ilkokul günleri

o kadar özledim ki öyle dertsiz olmayı. arkadaşlarıma 10 dakikalık küsmelerimi.

çok geride kaldığını fark edip sevindiğim günlerdir. niye geri dönmek isteyeyim bir daha bu yaşa kadar büyümeye, iyi bir lise ve üniversite kazanmaya, okuduğum bölümde son sınıfa gelmeye uğraşamam. ilkokul bitişik yazılıyor bir de sanırım sevgili modlarımız başlığı düzeltirler.

seda diye bir kıza aşıktım. deliler gibi hem de. sene 90'ların başı. öyle böyle aşk değil ama deliler gibi. sonra ne oldu kıza bilmiyorum. güzel günlerdi.

her şey daha kolaydı, güzeldi.

ya ben hep şey yapardım sınıfta osurur kim osurdu lan derdim millete hep laf vururdum taki 6. sınıfa kadar bi gün fen bilgisi dersindeyiz yine osurdum millete yine laf atiyom o sırada hoca insan ilk kendinden gelen kokuyu fark eder diyince herkes dönüp bana baktı bende dönüp hocaya " öğretmenin bi şey yapiyosunuz bari milleti suclamayin " demiştim.sonra ilk kez disipline gitmiştim amk çok güzel bi yerdi ilk okul lan

2 siniftik herhalde batuhan adında bi arkadaşım vardı yanından hiç ayrılmazdı gelirdi ya sen çok tatlısın der öperdi aşk hayatımın en canlı olduğu dönemdi ışte ilk okul 😂😂

küsüp 5 dk sonra barışıp tekrardan can ciğer kuzu sarması olduğumuz arkadaşlıklarımız.suan nerdeler pek bilmiyorum ama hala seviyorum onları ve özlüyorum.

okuldan nefret ederdim. annemin gitmesini bekler sonra suluğumda ne kadar su varsa içer ve altıma işerdim. eh okulda birazcık uzaktı eve annem gelir beni eve götürürdü. doya doya çizgi film izlerdim.. okumayı da en son ben öğrenmiştim sınıfta, bu yüzden annemler bir ara gerizekalı olduğum konusunda hemfikir olmuşlardı. hem okuma bilmiyor hemde sürekli altıma işiyordum. daha n'olsun?

ilkokul 4'e gidiyorum. kantinden yemezdik o zamanlar. annem çantama çikolatalı ekmek, poğaça, ballı tereyağlı ekmek felan koyardı. bir gün kete koymuş, ben de o gün öğleden sonra okula gitmemiştim, eve gitmiştim. keteyi yemedim tabi. kete poşet ile beraber çantanın altında kalmış annemin de benim de haberim yok. haftalar sonra çantamdaki keteyi fark ettim. çıkarttım bi açtım küflenmiş felan, tam çöpe atmaya gidiyorum. bizim çocuklar ''ooo kolombiyalı azıcık kırsana'' diye üstüme gelmeye başladı. arkadaşlar küflenmiş kete de diyemedim, mal gibi bahçeye doğru koşmaya başladım. elimde küflü kete, ben koştukça arkamdan bi ordu adam geliyor. gelenlerin çoğu neden geldiğinden habersiz, sorgusuz sualsiz peşimden koşuyorlar. en son ne yapacağımı şaşırdım, ter bastı. duvarın köşesinde durdum ve, ''küflü kete orospu çocukları, bırakın da çöpe atayım!'' diyerek ağlamaya başlamıştım.

bizim türkçe öğretmenimiz daha o zamanlardan üretken biriydi. bize 1 dakikada en fazla kelimeyi okuma challenge yaptırıyordu. ah be eski günler...

başlığı görünce aklıma ilk gelen şey okula varabilmek için yaşadığım olaylar oldu. okuduğum okul evimize 1,5 km kadar uzaklıktaydı. tabi o zamanlar servis falan yok yürüyerek gidiyoruz okula. ilk 200 metre yürüdükten sonra bir komşumuz vardı. tabi bir de onun sabahın köründe dışarı çıkardığı kazları... ula insafsız karı buradan sana sesleniyorum. o kazların bizi her sabah kovalarken neden onları bir saat daha geç dışarı bırakmıyordun. kazlar bizi ısıracak diye o yoldan geçmek bizim için zulümdü. neyse bu kaz engelini geçtikten sonra bir 300-400 m daha yürüdüğümüzde yolun iki kenarı hafriyat çöplüğü olan bir bölgeye gelirdik. bizi sokak köpekleri karşılardı. aha bizi ısırdı ısıracak diye arkamıza sağımıza solumuza baka baka giderken en büyük engelimizle karşılaşırdık. muzo... mahallenin delisi. herhalde en çok muzo'dan korkardım. çünkü eline taş alır bizi kovalardı. hani onunla uğraştık felan desek neyse ama bizi gördüğü yerde bağırarak kovalardı. ula baktım da şimdi nasıl bir okula gitme süreci geçirmişim. resmen zulüm. her gün bu heyecanları yaşayarak okula varıp bir de ders dinleyeceksin. o zaman ki okula gitme hevesim şimdi olsaymış profesör olurdum herhalde.