küçükken tanrı sanılan şeyler

tanrı değil de, ilkokula yeni başladığım dönemde benden altı yedi yaş büyük olan kuzenimi şeytan zannediyordum. espri değil. hatta böyle bir sanıya kapılmamın müsebbibi yine kendisidir. nerdeyse akran olduğu küçük dayımla birlikte kafama vura vura monte ettiler bu düşünceyi. dayım olacak zerzevat günün birinde burnumun dibine kadar sokulup: "ibra biliyor musun, sedat'ın içine arada sırada şeytan giriyor." dedi. ulan korkmaya, korkunç şeylere ne meraklıymışım, şeytan lafını duyar duymaz hani hani demeye başladım. annemin gerizekalı kardeşi, biraz sabretmem gerektiğini, bunu ancak herkes gittikten sonra ispatlayacağını söyledi. nihayet ahali birer birer evi terk edip üçümüzü yalnız bıraktı. kuzenimi ortalarda göremiyordum ama odalardan birinde beni beklediği gerçekliğinden emindim. derken dayım koşar adımlarla yanıma geldi. -hazır mısın, sedat yan odada. ve şu an kendinde değil. görünce sakın altına kaçırma ve asla gözlerine bakma, dedi. acaip derecede meraklanmış ve heyecanlanmıştım. bana upuzun gelen bir zaman diliminin ardından hemen bitişiğimizdeki odanın kapısını açıp içeri girdik. üzerinden belki de 20 yıl geçmiş olmasına rağmen, neye hizmet ettiği hakkında hâlâ bile zerre kadar fikir üretemediğim sedat kişisinin o anki surat ifadesini, sergilediği hal ve hareketleri bir türlü unutamıyorum. olduğum yere mıhlanmış, ağzından köpükler saçan, garip garip sesler çıkaran, gözlerini deviren, sebepsizce bağırıp duran, bazen bayılma numarası yapan yaratığı izliyordum. öylesine çirkin ve ürkütücü idi ki, doğrusu şeytan içine kaçmamış da, onun bedeninde yeniden vücut bulmuş ve bana tıpkı feci bir ölüme benzeyen yüzünü gösterir gibiydi. çocukluğumdaki tasvir, harfi harfine yerine oturmuş, ödüm kopmuştu. gulyabani hunharca adımı sayıklıyor, ona yaklaşmamı istiyor, dayım da güya beni kolluyordu. hissettiğim dehşet duygusundan dolayı çok geçmeden gözyaşlarına boğuluyor fakat gene de odadan dışarı çıkarılmıyordum. şov, bütün haşmetiyle devam ediyordu. hiçbir zaman bana bunun bir şakadan ibaret olduğunu anlatma gereğini görmediler. ilginçtir, ben de yaşadıklarımdan hiç kimseye bahsetmedim. senelerce sedat itini şeytanın ta kendisi bildim. o yaştaki bir sabiye yaşattıklarını hesap edince, kanaatim aslında hiç değişmedi. evet, küçükken kuzenimi şeytan, dayımı ise koruyucu meleğim sanıyordum. meğer her ikisi de yarak kafalının, piç kurusunun tekiymiş.