ilkokul 4'e gidiyorum. kantinden yemezdik o zamanlar. annem çantama çikolatalı ekmek, poğaça, ballı tereyağlı ekmek felan koyardı. bir gün kete koymuş, ben de o gün öğleden sonra okula gitmemiştim, eve gitmiştim. keteyi yemedim tabi. kete poşet ile beraber çantanın altında kalmış annemin de benim de haberim yok. haftalar sonra çantamdaki keteyi fark ettim. çıkarttım bi açtım küflenmiş felan, tam çöpe atmaya gidiyorum. bizim çocuklar ''ooo kolombiyalı azıcık kırsana'' diye üstüme gelmeye başladı. arkadaşlar küflenmiş kete de diyemedim, mal gibi bahçeye doğru koşmaya başladım. elimde küflü kete, ben koştukça arkamdan bi ordu adam geliyor. gelenlerin çoğu neden geldiğinden habersiz, sorgusuz sualsiz peşimden koşuyorlar. en son ne yapacağımı şaşırdım, ter bastı. duvarın köşesinde durdum ve, ''küflü kete orospu çocukları, bırakın da çöpe atayım!'' diyerek ağlamaya başlamıştım.