Öyle bir hakkım yok. Sıkılmış olsam da babayım ben. Bir çocuğun geleceğini hazırlamak zorundayım. Yüzüme bakarken onlar melankolik davranamam. Ayrıca öğretmenim, her sene yüzlerce gençle birlikteyim, onlara rehberlik ediyorum. Dünya ne kadar umutsuz ve zalim olsa da buna hakkım yokmuş gibi hissediyorum. Evet sıkıldım, keşke yüzlerce yıl önce yaşamış ve ölmüş olsaydım diyorum ama bunu herkesin içinde yaşayamam. Madem o çocukların dünyaya gelmesine vesile oldum, onların gözüne baka baka " hayattan sıkıldım" diyemem. Onlara ikinci kez kötülük edemem