dinlerin çekiciliklerini kaybediyor oluşu

ateyiz erkeklerin ortamda daha fazla kız düşürmesiyle orantılıdır.

benim düşüncem ilkel yaşam şartlarında sığınma dürtüsüyle zirvedeydi dinler karanlıktan korkmak doğadan korkmak misal olarak gösterilebilir bu korkular insanı sığınmaya itti sonralarda insanın doğayı yendiğini düşünmesi bu sığınma güdüsünü törpüler ki yine benim fikrim yeniliyoruz ama görmüyoruz bunu

bilim ilerledikçe dinleri bilime uyarlamakta zorlanıyorlar. böylece dinden kopmalar oluşuyor. ve tabi bilim ilerlediği için tanrıya duyulan ihtiyacın azalması da var.

modernlik, gelişmişlik, yeni dünya insanı olmak, çağdaşlık vs. akla gelebiliecek bilumum ifadeler altında sözümona iyi bir şey olması gerekirken, aksine insanı "insanlığından" uzaklaştıran bütün her şeyi popüler kılma durumunda mütevellit ortaya çıkan durum. en insancıl duygular? utanmak, vicdan taşımak, üzülmek, paylaşmak-tı bir zamanlar. şimdi soyunan kadın utandığı zaman yobaz, açabildiği kadar açınca medeni, zorda kalanlar, sefalet çekenler için üzüldüğümüz zaman "çalışsın kazansın, eli kolu yokmu!" gibisinden gaddar düşünenler aydın, ama üzülenler duyarcı, yardım etmeye çalışanlar ahmak, saf.. haya? ar? vicdan? hangi insani duygumuz kaldı da, "yaradılışı gereği insan sığınma ihtiyacı duyar" tezini doğrulayabilelim? insan insan kaldıkça, insani kaldıkça sığınmaya ihtiyaç duyar. insanlığından uzaklaştıkça sığınma ihtiyacı azalır. korkusuzca intihar edebilir mesela, korkusuzca insan öldürebilir. sorgulamadan, bu dünyaya "öylesine" gelmiş biri olduğunu düşündükçe neden inanmak zorunda hissetsin kendini? neden ilgisini çeksin yani? hasılı kelam, "siper et gövdeni dursun bu hayasızca akın." diyen güzel insanın dediği akın durmadı, ülkemizde ve dünyamızda. insanlığa dair bütün, duygular birer birer çöp olup içi boşaltılıyor. sonra da dinler ilgi çekiciliğini kaybediyor? etmiyor, insan uzaklaşıyor. her şeyden uzaklaşıyor. durum tamamen bundan ibaret. senin inatla uzaklaşmaya çalıştığın hiçbir şey de sana sürekli gelmeye çalışmaz, aranız açılır, kavuşamazsınız bir daha. ve bir daha, yaşadığım çağa lanet olsun.

semavi dinlere inananların tavırlarının da bir etken olduğunu düşünüyorum. günümüzde öyle bir müslüman kesim var ki gerçek islamı herkese öğretmeyi kendine vazife edinmiş. sürekli karşısındaki insanın kendince inancını ya da düşüncesini yanlış bulup uyarmaya bayılıyor. inandığı dinin kitabının kendi yorumladığı halini mutlak doğru kabul ediyor, aksini düşünen herkes de hatalı. bu da bir süre sonra cansıkıcı hale geliyor, hem inanıyorum hem de aptalın birisi zırt pırt gelip yanlış yapıyorsun böyle yapmalısın sen nasıl müslümansın konferansı veriyor. kardeş ben hiç inanmıyorum demek bu konuda daha çok huzur veriyor. o kesimle aynı grup içinde kalmıyorsun. zaten bana göre din o dönemin ihtiyacıydı, kurandaki birçok kural dönemin ihtiyacı gereği düzenlemiş. bunu günümüze uyarlayamayız çünkü ne poligami mevcut ne cariyelik mesela. insanın bu konudaki tek ihtiyacı kendinden daha güçlü bir kuruma inanmak ve allah bunu tek başına yerine getiriyor. şahsen ben inandığımla arama çeşitli şekil kuralları girmesinden rahatsız oluyorum. namaz öncesi aldığım abdestin ojelerim olduğu için kabul edilmeyeceğini savunan bir grupla gerçekten aynı şeye inanmak istemiyorum.

şimdiki zaman ve bin yıl önceki zaman arasındaki fark çok arttığından kutsal kitapları şöyle bir okuyunca o dönemin insanının hayal gücü olduğu açıkça görülür. sen yıldırımdan koruyan yıldırım gazabına uğratmayan allah diye iman ediyorsun adam paratoner yapıyor. paratoner mi allah mı daha ilgi çekici bir düşünce?

insanlar artık dinlere değil, kendi ürettiklerine tapıyorlar, onlarla yaşamlarını sürdürüyorlar. (bkz: cep telefonu)

yooo çok çekici bence