mezarlıktan korkmak

sevdiği kimseyi kaybetmemiş insanın yaşadığı korkudur. korkulan mezardaki insanlar değildir, korkulan ölümdür.

dedikleri gibi ölüden deil diriden korkmak

tuzla'da oturduğum zamanlarda mezarlıkta içerdim. uğruna içilecek asıl insanlar orada olduğu için. derdimin küçüklüğünü anlamak için. ölüden değil de diriden korktuğum için. kötülüklerden arınmış bedenlerin şerefine içmek için. bunları bilerek, düşünerek içmek, en dertli, kederli olduğun zamanda bile içilen içkinin verdiği tadın milyon katı tat verir. korkmayın mezarlıklardan, diğer yerleri mezarlığa çevirmeye çalışanların olduğu yerlerden korkun!

ben mezarlıkları seviyorum kaybettiklerim var içinde orası ayrı fakat insan orda kendini daha rahat sorguluyor bazen giderim bildiğim bütün duaları okurum, çiçekleri sularım, sizi yargılayacak ya da kafanızı boş konuşarak şişirecek insanlar yok orda, eğer hep söylemek istedikleriniz asla duyamayacak insanlar varsa orda gidin içinizi dökün ağlayın kimse ayıplamaz mezarlıkta ağlayan insanı

yakınlarında oturuyorum. korkudan çok huzur veriyor bana. neden bilmiyorum ama herkes uzak durmaya çalışırken ben oraya çekiliyor gibiyim.

hep söylemişler zaten ama bende ekleyeyim "bir insan mezarlıktan korkuyorsa daha en kıymetlisini kaybetmemiştir".

biraz şov. ölü oğlum onlar. sbs'ye iki sene mezarlık manzarasında girmiştim. ölü bedenlere selam vererek hayatımızı yönlendirmemizi istemişlerdi benim de bu yaşta sacima aklar düştü bu doğrultuda.

canmın yarısını bıraktığım yerden nasıl korkabilirim ki?

hayatımda çok değerli birini kaybetmedim ama mezarlıklardan da korkmuyorum. zaten normal de değilim, problem burada.

ölmekten korkmakla eş değer.

hastaneler kadar olmasada

eskiden aşırı korkardım şimdi açsalar babamın mezarının yanına bi mezar her gece yatarım orda.

lan ebedi duraktan korkulur mu? ölecen ve orası evin olacak.

kaybedecek hiç kimsesi kalmayan insanların ruhuna dokunur bazen: "mezarlıktan korkmayacak kadar yalnız ve kimsesiz olmak"

orda canımdan kanımdan biri olmadığı zamanlar korkardım mezarlıktan. şuan korkmuyorum. zaten içerde canınız olunca koşarak gidiyosunuz

evimin arkası mezarlık ve dedem orada. mezarlığa gideceksek önden ben koşarım dedeme. gece mezarlığa bakmazlar ya ben özellikle bakarım o bazen parıldayan taşlara. bilmem kaç sene sonra gideceğim yer belki de o gecenin karanlığı ve sessizliği ile süzdüğüm ağaçların altı. dedeme balkondan seslenmişliğim de var "dede ben ne yapacağım bu dertle?" diye. mezarlıktan korkmam aksine huzur bulurum ben orada. değişik bir dinginliği var ve ben o zamanlara bayılıyorum.

neden korkayım? mezarlığın ta kendisiyim.

nefes alanlardan korkun,toprağın altındakilerden değil.

niyetimiz rahatsızlık vermek değil

daha öncesinde yanından geçince bile bir tuhaf olur içim ürperirdi geceden bahsetmiyorum bile ama 2016 eylülde babamı kaybettim ve artık her geçtiğimde dualarla geçerim korku yerini acıya bıraktı...

hiç korkmam, hatta gittiğim zamanlar alışmaya çalışırım. i̇stesem de istemesem de gireceğim o mezarın içine. ölü insandan korkmak saçmadır bence, mesela ben ölmüş olsam kimseye zarar veremezdim fakat şu an verebilirim.

bazı geceler bazı mezarlardan ışık çıkar ve buna şahit olan ahali de doğal olarak bunu ruhani şeylere yorup korkabilir. ama işin aslı başkadır; açığa çıkan ışık, çürüyen cesetlerden ayrışan fosfordur. fosfor gün ışığında parlamaz ama karanlıkta parlar. kesin bilgi yayalım...

bugün tek başıma çok sevdiğim birinin mezarının başındaydım. yanıma 2 tane tanıdığım insan geldi ve dua okuduktan sonra gideceklerken "korkarsan seni bekleyelim" dedi birisi. "hiç korkmam gidin siz" dedim. sonra diğeri dedi ki "niye korksun canı burada" işte bu cümle her şeyi özetliyor. insan canından korkar mı?

Bir söz vardır ya, sevdiği birini toprağa vermiş insanlar mezarlıktan korkmaz diye aynen öyle işte. Bir zaman sonra bırakın korkmayı kavuşacağınız günü bekler oluyorsunuz.

fuzuli bir korkudur. bazen sebebi şudur; (#2012534) mezarlıkta uyumuş biri olarak söylüyorum bunu; her insanın mezarlıkta en az bir gece geçirmesi gerekiyor benim nezdimde. zira insanı bundan daha verimli terbiye eden çok az deneyim var... hele hele kimsesizler mezarlığı bambaşka bir boyut. bu durum hepimiz için geçerli ama hadi kendimize bir kukla bulalım. ismini vermeye gerek duymadığım bazı siyasiler ömürlerinde birkaç geceyi mezarlıklarda kalarak geçirselerdi, sizce şimdilerde bu kadar dünyevi, doyumsuz ve allah'sız olurlar mıydı? bu söylediğimin sadece dinle alakası yok bu arada. baz aldığımız kişi isterse en kral ateist ya da agnostik olsun, ölümün hakikatliği karşısında düşünüp küçülmekten başka şansı yoktur. çünkü ölüm varsa senin için de vardır. bir gün senin için de gelecektir. sen de gelip geçicisindir. hâl böyleyken buna göre yaşamak, ölüm yokmuşcasına kontrolden çıkmamak, bu hayatı iyi ve güzel değerlendirmek lazım. bu farkındalık elzemdir. velhasıl; mezarlıktan korkmayıp buralardan feyz ve ibret almak lazım. mezarlıkların kimseye bir zararı olmaz. trafiğin olabilir mesela. doğal afetlerin olur. hatta kapağı çalınmış lağım çukurlarının bile olur. bunlardan korkabilirsiniz, çünkü size zarar verebilirler. ama mezarlıklardan korkmanın vallahi de billahi de bir mantığı, bir manası, bir gerekçesi yoktur. not: gideyim de muammer baran hocamın şiirini okuyayım, vakti gelmiş belli.

Ölülerden zarar gelmez siz dirilerden korkun.

Bir gün annemin dükkanında arkadaşlarıyla oturuyorduk, 10 yaşında falandım. Gece geç oldu, arkadaşlarından birisi diğerini evine bırakmak için kalkınca ben de atlamıştım "beni de arabayla gezdir, ben de gelicem" diye. Bindim arabaya, bırakıp dükkana dönerken mezarlığın önünden geçtik. "Ben mezarlardan korkuyorum ya." demiştim. Adam da bana "Ölülerden değil yaşayanlardan kork." demişti.

Bir gün arkadaşımla dışarıdaydık. Babamın mezarına gidelim dedi. Olur dedim. Gidene kadar hava karardı. "Bak hava karardı sabah gelelim korkuyorum ben" dedim. "Korkma kızım benim babam burada, o bizi korur" dedi. Boğazım düğümlendi. İşte o gün ben içine içine ağlamayı öğrendim.

Bugüne kadar çok sevdiği, canı yerine koyduğu en az 1 kişiyi kaybeden birinin mezarlıktan korkacağını sanmıyorum. Canımın yarısı orada, neden korkayım ki?

ilk ve son kez babamı gömmek için kazdıkları çukuru ve yanında az sonra babamın üstüne atılıcağını bildiğim toprak yığınını gördüğümde korkmuştum. Çığlık atmıştım. On bir yıl oldu. Şimdi köyden biri görüp de yazık demesin diye sadece akşamları gidesim geliyo.

Yaşadığın yere ait olup olmadığını anlamak için, gidip gezeceğin yer. Eğer mezar taşları sana tanıdık geliyorsa, artık oralısın demektir. Işıklar içinde uyu hocam.

İnsan hiç babasından korkar mı