kendini sorunlu hissetmek

-kaldırım taşlarının ritmini sayıyorum ne zaman dışarı çıksam. ve çift sayı olunca pamuk şeker bulmuş çocuk gibi oluyorum. mesela 6 beyaz 2 siyah ya da 8 beyaz 4 siyah gibi. tek sayı olunca yürüyesim gelmiyor orada. -kendi kendime çok düşünüyorum. mesela kafede oturuyoruz, şeker alacağım, şeker bir arkadaşımın önünde. kafamda istemsiz kurgu oluşuyor; şekeri bana vermez, laf söylerim, kavga çıkar , ortalık karışır. ve bunu düşündükten sonra sanki kavga gerçekmiş gibi o kişiye sinirleniyorum oturduğum yerden. -kendi kendime iddiaya giriyorum. kaybedersem tekrar deniyorum. 14 basamağı 4 kezde çıkamazsın diyorum mesela yapabilene kadar inip inip çıkıyorum. çok defa aksamaya sebep oldu hayatımda. -aklıma bir şey takıldığı zaman unutamıyorum. gece uyumak için fizik formüllerini düşünürken zamansız hız formülünü hatırlayamadım ve kalkıp kitaptan baktım. saat 3tü. ve biliyorum ki bakmasaydım uyuyamazdım. -kendim solağım, ama sağ sol elimle bir şey yapmayı öğrendiğimde , kalem çevirmek, bozuk para atmak vesselam, onu hemen sağ elime de öğretiyorum. üzülür diye eksik hissetmesin diye. -yolda gördüğüm dilencilere o an cebimde ne varsa veriyorum. para,şeker,çöp,sigara ne denk gelirse. yoksa kendimi duygusuz katı birisi gibi hissediyorum , ihtiyacını görmüşüm ama elimden gelebileceği halde yapmıyormuşum gibi. umarım sorunlu değilimdir. beni dışlamayın :(

Sevdiğim insanlarla aram bozulduğu zaman hissediyorum bunu. Onların yanlış bir şey yaptığını düşünemiyorum bile çünkü. Aramızda bir sorun varsa bu benden kaynaklanmıştır diye düşünüyorum. Olayları değerlendirip kendimi haksız çıkartıyorum bütün olaylarda. “Kızım sorunlu olan sensin. Her şey senin yüzünden” deyip duruyorum kendime :( Bu değişir mi bilemem ama sevdiğim insanlara toz konduramamak gibi bir huyum var maalesef :(

Oluyor öyle ya çok kasmamak lazım geçer birazdan diyorum

aslında hissettiğinizden değil hissettirildiğinden. kendinizi değersiz hissettiğiniz o yerde bu size o kadar çok empoze ediliyor ki “ya bunlar böyle, ben niye değilim?” diye kendi kendinizi sorgulayıp onlar gibi olmaya çalışıyorsunuz. halbuki siz onlardan farklısınız ve onlardan farklı olduğunuz için bu kadar özelsiniz zaten. ama onlar, onlardan olmadığınız için bu kadar ötekileştiriyor sizi. onlara benzemek zorundaymışsınız gibi. ben böyle olmak istemiyorum cesaretini gösterdiğinizde de kaybeden sizmişsiniz gibi lanse ediliyor.. ama ne kadar çok şey kazandığınızı görmek sizin elinizde..

İşe girmek istemiyorum. Evde oturmak, hiç sosyalleşmemek istiyorum. Dışarı çıkınca kendimi kotu hissediyorum. Suçlu hissediyorum. Bence ben sorunluyum.

sorunlu tanımını neye göre ve kime göreyi düşünürsek değişkenlik gösterecektir fakat ben hayatım boyunca son dönemlerimi ele aldığımda bence fevkalade sorunlu bir insanım. ilk olarak artık temasa geçtiğim her sorun ruhumu daraltıyor ve tüm potansiyelim kilitleniyor. nasıl oluyor bilmiyorum ama çevremde çok fazla ruhsal bozukluğu olan insanlar var. en yakın arkadaşımın kişilik bozukluğu tanısı var ve bu bizim iletişimimizi yıllardır çıkılmaz bir yola sürüklüyor. son zamanlarda yanıma yaklaşan insanlar da bir nebze böyle. tüm bunların olması benim için sorun değil fakat ben artık hiçbirine yetemiyorum. ne gücüm yetiyor ne de ruhum. insanlara vermiş olduğum anlayışın, yardımın bir doz karşılığını görmek isterdim. ve ben öyle leş bir durumdayım ki dışarıdan bakılan o sakin melodi’nin içinde çığlıklar feryatlar kopuyor. artık insanlara kendimi anlatamıyorum. buraya yazarken bile beş paragrafı sildim. bazen kedilerle konuşuyorum çünkü bir insanla paylaşma hissi ona yük olma hissini yansıtıyor bana ve istesem de insanlara anlatamıyorum. velhasıl ben böyle bir insan değildim ben kendime yazık ettim.

Kendini sorumlu hissetmekten kaynaklanıyor

Hepimiz kuyudan bakıyoruz ama bazılarımız gökyüzünü görüyor

Dış etkenlerden kaynaklananlar sorun değildir. Kimse kendine toz kondurmaz. Karşı komşunun çamaşırlarının kirliliğini konuşurlar ancak yıllardır silmedikleri camları aklına gelmez. Bana göre bağımlı olmak sorundur. Kendi içinde yaşadıkların: Müziğin sesinin her zaman 5’in katlarında açmak, deterjan kokusundan ağzının sulanması, sabunları yemek istemek ve yemek, Mutfağı toplarken her zaman her zerresine köpük dokundurmak, Tabloları eşit durana kadar düzeltmek, kitaplığındaki her kitabın aynı boyda olmasını istemek, sürekli aklından 10’a kadar saymak ve niceleri. Bunlar benim kendimin keşfettiği ve dışarıdan duyum almadığım sorunlarım. İnsanları eleştirerek ve onların sorunlarını yüzüne vurarak onlara yardım etmiyoruz, sadece üzüyoruz. Tek yapmamız gereken kendimizi tanımak.

iyi bi şeydir aslında. bi de sorunlu olup hissetmeyen var. genelde bunu çevrelerine hissettiriyorlar. o daha rahatsız edici.

Hissediyorum. Çünkü herkes gibi değilim. Bence uyum da sağlayamıyorum. Üstelik kendimi de yeterince tanıdımdan emin olamıyorum