kendini sorunlu hissetmek

-kaldırım taşlarının ritmini sayıyorum ne zaman dışarı çıksam. ve çift sayı olunca pamuk şeker bulmuş çocuk gibi oluyorum. mesela 6 beyaz 2 siyah ya da 8 beyaz 4 siyah gibi. tek sayı olunca yürüyesim gelmiyor orada. -kendi kendime çok düşünüyorum. mesela kafede oturuyoruz, şeker alacağım, şeker bir arkadaşımın önünde. kafamda istemsiz kurgu oluşuyor; şekeri bana vermez, laf söylerim, kavga çıkar , ortalık karışır. ve bunu düşündükten sonra sanki kavga gerçekmiş gibi o kişiye sinirleniyorum oturduğum yerden. -kendi kendime iddiaya giriyorum. kaybedersem tekrar deniyorum. 14 basamağı 4 kezde çıkamazsın diyorum mesela yapabilene kadar inip inip çıkıyorum. çok defa aksamaya sebep oldu hayatımda. -aklıma bir şey takıldığı zaman unutamıyorum. gece uyumak için fizik formüllerini düşünürken zamansız hız formülünü hatırlayamadım ve kalkıp kitaptan baktım. saat 3tü. ve biliyorum ki bakmasaydım uyuyamazdım. -kendim solağım, ama sağ sol elimle bir şey yapmayı öğrendiğimde , kalem çevirmek, bozuk para atmak vesselam, onu hemen sağ elime de öğretiyorum. üzülür diye eksik hissetmesin diye. -yolda gördüğüm dilencilere o an cebimde ne varsa veriyorum. para,şeker,çöp,sigara ne denk gelirse. yoksa kendimi duygusuz katı birisi gibi hissediyorum , ihtiyacını görmüşüm ama elimden gelebileceği halde yapmıyormuşum gibi. umarım sorunlu değilimdir. beni dışlamayın :(