dün ve bugün aynen böyleyim. böyle intihar etmek, ölmek istiyorum. yaşamak için ailemden başka hiçbir sebep bulamıyorum
0
+
-entiri.verilen_downvote
hayata biraz ara mı versek ne ?
3
+
-entiri.verilen_downvote
2 gün önce cok sevdiğim bi kardeşim bana ne yap ne et benden sonra öl lan dedi ben o olduğu için yaşadığımı sanıyordum ama onun yaşaması için yaşıyormuşum bunu anladım daha doğrusu birbirimizin yaşaması için nefes alıyormuşuz bunu anladım bu yüzden ailem için yaşıyorum diye düşünme yaşatmak için yaşıyorum diye düşün kendin için değil onlar için mücadele et daha fazla insanı nasıl hayata bağlayabilirime yönel
kahkahası bol olan insanların yüzüne iyi bak doktor, onların gözleri mezar taşı gibidir burak aksak
bu aralar aşırı sıkıldım. hiçbir şey eğlenceli gelmiyor,ilgimi çeken tek olay yok.
en kötüsü de yaklaşık 10 gündür chrome'da gizli sekmeyi açmadım beyler.
2
+
-entiri.verilen_downvote
hiç bir şey huzur vermiyor artık . huzur bulduğum evim , inzivaya çekilip bıkmadan kitap okuduğum , konsol oyunları oynadığım odam bile solgun geliyor bana . bi çiçek sevsem solucakmış , birine gönül versem üzerine kanlar yağıcakmış gibi gökyüzünden .kuşlar bile günaydın demiyorlar galiba artık bana seslerini duyamıyorum . gökyüzü maviliğini kaybetmiş mosmor her gece . siyaha çalmış yüzüm , renkler önemini kaybetmiş öleceğimi bile bile yaşıyorum . zor geliyor
7
+
-entiri.verilen_downvote
Yıllarca düşündüm ve yaşamanın gerçekten bana göre olmadığına kanaat getirdim, hiçbir şey zevk vermiyor, anlam ifade etmiyor ve çok saçma geliyor. Hem yaşamdan sıkılmak hem de yaşamı bitirecek kadar cesur olmamak bu sıkıntıyı daha da büyük bir hale getiriyor, ölümden korkmuyorum fakat sonsuz bir cehennemi göze alacak kadar cesur değilim asla ki diri diri yanmış birini görmem de bu cesaretsizliğimi körükler nitelikte. Oturup ölümü beklemek de elbette zaman kaybı ve saçmalıktan ibaret bu yüzden bir şeyler uğruna çaba sarf ederek yani belli başlı amaçlar peşinde koşarak -herkes gibi- bu yaşam süresinin en azından fark edilmeden, hızlıca geçmesini sağlayabilirim belki.
Bu yazı kafamın içinde sürekli dönen bir düşünce ve bu düşünceden sonra hep kendimi çok aciz hissediyorum bu dünya kafamda bitmiş zaten ben hâlâ diğer tarafı düşünüyorum. Yaşamak ayrı dert yaşamamak ayrı dert yaşamdan sıkılmak apayrı dert
Yaşamak bir onur eylemi. Kimse böyle fütursuzca ben sıkıldım oynamayacağım diyemez. Dememeli. Sizin her gün defalarca aldığınız, kıymetini bilmediğiniz o nefesi zorla alanlar, bu dünya da bir saat daha fazla yaşamak için sebebi olan ama imkanı olmayan onca insan var.
Belki o dünyadaki bir nefese muhtaç insanların sizin bir gün daha fazla nefes almanız için sunabileceği bir sürü sebep var. O yüzden ben sıkıldım, bunaldım, bu dünya bana dar, oynamıyorum gibi bahanelerin arkasına sığınarak ne kendinizden ne de size ihtiyacı olan ya da olabilecek onca insandan kaçamazsınız, kaçmamalısınız.
Hem her gün gözünüzü açıp güne yeniden başlayabiliyorsanız yaşamak için hala koca koca sebepleriniz vardır.
Ne kendinize ne de her an aldığınız o nefese zulmetmeye, şımarıklık yapmaya hakkınız yok. Canını çıkara çıkara yaşayacaksınız bu hayatı. Son nefesinizin bile kıymetini bilerek.
2
Şımarıklık değil bu. Ben yaşamak istemezken başkasının oksijeni olan havayı neden ciğerime çekeyim neden onun yiyebileceği yemeği yiyeyim? Onun yaşaması için bir fırsat varken hakkını neden gaspedeyim? Mantık böyle. - sonreptilian 28.08.2021 12:22:34 |#4233075
2
Sende ona daha fazla oksijen sağlayan yollar bul o zaman. Hem hayattan bir alacağın olur. - sürgünruh 28.08.2021 12:29:56 |#4233078
1
İnsan kendine yaşamaya değer bir hayat sunamadıktan sonra başkasına ne yapabilir ki? Zaten böyle bir enerjisi olsa önce kendisini kurtarmak için didinir. Kurtarma çözümü aha belli, avantajları da dediğim gibi kendi yaşama haakkını başkasına devretmek. - sonreptilian 28.08.2021 18:09:46 |#4233193
Yaşamaktan sıkılmak değil de yaşamamam için her şey sıraya girmiş gibi.Ailesi sıkıntılıysa bir insanın yaşamaktan sıkılması çok normal (bkz: ya da yaşamak istememesi )
Öyle bir hakkım yok. Sıkılmış olsam da babayım ben. Bir çocuğun geleceğini hazırlamak zorundayım. Yüzüme bakarken onlar melankolik davranamam. Ayrıca öğretmenim, her sene yüzlerce gençle birlikteyim, onlara rehberlik ediyorum. Dünya ne kadar umutsuz ve zalim olsa da buna hakkım yokmuş gibi hissediyorum. Evet sıkıldım, keşke yüzlerce yıl önce yaşamış ve ölmüş olsaydım diyorum ama bunu herkesin içinde yaşayamam. Madem o çocukların dünyaya gelmesine vesile oldum, onların gözüne baka baka " hayattan sıkıldım" diyemem. Onlara ikinci kez kötülük edemem