mutlu olamama nedenleri

bence; işte istersen piyasanın en zengini ol yine de patlama noktan olmak zorunda insansın sonuçta. kimdi o çok zengin olup da geceleri kapşon giyip adam dövmeye çıkan? mesela niye burda vakit öldürüyoruz mesela niye fotoğraflar çekiyoruz patlama noktamız bu çünkü. 30 yıl önce olsaydı koşullar gereği telsizden özlü sözler söyleyecektik birbirimize. kimse koşullara kafa tutamaz. devir ayfon devriyse mutlu olmaya bakacaksın. ben akıllı telefonlara karşıyım deyip tuşlu telefon kullanmak mesela. işte bu insanında patlama noktası bu, kendini öyle tatmin ediyo. halbuki o da teknoloji bu da teknoloji. ister yalnızlığını beslemek de ister duvara anlatmaktan daha keyifli de istersen ben kaplumbağayım abi benim hırsım kabuğuma sığmıyor de. bişeyler de işte farklılaşmak diye bişey yok. bigün düşünüyorum işte yine kafayı yemek üzere evreleri. ulan dedim hiç kimsenin kurmadığı bi hayali kurabilir miyim acaba? yok olmuyor. bana kalırsa farklılaşmak diye bir şeyde yok sıradanlaşmak diye bir şeyde yok. bi kafes düşün içinden çıkamadığın bide bu kafesin içinde geçireceğin ömrü neye heba edeceğini. burası ne venüs ne uranüs. dünya abi burası ölüyosun işte. ben artık önemsemiyorum kendimi. ne kadar önemsersen kendini o kadar kısıtlarmışsın benliğini. bak ben dedim not edin bu sözü. ha ne diyorum işte gider retricadan fotoğraf çeker instagrama da atarım altına dörtyüzelli milyon etiket de atarım. mutlu olacağınız şeyleri yapın dünyanın gözü üzerimizde gibi davranmaya ne gerek var bırak gösteriş olsun ya da olmasın mutlu musun? bak odam karşı apartın tuvaletine bakıyor arada boşluk var. adam son ses azer bülbül açtı duşunu alıyor dünya sikime minare götüme gezen japonlar gibi adam mutlu abi

çünkü psikolojimiz bozuk

aklı başında bir insan zaten mutlu olamaz ki.mutlu olamıyoruz çünkü mutluluk diye bir şey yok ,tamamen kandırmaca.

çünkü elimizdekilerin kıymetini bilmeyip daha fazlasını istiyoruz. elimizdekilerde gidince apışıp kalıyoruz.

hic bir sey hic bir zaman tam olmayacak

mutlu değilim. güzel bir ailem, güzel bir okulum var. hep hayalini kurduğum, aşık olduğum şehirde yaşıyorum. bunlara rağmen mutlu değilim. bir sevdiğim var beni sev(e)meyen. hem içimde, hem çok uzağımda kalan. her gece gördüğüm halde her geçen gün artan bir özlemle beklediğim... mutlu olamıyorum. ama huzurluyum işte. ya ben sevemeseydim bana fazlasıyla değer veren, kalbini veren birini? bir ilişkim olsa belki mutlu olurdum ama şu an olduğum kadar huzurlu olmazdım. eğer bana seçme şansı verilse; yine sevmeyi, yine huzurlu olmayı yeğlerim..

(bkz: eşeğin sikinden dolayı) (bkz: hayırlı forumlar) (bkz: bugün de anket doldurduk çok şükür)

belki de hayallerimiz sattığımızdan dolayı

mutlu oluyoruz ama belli edemiyoruz mizacımız böyle...

çünkü sistem bunu gerektiriyor. mutlu olursan daha az şeye ihtiyaç duyarsın. ama mutsuz olduğun sürece kendini daha iyi hissetmek için hep daha fazlasına ihtiyaç duyacaksın. hiçbir şey yetmeyecek.

belki de mutluluğu haketmiyoruz?

bana hayat diye engelli koşu yarışı vermişler sanırım. bütün engelleri aşmak ne mümkün. bazen öyle büyük engellerle karşılaşıyorum ki ne yapacağımı bilemiyorum. bu yaşta bu kadar çok engel aşmışken pes edemezsin diyorum. direniyorum, direnmeye çalışıyorum. hangi engel yıkılacak üzerime bekliyorum. şimdi ben engelleri aşmaya mı çalışayım, denesem de olmayacağını bildiğim halde mutlu olmaya mı?

elimizdekilerle yetinmeyi, ne olursa olsun şükretmeyi bilmiyoruzda ondan

neden dediğimiz içindir belki de.

çamurumuz gam yağmurlarıyla yoğrulmuş. bir gün abimle konuşurken "hayatım boyunca ruhum sıkıldı, hep mutsuz yaşadım, yaşıyorum" dedim. "bilir misin?" dedi. "insan topraktan yaratılırken allah insanın toprağını gam yağmurlarıyla ıslatmış derler. bu yüzden insan hep mutsuz ve üzgün hisseder kendini." o kadar hoşuma gitti ki bu varsayım, ne zaman çok mutsuz olsam, "yapacak bir şey yok. özüm gam yağmurlarıyla yıkanmış" derim sessizce.

nedenini bilsek mutlu olurduk

belki de gerekli gereksiz herşeyi çok fazla kafaya takıyoruz

kendim için söylüyorum zengin olsamda mutlu olamam.çünkü bunun zenginlikle alakası yok.karnın tok.bi evde yaşıyorsun.ailen var.ama bu mutsuzluk aniden geliyor.benim vücut mesela mutluluk hormonu salgılamayı unutmuş.bi an çok mutlu oluyorsam arkasından aniden bı mutsuzluk çöküyor.artık psikolojik bişi yer edinmiş çıkmıyor.

oruspu çocukları yüzünden hep

yalnızlık sevilmemek geçim derdi yanınızdaki insanda eskiden bulduğunuz o tatlı huzurun kaybolması her günün aynı olması... daha çok sayabilirim ama bunlara bakarak hayatımızdan hayıflanmak, değiştirmek için çaba harcamamak çok saçma mutsuzluk kolay ama mutluluk dahada kolay mutluluk bir çocuğun yüzünde mutluluk hamile bir bayanın karnında mutluluk bir çayda, bir kitapta mutluluk gözlerinde bakıp görebildiğin her yerde

şu aralar arkadaşlarının beach fotoğrsflarını beğenmek ve benim de surilerle istsnbulda pişmem

doğuştan benimkisi kronik yani.

hayat telaşesi yüzünden insan mutlu olacağı şeyleri göremiyor ki. hep bi koşturmaca, dert tasa amk.

her şeyi kafaya takmak, çok düşünmek, gelecek kaygısı ...

Geçmişe takılı kalmak

Sanırım bu ara cevabını buldum gibi. İnsan geçmişini düşünüp gelecek kaygısı içine girince anda mutlu olamıyor. Oysa ipleri bırakıp anda kaldığınız an sizden mutlusu olmuyor. Bugun denendi ve onaylandı

değilim abi 30 ekimden beri değilim. şöyle göz yaşlarım akacak kadar kahkaha atamadım. insanlar askerden geldin normal sıkılman diyorlar ama ben hala o tarihten devam ediyor gibiyim.

neden mutlu olamıyorum? diye düşünmemek yüzündendir belki.

Karşıma gönlüme göre birinin çıkmaması.

2 abimin olması.

nelerle mutlu olacağıma benim karar veremiyor olmam. izin verilse ve kendi istediğim hayatı yaşasam, ki çok sade ve normal bi hayat yaşamak istiyorum, çok mutlu olabilirdim.

kendim

Beni sevdiğini bana aşık olduğunu söyleyen adamın hiç umrunda olmadığım yüzüme vuruyor her dakka değerliyim ama kırılıyorum yani insanım kalbim var kırılıyor ve mutlu olamıyorum olsamda eksik oluyor.

Gündem. Hem ülke içinde hem dünya genelinde o kadar fazla insanlık dışı şeyler oluyor, büyük farklılıklar gerçekleşiyor ki artık habersiz olmak için sosyal medyadan uzaklaşıyorum. Ne gerek var bunca kötülüğe ? cidden neden dünya nüfusunun çoğunluğu bu kadar kalpsiz ? Bunların hepsini bile bile nasıl gelecekten umutlu olabilirim ki ? İnsanlar birbirini katlediyor ya katlediyor. Zengin fakir arasında uçurum var. Sokakta darp edilme, taciz edilme korkusundan dolaşılmıyor, her alanda cinsiyetçiliğin, ırkçılığın, homofobinin dibi yapılıyor, insanlar insanlardan sırf farklı olduğu için nefret ediyor, yaşama hakkını elinden alıyor. Güçlü zayıfı eziyor… Tüm dünya koca bir karanlığa gömülü ve “Ben iyi biriyim” diye geçinen çoğu kişi sadece Twitter’dan vicdan rahatlatmayı seçiyor.

Düşünmek

Nefesim daralıyor artık düşünmekten. Daha kötüsü ben çabaladıkça beklentinin, yapmam gerekenlerin azalmayıp devamlı artarak gitmesi. Durum değişirse editlicem bunu.

Bir gün Dershanedeyken fotoğraf paylaşacaktım. Altına da şeker portakalından "Kimseden hiçbir şey beklemiyorum. Böylece hayal kırıklığına da uğramamış oluyorum..." cümlesini yazayım mı diye örtmenime sordum. Örtmenim: beklenti mevzusu falan senin için fazla iyimser değil mi? Ben: neden Örtmenim: çünkü sen gevezenin tekisin Ben de adım çıkmış dokuza inmez artık sekize dedim ve fotoğrafın altına bunu yazdım. Beklentiyle ilgili olduğu için buraya yazdım. Yani demem o ki örtmenlerinizden de bir şey beklemeyin. (Umarım örtmenim bunu görmez. :d)

fenerbahçe

Yetinmeyi bilmemek. Hep daha fazlasını istiyoruz hiç bir şey tatmin etmiyor bizi ve bu biraz da sosyal medya yüzünden. İyi de değiliz kötü de kendi halimizde yuvarlanıyoruz sonra bir giriyoruz instaya züppeler toplanmış hatunlar yanlarında havuzlu villada parti veriyor. Bunu evde göbeğini kaşıyıp telefonla oynayan birisine gösterince ister istemez “bu hayatı biz yaşamıyoruz hamınaaaa” diye tepki veriyor bu da mutsuz olmasına sebep oluyor. Şükür lafını sevmem ama yetinmek lazım mutlu olmak için. İyi geceler canını kemirdiklerim

rutin bir hayat yaşamak.

çok dündeyiz. ya da sıklıkla yarında. an nedir kısmını kaçırıyoruz hep. kaçırdığımız için yine dünde kalıyor, biz yine düne düşüyoruz ve bu garip bi pişmanlık paradoksu. ne diyordu tenzin? en büyük bilgelik; her şeyi olduğu gibi kabul etmekle başlar. biz başlamayı bi türlü beceremeyince, mutluluk kısmını elimize yüzümüze bulaştırmamız kadar olağan bir şey yok.

Hayattan bi beklentinin olması. (bkz: bomboş yaşam )

Yaşamayı bilmiyoruz bence. O yüzden de mutlu olamıyoruz. Bize öğretilen hayatta kalmak. Yaşamak bambaşka bir şey olmalı. Sonuna kadar, hakkını vererek bu hayatın her anını yaşamak.

Yaşadıkları şeyleri diğer insanlara kanıtlama çabaları ve kendileri için yaşamıyor olmaları başta olmak üzere birçok neden var.Bunlar; bedenlerinin var olduğu ortamda ruhlarının olmaması, yeterince savaşçı olmamaları, her şeyin ilk olarak olumsuz tarafını görmeleri, birbirlerine destek olmaları gerekirken gizlice birbirlerinin kuyularını kazmaları, çoğu şeyi içten hislerle yaşayamamaları ve hislerini rafa kaldırmaları.Bonus olarak ise ekonomik durum.

Şu geldiğimiz hallere bakın bir kim inanırdı ki hepimizin sabırsızlıkla beklediği bayramların böyle bir hal alacağını. Eskiden cıvıl cıvıldı her yerde çocuklar ,şekerlerini topluyor herkes sevdiği insanlarla bir araya geliyor küsler barışıyor vs vs.. bide şimdi bak herkesten uzak bir tane bayram şekeri bile yiyemediğim bir bayram... bu salgın bitecek umuduyla hep dişimizi sıktık aradan bir yıldan fazla zaman geçti bitmiyor ve bitecek gibi değil o yüzden mutlu olamıyorum maalesef

olamıyorum, mutlu edecek çok mutsuz edecek çok az belki hiç bişey yok ama olamıyorum işte bişey eksik olamıyorum olamıyorum OLAMIYORUMMMMMMMMMM