umutsuz hissediyorum kendimi bazen. hayatımda hiçbir şey yoluna giremeyecek mutlu olamayacakmışım gibi. sonra direk hayatımı etkilemeyen ama beni mutlu eden şeyler yaşayıp şükrediyorum. ama o umutsuzluğu kafamdan silip atamıyorum. ne bileyim garip hissediyorum. arada kalmış gibi. yalnız hissediyorum mesela şu an. ama sevdiğim çok insan var. ne bileyim iyi hissetmiyorum. bambaşka bir boyutta başka koşullarda yaşamak isterdim. bunu düşündüğümde de bencil hissediyorum kendimi. benden çok daha kötü durumlarda olan insanlar var. ama anlatmak istediğim o değil işte.
karmakarışık bir yazı oldu kusuruma bakmayın lütfen