldık da kullanıyoruz. bir tabancam yok. sadece bıçağım var. arabanın üstüne sigara izmaritlerini atan o orospu evladını da bulup yok edeceğim. amına koyduğumun oğlu. ya da kızı. ananı sikeceğim senin. piç kurusu. amına kodumu yaşlı amcası eğer bu boku sen yediysen senin arabana işeyeceğim yılbaşı gecesi. arabayı ordan çektiğim gibi kaldırım taşı koydun buraya araba koymayın der gibi. sen hele bizim kapının önüne çek bi daha amına koydum senin. orospu çocuğu beraber yangın söndürmedik mi seninle bi hukukumuz vardı amına koyduğum. büyük kapının önüne koyduk sanki. ben ne zaman senin girişi kapattım da bana laf atıyon amın oğlu. sıkıntın varsa numaram yazıyo ara amına koyduğum çekeriz.

şöyle küçük temaslar hem hüznü hem huzuru aynı anda uyandırıyor bende.

Hani bazı vakitler vardır, insanın içine bir özlem doğar. Bir şeyleri özlersin ama ne kadar düşünürsen düşün neyi özlediğini bir türlü bulamazsın, neye özlem duyduğunu tarif edemezsin ama içinde bi burukluk oluşur. İşte en garip an o anlardır bence.

Kolumun iç tarafı ısınmış. Bir anda karnıma koyunca kucağıma sıcacık bir bebek koymuşlar gibi hissettim. Tövbe yarabbi. Ama canım da bir bebek çekmedi değil.

ne zaman bi kediyle karşılaşsam çok garip hissediyorum. sanki ben kediymişim de o benimle karşılaşmış gibi. ikircikli ve yoğun.

Hayal kurma işini abartıp kafada senaryo yazıp yaşayıp gerçek dünyaya dönme anı

bayramın gelişinin senin için bir şey ifade etmemesi.. yani öyle bir hevessizlik, öyle bir bıkmışlık

Karşımdaki insana bir şey anlattığımda ya da sorduğumda cevap alamayınca hayatı sorguluyorum.

insanlarla konuşurken her birimizin ayrı ayrı birey olduğunu düşündüğüm bir farkındalık anı var. "ben bu kişiyim bu hayatı yaşıyorum, karşımdaki kişi kendi hayatını yaşıyor" dediğim anda garip hissediyorum

Günlerdir pazartesiyi bayramın 1. günü sanıyordum. Ne demek bayram çarşamba günü

iğrenç olan hayatımı unutmak için günlük yazıyor olmak, yazdıkça aklıma daha çok kazıyor gibi oluyorum

yapmadığım bir şeyi yapmışım gibi davranılması. içim rahat bir şekilde izliyorum…