intihar

bir insanın hayat boyu verip verebileceği en büyük sınavdır. ancak bunu anlamak çok ciddi bir zihinsel evrim geçirmek gereklidir. yani intihar ne albert camus‘nun ne de dostoyevski‘nin bahsettiği şeydir. intihar, başlı başına bir sınavdır. ve kişi hayatın bir noktasından sonra tüm ömrünü onun etrafında geçirir. bahçesinde dolanır. suyundan içer. havasından solur. yüzüne dokunur. nefesini içine çeker. intihar, kayıtsızlıkla birlikte en şiddetli varoluş şeklidir. çünkü yaşam hiçbir insanın kendi tercihi değildir. kendi tercihi olmayan bir yaşamda insanın yaptığı veya yapmadığı her şeyse, bir hiç hüviyetindedir. intihar etmek ya da hayata dört elle sarılıp her şeye tırnaklarını ve dişlerini geçirmek gibi. (bkz: ölüm)

cehhennemden tek kişilik bilet kapacağınız aktivite.

intihar bilimci edwin shneidman, kamuya açık yerlerde intihar etmek mevzusunu (sağ kalanlarla araştırma yapmış) şöyle açıklıyor; ---alıntı--- bu insanların intihar eylemini gerçekleştirdikleri ve kesin bir ölüme gittiklerini bildikleri anda dahi ölümle yaşam arasında tamamen kararsız kaldıkları, ölmeyi ne kadar çok istiyorlarsa kurtarılmayı da o kadar çok istedikleri. o ve bazı diğer uzmanlar özetle şunu diyorlar: köprü gibi bir yerde intihar etmeyi seçenler, kendilerini o ana dek görmeyen toplumu ölümleriyle şoka uğratarak cezalandırmak istiyorlar ama bir yandan da kurtarılma umudu taşıyorlar. sadece toplumu cezalandırmak için değil, toplum tarafından kurtarılmak için de görülmek istiyorlar. intihar edenlerin hepsi böyle mi düşünmüştür ya da hissetmiştir bilemem ama en azından sağ kurtulanlar böyle anlatmışlar. ---alıntı--- (bkz: intihar etmek)

herkesin en az bir kere düşündüğü, çok azının cesaret edebildiği eylem

intihar etmekte olan birine "hadi atla", "atlasana ulan" gibi ifadeler kullanırsanız ve o kişi de gerçekten intihar ederse hakkınızda dava açılabilir. eğer intiharına etkiniz olduğu kanıtlanırsa 2-5 yıl arasında ceza yiyebilirsiniz.

karar vermesi çok kolay, fakat yapması o kadar kolay olmayan eylem. lisedeyken her gün birinin intihar edeceğim lafını duymaktan bıkkınlık gelmişti.

umarım bir gün başvurmak zorunda kalmam dediğim eylem. zayıflık olarak görsemde işin içine cinnet durumları falan girdiği ve tercih edenden başka kimsenin gerçek sebebini bilemeyeceği için yorum yapmaktan kaçınırım. bekara karı boşamak kolay gibisinden bir laf söylemişken atalarımız kimsenin acısını yaşadıklarını küçümsemek olmaz. ha ama hak verir miyim? vermem, kesinlikle çözüm değil, kaçış.

sahip olduğum inanç ve değerlere ters düşmüyor olsa kesin ama kesin uygulayacağım eylem. bir binanın çatısına çıkıp mahalle maçında birbirini yiyen asalaklara inat top benim lan edasıyla " ne haliniz varsa görün, ben gidiyorum" diyerek, ölümümü garanti etmek adına bileğimi keser boşluğa bırakırım kendimi. asıl amacım toplumsal farkındalık falan olmazdı, daha çok adamda ki göte bak demelerini istememden dolayı. neyse ki ecelimizi beklicem.

sebebi büyük bedeli ağır..

olmezsen kötü. yapmayın ,yapmak zorunda biraktirmayın .

hayattan cesur bir kaçış.

eylül ayında deneyeceğim

en kısa zamanda deneyeceğim. başarırım umarım

zeki kayahan coşkun turuncu bir his olarak tanimlamis. oysa gunesin batisindan meydana gelen kizilliktan hemen sonraki maviye tekabul eder. en guzel, deniz kenari bir sehirde yaz vakti bir aksamustu olunur. edit: bkz duzeltildi, karambita'ya tesekkurler.

ahmet şerif izgören'in fikirleri şöyle: gelecek için bir hedef belirler ve çabanızı o yolda gösterirseniz, çabanız değerli olmaya başlar. hayatın amacını kaybetmek hayatın kendisini kaybetmekten daha acıdır. intihar eden insanların hepsinin tek bir nedeni vardır, "hayatın amacını kaybetmişlerdir". intihar, görüp görebileceğiniz en gerçek, dürüst ve acı öz eleştiridir.

intihar haram olmasa herkesin kaçış yolu olacak bir şey

uc kere ettim ve hicbir sey olmadi. aksine pisman oldum.

şöyle bakmak lazım bence hepimiz bu dünyada yaşıyoruz ve az da olsa çok da olsa bi iz bırakıyoruz her yaşam dünyada açılan bi yara misali.. intihar etmenin bu dünyada bırakacağı tek iz sevenin varsa onun gözyaşları olucak sen koca bi hayat yaşadın, hadi diyelim 20 yıl olsun gençsin şimdi pes edip atlasan - ki dini kısmına da hiç girmiyorum- büyük ihtimalle bi 20 sene daha yaşardın tabi belli olmaz. bi dur bakalım bakalım belki yarın birine aşık olcaksın evlenceksin çocuğun olcak, ondan sonra istesen de edemiceksin. çok umutsusuz ya o yüzden böyle oluyo, herkes fikirleri kapkara, peki nerde o bembeyaz umutlar?

herkesin kendi tercihi , saygı duyulması gerek. (bkz: mehmet pişkin) öldüğünde adamin arkasindan cehenneme gidecek diyen utanmazlar vardı. belki senin inancına göre öyle olabilir ama bunu her yerde dile getirmene gerek yok. adam cehenneme gitmek istedi belki ? ayrıca o videoyu açıp ara ara izlerim. bir insanın son dakikaları ve insanlığa , kendine olan ümitsizliği.. ölmeden önce içtiği son sigarayi bile küllerini yere dökmeden içen bir insan.. gerçekten hayat çok acı.

şahsen çok düşündüm intihar etmeyi yüksek bi yerden atlayamam çünkü yükseklik korkum var çok fazla ilaç yutamam çünkü hap içerken midem bulanıyo bileklerimi jiletleyemem çünkü bileklerim kalın:(((( ne yaparsam yapayım yaradan yaşa diyor... yaşamasına yaşıyoruz da ne bileyim ot gibi de pek sarmıyo be

kabul ediyorum benciliz,bencilim.ama bilmeliyiz ki kimse kimseyi anlayamaz.sizin acılarınızı hissedebilmem mümkün mü ? siz bir başkasının acılarını hissedebilir misiniz? hayır.çünkü herkes kendi acısında yoğruluyor. ve inanın mükemmel olan tek şey kendi hayatımıza son verebilme hakkına sahip olmamız. bu hakka sahip olmak bile büyük bir güç veriyor insana. bunu hemen kullanmak gücü çöpe atmak değil midir? belki de. (kiyarüstemi'nin kirazın tadı filmini izlemediyseniz mutlaka izlemelisiniz). benciliz evet çünkü ne siz benim hikayemi ne de ben sizin hikayenizi yaşıyorum.herkesin acısı sevgisi kadar.herkes kendi hikayesinin baş rolünde oynar ama ben kendi hikayemde figüranım.kendi hikayemi yazamadığım için öyküler yazıyorum. daha önce de çokça söylemiştim insanlara, sanırım biri beni bu gezegene bıraktı ve unutup gitti gibi hissediyorum.bir keresinde bir film setinde prodüksiyon asistanı olarak çalışmıştım. o gün ki çekimler bittikten sonra herkes gitmişti ama beni unutmuşlardı. o his yıllardır yakamı bırakmıyor. o his sanırım insana intiharı işareten eden şey. o 'şey' o his işte 'intihar'

daha iyi olacaksa edin. etmeyin demeyeceğim.

acıların dinmesini utancın bitmesini istemek....

sakın atlayarak intihar etmeyin. otopsi yapmak zorunda kalırlar, beyninizi midenize koyup dikerler sakın ha.

zor bir karar olsa gerek. intihar, bu tarafta bir çözüm ama diğer taraf için pekte öyle görünmüyor.