kamuya açık yerlerde intihar etmek

intihar bilimci, edwin shneidman bu mevzuyu (sağ kalanlarla araştırma yapmış) şöyle açıklıyor; ---alıntı--- bu insanların intihar eylemini gerçekleştirdikleri ve kesin bir ölüme gittiklerini bildikleri anda dahi ölümle yaşam arasında tamamen kararsız kaldıkları, ölmeyi ne kadar çok istiyorlarsa kurtarılmayı da o kadar çok istedikleri. o ve bazı diğer uzmanlar özetle şunu diyorlar: köprü gibi bir yerde intihar etmeyi seçenler, kendilerini o ana dek görmeyen toplumu ölümleriyle şoka uğratarak cezalandırmak istiyorlar ama bir yandan da kurtarılma umudu taşıyorlar. sadece toplumu cezalandırmak için değil, toplum tarafından kurtarılmak için de görülmek istiyorlar. intihar edenlerin hepsi böyle mi düşünmüştür ya da hissetmiştir bilemem ama en azından sağ kurtulanlar böyle anlatmışlar. ---alıntı--- (bkz: intihar etmek) (bkz: intihar)

bazı insanların hayatında kalıcı izler bırakır.

sesini insanlara duyurmaya çalışmaktır. ben ölüyorum ama bu derdim var beni görün demektir amaç ölmekse zaten ne denilirse denilsin vazgeçilmez. (bkz: intihar)

intihar etmeyi kafaya koyduysa insan kimsenin görmeyeceği yerde yapmalıdır. boşuna kimsenin gününü zehir etmeye gerek yok.

belki de planlanmamıştır? belki de karşıdan karşıya geçeceği o an içinden arabaların üstüne yürümek gelmiştir?

öğretmenseniz eğer,ilgi çekmeye çalışıyorsunuzdur. tam olarak böyle miydi hatırlayamadım. (bkz: nabi avcı)

bir insan pencereyi açıp sokağa atlayabilir ama hiç kimse pencereyi açıp “bana acıyın,” diye bağıramaz. yağmur durur ama saçaklardan ve ağaç dallarından damlamaya devam eden taneleri kalır. hiç kimse bıçakla kesilmiş gibi terk edemez bu dünyayı. bir insanın tam manasıyla ölmesi için onu hatırlayan hiç kimsenin kalmaması gerekir. bu memlekette milyonlarca ölü yaşıyor bu hesapla bakarsak. kimsenin siklemediği insanlar. ateşböcekleri gibi, görünmek için karanlığa muhtaçlar.

ölümünün hatırlanması