sözlük yazarlarının en büyük korkuları

Bu soruyu geçen hafta psikoloğumda sormuştu. Sevdiğim bir insana bir şey olacak olması, bu hissiyat demiştim. Evet bu, o kötü korku, o kötü hissiyat.

düdüklü tencere.

Havai fişek gösterisi izlerken gözüme o ateş parçalarından birinin düşmesi ve gözümün kör olması.

Sırat köprüsünde ayağımın kayması.

veda etmek. sevdiğim, uğruna öleceğim, hayatımın kıymetlilerine veda etmekten çok korkuyorum. sevdiğim insanların öylece elimden kayıp gitmelerinden çok korkuyorum.

Düşünsenize yeni evlenmişsiniz. yakın arkadaşlarınız, aileniz evinize sizi ziyarete geliyor. Eşiniz kurabiyeye kurdele bağlamış küçük alışveriş sepetine koymuş. Herkesin içinde kocişim sen servis eder misin misafirlerimize diyor. Allahım n'olur bana bunu yaşatma yarabbim.

Aldatılmak. Herkes aldatabilirmiş gibi geliyor asla yeterince güvenemiyorum.

Öldükten sonra telefonumun kurcalanması

Sanırım en büyük korkum unutulmak

Kendimden bir iz bırakamadan ölmek ve hatırlanmamak sanırım. Ölmüş olsam bile beni hatırladığında birinin yüzünde gülümseme bırakmak istiyorum. O zamana kadar yaşarsam günlüklerimi falan torunuma vermek istiyorum mesela. Ölmüşsün, bunların ne önemi var falan diye de düşünebilirsiniz tabi ama, sevdiğin insanların yüzünde gülümsemeye sebep olmak çok hoş bence.

Wp gruplarına yanlış mesajlar atıp rezil olmak.

ilerde hayallerinin birini bile gerçekleştiremeden bomboş yaşamış biri olmaktan çok korkuyorum.

evlenirsem, eşimin bi şarkının altına "yanındakiyle yaşlanır, aklındakiyle ölürsün" yazması. allah kimsenin başına vermesin. ne yaparım düşünemiyorum bile.

Yalnız ölmek. Belki bundan birkaç sene öncesine kadar böyle bir korkum yoktu ama sonradan bir olay yüzünden en büyük korkum haline geldi. Bundan birkaç sene önce bir akrabamızın ölüm haberini aldık.75-80 yaşlarında bir amcaydı.amca tek başına yaşıyordu.yanındakı evde kızı oturuyordu ama kızıyla araları hiç iyi değildi.amcanin evine iki üç günde bir kadın gelir yemeğini temizliğini yapar giderdi.yine bir gün o kadın geliyor, kapıyı çalıyor fakat açan yok.sonra kızından anahtarı alıyor ama kapıyı açar açmaz dehşet bir koku duyuyor biraz ilerlediğinde ise amcayi cansız bir şekilde yerde buluyor.yakinlarina haber veriliyor falan ama amcayi evden çıkarmak imkansız.amcayı zar zor evden çıkarıyorlar cenaze işlemleri yapılıyor bir şekilde defnediliyor. Burada beni korkutan ise o amca meğer iki gün önce ölmüş.iki koca gün boyunca bırakın başkasını dibindeki kızı bile bu adam hiç ortalıkta görünmüyor,başına bir şey mi geldi diye merak etmemiş.cenazesine oğlu bile adam akıllı yaklaşmamış. Bir gün hepimiz ölücez bu yadsınamaz bir gerçek.fakat böyle yapayalnız ölmekten korkuyorum.ya hastanede ya da farklı şekilde öleyim ama yalnız ölüp iki üç gün sonra farkedilmeyim.

anlaşılmadan ölmek

Galiba temas bağımlılar bir yana ben de temastan korkanlardanım. Şu masumlar apartmanındaki safiye var ya onu andıran biriyim. Çünkü kediye köpeğe ota taşa insana kumaşa veya envai çeşit yüzeye dokunurken iki kere düşünürüm ve çoğunda vazgeçerim. Bir şeylere dokunmak benim korkum

Göz bebeğime sıcak bir maddenin sıçraması

O kadar çok korkuyorum ki, buraya yazarak bile çağrıştırmak istemediğimden yazamıyorum.

Sanırım yalnız kalmak. Her ne kadar insan sevmiyor olsam da, çevremdekiler de benden uzaklaşır diye çok endişeleniyorum. En yakın kız arkadaşım, yeni sevgili yaptı. 2 gündür onunla buluşuyor, ilgileniyor. O kadar kötü hissediyorum ki kendimi sanki benden yavaşça uzaklaşıyor gibime geliyor. Ama mutluluğuna da engel olmak istemiyorum, bu korkuyu yalnız başıma yenmeye çalışıyorum. (bkz: Hani hep bekar kalacaktık)

ben en çok benden korkuyorum. bi sabah uyanınca yüzümün ortasında kocaman bi ben çıkar diye ödüm kopuyor. (bkz: ben) (bkz: ters köşe lol)

çok korktuğum 2 şey vardı. birisi sevdiklerimden birini ani ve genç bir şekilde kaybetmek. çocukluğumdan beri korkardım o yüzden her duada "önce ben sonra sevdiklerim ölsün" diye dua ederdim. o kadar korkardım ki düşünmek bile istemezdim. kardeşim öldü 20 yaşında, aniden. ikincisi bunun yanında çok basit kalıyor ama tanımadığım insanların önünde çıplak bayılmaktan korkardım. havuzda duştan çıktıktan sonra ayağım kayıp düşüp kafamı çarptıktan sonra bayılmıştım. yani neyden çok korktuysam başıma geldi. korkularım geçti mi? hayır tabi ki de. daha da arttı diyebiliriz. bu olanlardan sonra hatta korktuğum için de korkuyorum ya başıma gelirse diye. çıkmazdayım yani.

KPSS'den çok iyi puan almışsın "kesin atandım" diyorsun. Bir giriyorsun mülakata Twitter hesabını bulmuşlar açıp tweet'lerini okuyorlar. Hop. Elendin.

ya malum kisiyi 'tahtindan' indiremezsek..

bir hayalim var, onun gerçekleşmesi.

Nazar değmesinden çok korkuyorum. Böyle güzel bişey yaşayınca içim içime sığmıyor paylaşmak istiyorum birileriyle ama bir yandan da birinin nazarı değer de herşey bozulur işler ters gitmeye başlar diye aşırı tedirgin oluyorum sanırım buna aynı zamanda mutsuz olma korkusu da diyebiliriz

İhanete uğramak

Yılan yılan yılan.. bahçede görüp öldürdüğüm halde olüsünden bile korkuyom sık sık rüyama giriyor.

kuaförde ağda yaptırırken işemek/osurmak. evet arkadaslar ağda yaptırmak beni o kadar geriyor ki bağırsaklarım anormal calısıyor. yadırgamayın.

Artık beni endişelendirecek, az da olsa kaygı seviyemi yükseltebilecek, korkutacak ya da belki biraz üzebilecek bir şeyin kalmaması. Bunların gayet insanı ve normal olduğunu ve zaman zaman gerekli olduğunu düşünüyorum. Sanırım en büyük korkum, hissizleşmek.

Tekrardan göz ameliyatı olmak veya gözüme bir şey olması, travmasını henüz atlatabilmiş değilim

Kimseye veda edemeden ölmek...

babamı kaybetmekti. kaybettim. düşüncesi bile acı verirdi, yaşaması tahmin edebileceğimden çok daha acı ve zormuş. artık en büyük korkum fazla yaşamak. bütün sevdiklerini kaybetmiş bir yaşlı olmaktan çok korkuyorum.

Herhangi bir şeye, özellikle de bir insana karşı aidiyet duygusunu hissetmek

Ne ölüm ne de herhangi zor bir durum. En büyük korkum; eşimin çocuğumun ihtiyaçlarını ertelemek. Onlara fırsatlar sunamamak. Eşimin”çok iyi bir eşim var” çocuğumun”iyi ki böyle bir babam var” cümlesini duyamamak. Yuvama geldiğimde ailemin yüzünün gülmesini istiyorum. Tek derdim bu.

Yaşam standartlarımın altında bir hayatta yaşamak zorunda kalmak. Geçmişte nasıl bir hayattan gelmiş olursanız olun eğer uzun zaman boyunca belli standartların üzerinde yaşamaya alıştıysanız daha aşağısı psikolojinizi bozabiliyor. Hiç unutmam en ağır travmalarımdan biridir, bir zamanlar takıldığım bir şahıs beni ailesiyle birlikte kısa bir tatil yapmak amaçlı köy evine davet etmişti. Ben de o kişinin giyiminden görüntüsünden vs yola çıkarak köydeki evlerini klasik temiz derli toplu bir villa tarzı ev sandım. Gittiğimde resmen cinli köy videolarındaki gibi bir köyde yıkık dökük bir ev olduğunu gördüm ve artık çok geçti. İnsanların kötü hissetmemesi için kendimi zora sokma huyum yüzünden her şeyi çok sevmişim gibi yapmak zorunda olduğum, bok kokusuyla güne başlayıp kurt ulumalarıyla uyuduğum 2-3 günün sonunda cinnetin eşiğine gelmiştim. İnsan güzel kokuya hasret kalır mı ben herhangi bir güzel koku almayı özlemiştim. Arada bağımlı gibi parfümümü sıkıp sıkıp koklardım kendi kendime. O zaman anladım ki ben yaşam standardımın altında bir hayatta tutunamam ve tabi bir daha bilmediğim emin olmadığım iyice sorup soruşturmadığım her teklife atlamamalıyım.

kıpçak bey'i buraya "allah korkusu" yazması için bekliyorum :)

Kanser olmak kızımı annesiz bırakmak

Herhangi birine herhangi bir sebepten ötürü yük olmak. İnsanın insana yükü ağırdır derler. Gönül ister ki kimse kimseye yük olmasın ama günümüzde imkansız gibi. Maddi manevi Allah kimseye muhtaç etmesin.

Kardeşimin ve annemin ölümlerini görmek. Kafayı yerim büyük ihtimal.