küçükken tanrı sanılan şeyler

teletubbies güneşi (allah affetsin)

takvimin baskısındaki sakallı dede elinde tesbih falan böyle baya bakar kalırdım ilginç gelirdi

imam.

amcamı allah sanardım küçükken rabbim affetsin

tanrı değil de, ilkokula yeni başladığım dönemde benden altı yedi yaş büyük olan kuzenimi şeytan zannediyordum. espri değil. hatta böyle bir sanıya kapılmamın müsebbibi yine kendisidir. nerdeyse akran olduğu küçük dayımla birlikte kafama vura vura monte ettiler bu düşünceyi. dayım olacak zerzevat günün birinde burnumun dibine kadar sokulup: "ibra biliyor musun, sedat'ın içine arada sırada şeytan giriyor." dedi. ulan korkmaya, korkunç şeylere ne meraklıymışım, şeytan lafını duyar duymaz hani hani demeye başladım. annemin gerizekalı kardeşi, biraz sabretmem gerektiğini, bunu ancak herkes gittikten sonra ispatlayacağını söyledi. nihayet ahali birer birer evi terk edip üçümüzü yalnız bıraktı. kuzenimi ortalarda göremiyordum ama odalardan birinde beni beklediği gerçekliğinden emindim. derken dayım koşar adımlarla yanıma geldi. -hazır mısın, sedat yan odada. ve şu an kendinde değil. görünce sakın altına kaçırma ve asla gözlerine bakma, dedi. acaip derecede meraklanmış ve heyecanlanmıştım. bana upuzun gelen bir zaman diliminin ardından hemen bitişiğimizdeki odanın kapısını açıp içeri girdik. üzerinden belki de 20 yıl geçmiş olmasına rağmen, neye hizmet ettiği hakkında hâlâ bile zerre kadar fikir üretemediğim sedat kişisinin o anki surat ifadesini, sergilediği hal ve hareketleri bir türlü unutamıyorum. olduğum yere mıhlanmış, ağzından köpükler saçan, garip garip sesler çıkaran, gözlerini deviren, sebepsizce bağırıp duran, bazen bayılma numarası yapan yaratığı izliyordum. öylesine çirkin ve ürkütücü idi ki, doğrusu şeytan içine kaçmamış da, onun bedeninde yeniden vücut bulmuş ve bana tıpkı feci bir ölüme benzeyen yüzünü gösterir gibiydi. çocukluğumdaki tasvir, harfi harfine yerine oturmuş, ödüm kopmuştu. gulyabani hunharca adımı sayıklıyor, ona yaklaşmamı istiyor, dayım da güya beni kolluyordu. hissettiğim dehşet duygusundan dolayı çok geçmeden gözyaşlarına boğuluyor fakat gene de odadan dışarı çıkarılmıyordum. şov, bütün haşmetiyle devam ediyordu. hiçbir zaman bana bunun bir şakadan ibaret olduğunu anlatma gereğini görmediler. ilginçtir, ben de yaşadıklarımdan hiç kimseye bahsetmedim. senelerce sedat itini şeytanın ta kendisi bildim. o yaştaki bir sabiye yaşattıklarını hesap edince, kanaatim aslında hiç değişmedi. evet, küçükken kuzenimi şeytan, dayımı ise koruyucu meleğim sanıyordum. meğer her ikisi de yarak kafalının, piç kurusunun tekiymiş.

king kong tabiki. o çok büyüktü bende ona göre küçücüktüm.

ben sürekli ak sakallı dede hayal ediyordum. kötü bir şey yaptığım zaman koşarak kaçarım yaşlı adam sonuçta beni yakalayamaz diye düşünüyordum. bacak kadar boyumla tanrıya kafa tutuyormuşum be.

annem anlatır, 4 yaşındayken allaha dua etmişim bi ton oyuncak anneme ıvır zıvır istemişim allahtan. 5 dk sonra patapatapata helikopter sesi gelmiş. cama koşup allah istediklerimi getirdi demişim. o gün bu gündür atayizim heralde çocukken allah hiç bir duamı kabul etmiyor diye korka korka kızardım ona.

(bkz: noel baba) noel baba'nın kendisini değil de tanrı'nın noel baba gibi bir şey olduğunu hayal ederdim. kırmızı yanaklı, sakallı, göbekli, sevecen falan

kemal sunalın filmindeki gulyabani gibi olduğunu düşünürdüm hep allah affetsin

herhangi bir nesneyi tanri sanmıyordum ama yağmur yağarken bulutların çeşmesini açan bir tanri hayal ediyordum hep. böyle yardımsever, bahçıvan gibi bir şey düşünürdüm.

(bkz: şu an da tanrı sanılan şeyler) küçüklüğü siktir et o zaman küçüktünüz mk. şu an tanrı kavramını hala bişey olarak nitelendirmeye çalışan insanlar var.

ben kendim tanrıyım

aydede muhabbetine olmuştu öyle bişi

babamdır herhalde. herşeyi yapabilen biri olduğundan dolayı tanrı hissi verirdi. şimdi bütün işleri bize yaptırıyor aq.

bulutlar djcjdjd e napam yani hep yukarı bakarak dua ediyolardı herkes bende bulutların beni görüceği yerlerde bulunurdum hep gizli bişi yapcaksamda bulutlardan korkardum :(

michelin lastik firmasının logosundaki beyaz yaratığı tanrı zannediyordum.

cami kubbesini sanırım küçükken gidince ses yukarıdan yankılaniyor gibi gelirdi bide allahın evi diyorlardi camiye

caminin minaresi

ben tanrıyı ay sanardim. cunku ben nereye gitsem hep o da gelirdi diğer arkadasim da hayir benimle geliyor derdi. ananem de allah herkesin yanındadır diyince ulan dedim ay tanrı iste.

allah affetsin ama küçükken demir 50 bin liranın üzerindeki atatürk resmini ters çevirince allahın resmi olduğunu düşünürdüm

(bkz: mevlana) bide küçükken büyüyünce allah olma hayalim vardı :d

hic unutmam her ezan okundugunda sesi cikarani allah saniyordum

hala tanrısallaştırdıklarımızı abarttığımızı fark ettiğimizde. insan şöyle bir boşluğa düşüveriyor. boşluk boşluk boşluk, tekrar eden bu döngüde kaybolan nesillerin fosillerine bile ulaşamayacak olmak ne üzücü bir durum. frapan ağzından çıkan panspermialar gibi.

atatürk dua ederdim bide allahım yerine atatürküm diye 😊😇

ruhsar

nasıl bisey olduğunu kestiremedim hiç ama minarede yaşıyor sanıyordum

ben inanmıyordum küçükken öyle bir şey yok diyordum. küçüklükten ateist.

çizgi film karakteri var ya. kırmızı sakallı. onu ben hep tanrı zannederdim. bir de tanrının mutlaka erkek olduğunu düşünürdüm.

ben dört-beş yaşlarındayken eski paramız olan beş bin türk lirasının arkasında mevlana'nın resmi mevcuttu. babamın kucağındayken "baba bu allah dimi" demiştim. babam kahkalara boğulmuştu. sonra doğrusunu anlattı. ama nerden bileyim sayın sözlük. mevlana celaleddin rumi öyle yukarılara oturmuş, arkasında minare falan, bana gayet mantıklı gelmişti. şu

ben dedemi allah sanıyodum. böyle arada bi görüyorum bayramda seyranda millet toplaşıyor o herkesi yönetiyor, konuşmalar yapıyor, herkes onu seviyor saygı duyuyuor kalkıyor bana harçlık filan veriyordu. bi de baktım beyaz sakallı minnoş bir şey aha dedim bu allah. ölünce anneme allah öldü napıcaz demiştim millet error vermişti. allah affetsin.

(bkz: yüce honos) bu amk evladı ekrana gelince yatıyosam doğrulup yere bakıyordum amk.

yerden başlayıp böyle yukarı sonsuza kadar sivrilerek giden bir ateş. baya inanıyordum buna. dua ederken falan o ateş canlanıyodu kafamda cevap veriyordu ağzı gözü çok yukarda olduğu için göremiyorum herhalde diye düşünüyordum

buzdolabı

siyah olan herşey

8 yaşlarındayken benden iki yaş büyük komşu kızıyla aramızda geçen sohbet çıkmıyor aklımdan. allah nerde diye sorduğum zaman "yukarıda bulutlarda" demişti. sonra cama çıkıp bulutlara zorla baktırılıp " bak gözleri orda görüyor musun" dediğinde öyle bir abandım ki pimapen cama düşme tehlikesi geçirdim. sorun şu ki hala gökyüzünde o gözleri arıyorum

sihirli annemdeki periliçe

güneş. bide böyle yürürken sanki seni takip ediyormuş havası vardı. aha diyodum görüyor herşeyi. allah affetsin

ay dede

tavan, allah affetsin çok zor bir çocukluk geçirdim

tanriverdi yazan poşeti gerçekten tanrı bizim eve getirdi sanıyordum 😣

sihirli annemdeki periliçe allahım sen günah yazma.

ben ezan sesini allah sanardım ve ezan okununca herkesi sustururdum allah konuşuyor diye

kocaman heykeller

buzdolabı

amcam amk

tarkan filmindeki ahtapot. böyle bir şey var ya o zamanlar gördüğümde aglardim hatta