küçükken tanrı sanılan şeyler

minarelerin allahın tek başına yaşadığı yerden çok yüksek ulaşılamaz yerler sanıyordum, bizi izlemek için o kadar yüksek olması gereken kuleler olarak düşünmüştüm. ezanı da allahın kendi sesiyle bize verdiği emirler olarak.

allah

annem hep, allah çok büyük derdi. allah'ın, bizi yaratan tanrı'nın en büyük olduğuna inanmıştım ve çevremde gördüğüm en büyük şey de camii minaresiydi. ayrıca annem camiler allah'ın evi derdi hep. o zaman dedim ki kesin allah bu minare. her cami minaresini değil sadece balkondan gördüğüm minarenin tanrı olduğuna inandım. evet bi 7-8 yaşına kadar. aklıma geldi şimdi de salak olduğuma inanmaya başlıyorum.

tanrıyı da insan silüetinde hayal ediyordum ve erkek olarak. ah samanyolu kafamıza bıkmışsın

camii hocası tabiiki. allahu ekberi de allahı bekle anlıyodum. bekliyodum öyle.

sırlar dünyası'ndaki bölümün sonunda sislerin, dumanların arkasında çıkan ak sakallı dedeyi allah sanıyordum. allahım sen affet:(

Küçükken Allah'ı bir cisme sokmak istediğimde gözümde hep büyük bir şelale canlanırdı. Sonra Allah'tan büyüdük de Allah'ın olmadığını anladık şükür.

bir akrabamız vardı sarıklı cübbeli uzun sakallı onu allah zannediyodum. bir gün kalabalık bir ortamda allah amca diyip herkesi kendime güldürmüştüm.

Nihat hatipoğlu sjdhsjdjsjsbbsb tvde sürekli nihat hatipoğlu açık olurdu hatta bi kere anneme anne bu adam allahımız mı diye sormuşum