evimin arkası mezarlık ve dedem orada. mezarlığa gideceksek önden ben koşarım dedeme. gece mezarlığa bakmazlar ya ben özellikle bakarım o bazen parıldayan taşlara. bilmem kaç sene sonra gideceğim yer belki de o gecenin karanlığı ve sessizliği ile süzdüğüm ağaçların altı. dedeme balkondan seslenmişliğim de var "dede ben ne yapacağım bu dertle?" diye. mezarlıktan korkmam aksine huzur bulurum ben orada. değişik bir dinginliği var ve ben o zamanlara bayılıyorum.