sözlük yazarlarının en büyük korkuları

deprem tabii ki en büyüğü. ya geberirsem, enkaz altında kalırsam falan değil, insanlara değer vermemeyi öğrenemedim, çok fazla değer verdiğim insan var. birinin acısına katlanmayı hayal edemezken ya hepsine bir şey olursa...

anne babama bişey olması.

orospu çocuğu hamamböcekleri. kocaman adamım hatta köpeklerin benden korktuğu olur, fakat bu ibneleri görünce elim ayağıma dolaşıyor kaçacak delik arıyorum. bir de evrimlerini tamamladıkları yolunda söylentiler falan var. tam yokedilemez olmuş ibneler. bir insanın canını daha rahat alırım eminim.

yalnızlık.

hayattan istediğimi almış huzurlu ve mutlu bir şekildeyken ölümcül bir hastalığı yakalanmak

zaman dediğimiz kavram bize aldırış etmeden ilerliyo ve biz herşeyi o nankör zamana bırakıyoruz. zamanla geçer, zamanla düzelir, zamanla olur, zamanla söylersin vb.. bu zaman kavramını en çokta sevdiklerimizle olan bağlarımızın arasına sıkıştırmayı bayılıyoruz. bir gün gelecek ve o gün birisi hayatından eksilip gidecek. ertelediğimiz hangi duyguyu, hangi isteği zaman iyileştirebilecek? geç kalmaktan korkuyorum sözlük, sevdiklerimi kaybettiğimde keşke demekten, içimde ukte olarak kalacak herşeyden korkuyorum.

14 saat 22 dakika icinde bir stoper daha alınmaması.

--aris'den esinlenerek-- faxın zamanında çekilmemesi. (bkz: dursun özbek)

yılan. televizyonda gormeye bile dayanamiyorum. hee bide ölüm ,kendimin degilde en cok sevdiklerimin ölmesi.

300 metreden yüksek yer(yükseklik korkusu)

arılar

karanlık ve kurbağalar.

trafik kazasına kurban gitmek yüksek hızdan korkarım o yüzden

yaşlanmak

aydınlıktan korkuyorum çünkü çok sırrım var.

boğulmak ve yanmak abi çok fena amınakoyim

unutmak. iyi ya da kötü fark etmez. sonuçta hepsi benim anım. beni ben yapan şeyler.

kendi olumum degil ama ailemden birilerinin ölümü dusuncesi beni mahvediyor

toplum içinde çıplak kalmak

yaşlanmak, yaşlandıgımda geçmişime baktığımda mutlu olduğum, iyi ki yapmışım dedigim anların az olmasından, hayatımın degerini bilmeyip kısa süreli dertlere kafamı takıp tüm hayatımı boş geçirmekten korkuyorum. geriye dönüp baktığımda gördüğüm tek şeyin pişmanlıklarım olmasından korkuyorum.

kapının üstüme kitlenmesine ve kapıyı üstüme kitlemeye korkuyorum aq kilidi açabilcek gücümün olduğunu bildiğim halde denemiyorum bile

başkalarına muhtaç yaşamak

çok yalnızım ve çok sevenim var. abi insanların sevdiklerinden önce ölmek istemesini anlamıyorum ya. annem benim ölmüş bedenimi görmeye nasıl dayansın. sen ölüp gidiyorsun geridekiler her gün ölüyor. ben sevdiklerimden önce ölmekten korkuyorum aga. en yakınlarım benim cenazemi görmesin.

bir şeyden korkmaktan korkuyorum. çünkü neyden korksam başıma geliyor.

üzerine suç atılması ve bunu kanıtlayamamak

iceteasever in bi üstü benimki karanlıkta yanlızlıktan korkuyorum

'keşke mezarda olsam' diyebileceğim kadar kötü bir hastalığa yakalanmak

doğal bi felakette tüm sevdiklerine bişey olurda yaşamak istemezsin ya heh işte o korku var bende sevdiğim 5 kişi var onlardan birine dahi bişey olsa hayatım boka sarar

allah celle celalühü

en büyüğü değil ama unutulmaktan korkuyorum.

şu an korku filmi izliyorum en büyük korkum yarıda bırakmak dmdmfnk

ölmek. çok derine inip düşündükçe konuyu kalbim sıkışıyor nefes alamıyorum. kendimi sakinleştirip konuyu unutmaya çalışıyorum.

depreme sıçarken yakalanmak

onca sene okuyup da bitirdiğim sene gene siyasi miyasi savaş vs felaketler olup da bana denk gelir, diplomam fesh edilir korkusu.

yalnızlık

korkacak bir seyimin kalmamasi

sanırım fazla bişey kalmadı, hepsi başıma geldi. bedenen bomba gibiyim, ruhen yorgun, psikolojik olarak hafif sıyırdım galiba.

kel olmak (bkz: allahım nolur kel olmıyım)

Bu dünyaya hiç bir şey bırakamadan yapayalnız ölmek.

Bi öğretmenim anlatmıştı. Apartmanda yaşlı bir amca tek başına kalıyormuş. Sohbetleri yokmuş sadece uzaktan ara sıra görürmüş. Bi gün apartman kötü kokmaya başlamış. Her geçen gün koku giderek artıyormuş. Meğer o amca ölmüş evde, kimse fark etmemiş, çürümüş ve kokuyormuş. Hayatta en büyük korkum yalnız ölüp, kimsenin fark etmemesi.

Yanarak ya da boğularak ölmek.

Ailevi konular hariç her şeye dayanacağımı düşünüyorum, borç batağı, terk edilmek, işten atılmak ve diğerleri. Zamanın her şeyin ilacı olduğunu düşünenlerdenim veyahut kendimi böyle kandırıyorum.

Artık kimsenin zarar görmesini, acı çektiğini yahut hayatını kaybettiğini görmek istemiyorum. İçim acıyor. Yemin ederim kaldıramıyorum.

Çabalarımın boşa gitmesi. Mutsuz olmak

Ayaklarımın üzerinde duramamak.

Sevdiğim birini kaybetmek. Nasıl başa çıkılır ki bununla.

Sevdigim birini bir daha kaybetmek çünkü artık nasıl bir şey olduğunu biliyorum.

hayatı o kadar da ciddiye almamak gerekiyor elbet herkesin vardır korkuları kime göre en büyük ? kim belirliyor bunu? ben böceklerden çok korkarım mesela sana göre küçük olabilir ama bana göre kocaman bir korku. ya da ölmek en büyük korkularımdan biri ama intihar eden biri için bu öyle midir? sanmam

Bıçaklanmaktan korkuyorum. Hiç böyle heyecanlı bir hayatım olmadığı halde bıçaklanıp kan kaybından gidecekmişim gibi hissediyorum.