yalnız olmak

kötüdür. bu yalnızlık kendi seçiminizse güzeldir ama.

<3 ben

hani biriyle güler, biriyle ağlar, biriyle eğlenir, biriyle sevinirsin ya... çok şey yaşadıktan sonra ona çok alışır, çok sever ve çok bağlanırsın. sen her şeyin iyi gittiğini, her şeyin güzel olduğunu bilirsin. yakınlık ve heyecan duyarsın hani... o heyecanın hiç bitmemesini ister, kaybetme korkusu yaşamaya başlarsın. ona güvenir, inanır ve ondan sana zarar gelmeyeceğini hissedersin. yakınlık hissettikçe, sevme-bağlanma duygusunu tattıkça bir korku sarmaya haşlar seni. her şey iyi giderken, güzel şeyler yaşanırken araya aniden giren mutsuzluklar vardır bilirsin ve o mutsuzluklar, ayrılma noktasına kadar gider. maskelerin gün yüzüne çıktığını fark edersin böylelikle. seni asla sevmediğini, sana hiç değer vermediğini, her şeyin koca bir yalandan ibaret olduğunu anlarsın hani... işte o an çok şeyin yıkıldığı, her şeyin bittiği, boş yere mücadele verdiğin aşikârdır. anladığını o ki; değer vermek, sahiplenmek bize göre değilmiş. kendimize olan güvenimizi yitirip, yalnızlığımıza geri dönüyoruz hepimiz. sonrasında sevmek, inanmak, güvenmek... tüm bunların gerçekten zor olduğunu anlıyor insan. yazık bu duyguları yaşatan kişilere, yazık insanların duyguları ile oynayanlara... kısaca her şey kocaman bir 'hiç' hem de kocaman... "yalnızlık, benim yaşam biçimim!" yazar: arif çıplak

hayatta en korktuğum sey olup hepte başıma gelmektedir

bakırköy sahilde bir kafede tek başına otururken yan masada yapılan espiriye gülmektir yalnız olmak.

devrimdir şu günümüz çağında devrim! -öyle öyle devrim tabi aq akılsız pokemonu.

yalnız olmak avm balkonunda tartışan çifte küfür yemek uğruna müdahale edip barıştırmaktır. bazen otobüs yolculuğunda kulaklık ile müzik dinlerken el ele tutuşup uyuya kalan çifte bakmak, bazen kahve yapıp içerken güzel bir deniz manzarası izlemek bazen ise yürürken havanın yağmurlu olduğu anlarda huzurlu bir şekilde -fakat enayice- ıslanmaktır. netekim yalnız olmak paylaşılmaz. yani yalnızlık paylaşılmaz paylaşılsa dost ile olur o da yarım kalırsa acıya dönüşür.

yalnızlık allahın bir lutfudur. kimseyi düşünmezsin diyet ini bozmaz sporunu aksatmaz arkadaslarinla aktivitenin dibine vurursun. unutma ki ylnizliginin sebebi sensin. geçmişin hataların ve kararlarındir kimine göre bir tercih kimine göre bir ceza kimine göre bir lutufdur.

"yalnızım ben, tutun elimden" diye haykırası bi olaydır.

yalnız olmak dert ortağı aradığında ayna aramaktır.

aslında hepimiz yalnızız. sadece bizim için birileri olduğuna kendimizi kandırmışız.

ya bu amina kodumun mezun olması öyle boktan bir şey ki sabah kalkıyorum okula gitmiyorum herkes evde dışarı çıkıyorum paket alıyorum paketime ortak yok sancaktara oturunca tabagindan otladigim tuna yok anlamsız tartışmalara girdiğim erdener yok kilometrelerce yürüdüğüm hemşehrim apom yok omzunda ağladığım molotof da yok ulan nerdesiniz 101 tek oynanmıyor siz gittikten sonra kaç kişiyle oturdum masaya zevk vermiyor taş çalınca erdener gibi fark etmiyor kimse tuna gibi gotune taş sokamiyor apo gibi telefonla oynayıp okeye devam edemiyor ulan erdenere kaybetmenin zevkini başka kimse vermiyor ulan nerdesiniz acayip yalnızım (dün akşam arkadaş grubunda paylaşılan bir mesaj)

aslına bakarsanız ayağımız yere basıp yürümeye başladığımızdan beri yalnızız. eskiden anne babamızın elini tutmadan yürüyemezken artık kendi başımıza yürüyor oluruz. tek başımıza,yapayalnız. yavaş yavaş büyümeye başlarız derken ilkokula gideriz. arkadaşlar, öğretmenler tek olmadığımızı düşünürüz. ama yanılırız, hepsi birer gün bir şeyden dolayı çekip giderler. anlık doldururlar yaşamımızı. lise bana göre hayatı tanımaya başlangıç. binbir çeşit insanla tanışıyosun arkadaş oluyorsun ama herkes kendi çıkarını düşünüyor. çıkar ilişkisi bittiğinde tekmeyi yiyorsun ve ne oldu yine yapayalnız. üniversiteye geçince zaten liseden eser kalmaz hayatımızda. üniversitede kimse kimsenin umrunda olmaz zaten arkadaşlıklar hep boştur, amaç zaman geçsin iki eğlenelim. ders notu alalım vize sorularını bulalım. üniversite biter. iş ararsın kimse yardım etmez yalnızsın ayaklaının üstünde durmalısın. işi bulursun tek yaşamaya başlarsın sabah tek başına kahvaltı yaparsın akşam tek yemek yersin bir tencere yemek yaparsın en az 4 gün idare eder. tek film izlersin tek başına gülersin, ağlarsın. hayat arkadaşı bulursun kendine birlikte vakit geçirmeye başlarsın yalnız değilim artık dersin bir bakmışsın hayat arkadaşım dediğin adam başkasına aşık olmuş ve gitmiş. yine yapayalnızsın bir başınasın tek başına yaşlanırsın ve tek başına ölürsün. ve unutma ki tabutun içinde teksin, yalnızsın.

şu an sözlükteki durumum. geceden kalmis basliklara bakiyom

bazen iyi hoş da bazen canımı sıkıyor

o değil de dünyada kaç milyar kişi var, hala yalnızlığa çare bulamadılar.

sağlam bir darbeyi yedikten sonra anlıyorsun , insana güvenilmeyeceğini yalnızlığın daha iyi olduğunu. ama bir köşede sabaha karşı , iş yerinde öğle yemeği'ni tek yerken veya benzeri olaylarda ama iyi dediğimiz yalnızlık olmuyor be ne kadar iyi dersen de olmuyor insan yanında bir eş,dost,arkadaş istiyor

kalabalığın içinde yalnız olmak en kötüsü

"yalnızlık sayıyla alakalı mı? kaç ölüm gerekli yalnız sayılmak için?"

rahat

yalnızlığı sadece sevgiliye indirgemiş basit insan sözü. asla yalnız değilsiniz. çevrenizde aileniz, arkadaşlarınız var lan hiç bir şey yoksa allah var.

ya bence çok güzel bir durum. bana göre insanın çevresindeki insanlara pek ihtiyacı yok. yalnızsan eğer kafanı bozacak ne insan ne söz duyuyosun, yaşayabileceğin hayal kırıklıklarını minimum seviyeye indirmiş oluyosun, ne bileyim ya daha ne istesin insan? kafa rahat.

güneş yalnız da olsa çevresine ışık saçar kaderidir doğruların yalnızlık kargalar sürüyle kartal yalnız uçar.

seri eksilenirken bile oylanıyorum diye sevinecek kadar yalnızım amk

abiler ablalar anlatayım yalnızlık kötü birşey değil bence bakın ben her gün saatlerce duvarı izlediğim oluyordu. fark ettim ki bunu hayatıma engel olarak koyan benim bıraktım duvara bakmayı, günlük işlerimi yapmaya başladım. bunlarla devam ettim yalnızlığım sebebine gelecek olursak da kendimi kontrol edemedim yakın arkadaşıma aşık oldum. bu yüzdende onun hayatını zorlaştırmamak için herşeyden elimi çekmiştim. ama şimdi fark ediyorum ki onun sağladığı yalnızlık çok değerli saçma sapan kişilerin egolarıyla uğraşmıyorum kaliteli bir yalnızlık bu güzelliği buldum. sorarsanız sonu ne oldu diye konuşuyoruz ara ara ama ben aynı o aynı üzülsem de iyiyim. dışarıda görüp güldüğümüz ilişkilerin içinde değilim. böyle bir yalnızlığı sadece onunla geçireceğim bir ömüre değişirim.

kimler yalnız ve üzgün?

yalnızlığımdan üzüldüğüm sadece 5 ya da 10 dakika sürüyor. birisiyle konuştuğum kendimi anlattığım zaman kendimi aciz gibi hissediyorum o yüzden en iyisi yalnızlık.

üniversite okudum bazı arkadaşlar samimi dostluklar edindim , edindiğimi sandım . küçük şeylerle mutlu olan bi insanım ben . biraz önce kahvede oturuyoruz eş dost abilerle . kalkalım dediler , bende saat 12 ye gelsin doğum günümü kutlayın sonra kalkalım dedim . kalkalım dediklerinde de saat 23.45 gibi biseydi. kimse de ne kutladı ne arayıp sordu . bir sürü insan içinde ,kalabalıkta yalnızsın .

haberlerde çıkmıştı adam o kadar yalnız ki krem sürdürmeye eczanaye gidiyor.. asıl o adam yalnızdır

yorgun gecelerin ardından hep aynı yere dönerken islak sokaklar boyu düşündüm solmuş insanların yüzünden gülümseme beklerken tren yolları boyu düşündüm

yalnızlık bazen yanında bir nefes hissetme ihtiyacı bazense sadece bir kişinin nefesini hissetme ihtiyacından doğar. i̇kiside tanımda geçer. ancak bir kişinin nefesini sürekli yanında aramak insanı harap eder. bitirir. i̇şte o zaman diğer nefesler soğur, kaybolur. ve yalnızlık sarar tüm bedeni.

köpek gibi yalnızım. etrafımda insanlar var ama yalnızlık etrafında insanlar olması değil olanca kalabalığa rağmen anlatacak kimsen olmaması.

yanlış kalpte olmakdan iyidir sözünü hatırlattı

gitgide daha fazla seviyorum bu hissi. ilerde gerçekten ne olacağımdan korkmuyo değilim.

o bir kişi arkamızda değil yanımızda durabilse, elimizi tutabilseydi bütün kuvvetiyle, tüm dünyanın bize karşı olması çok da sorun olmazdı. o zaman böyle kalabalığın içinde kuş gibi çırpınmazdı kalbimiz “çok yalnızım” diye.

dolmuşta tek başımayım ama bu durum beni fazlasıyla korkutuyor. sırf bu gibi durumlar yüzünden savunma sporu öğrenmeyi düşünüyorum.

her zaman yalnızım. kötü olduğum bir anda bile tek başımayım her daim. çok sevdiğim bir insana bunu dile getirdiğim vakit bile hiçbir şey demeden keyfine bakabiliyor.o derece bir yalnızlık içersindeyim. aslında herkes bir damla yalnızdır fakat bizde biraz daha fazla bu be abi

şuan yalnız yemek yiyorum. tek basima. tek kelime dahi edemeden. her zaman oldugu gibi. birazdan tatlimi söyleyecegim. sonra islerimi halledip tek kaldigim yurt odamda tek basima takilacagim. kimseden mesaj bildirimi gelmeyecek belki gün boyu. hemen hemen 4 yasimdan beri yalnizim, galiba, bakıciya verildigimden beri gunlerimi tek geciririm, aksamlari birileri gelir, arada -belki- sohbet döner. sonra yatış. ya alıştım ya da hâlâ acısı var içimde. bilemiyorum.

arkadaş edinmeliyim, denizli civarında olan varsa çınarda falan bi buluşalım, yalnızlık bana göre değil.

sizi kandıracak, verdiği sözleri tutmayacak, sizi yüz üstü bırakacak, hayallerinizi suya düşürecek, yeni yaralar açıp eskilerin de kabuğunu sökecek ,siz hiç olmamışsınız gibi davranacak orrrrrrrrospu çocuklarıyla beraber olmaktan iyidir.

değerli dostlarım var,buna rağmen istemediğim bir olay olunca 'yalnızsın işte' diyip diplerde buluyorum kendimi. önemli olan yalnız olmak değil yalnız hissetmemek arkadaşlar.

güzel bir rüya gördüğünüzde anlatacak kimsenizin olmamasıdır.. sözlükte önüne gelene merhaba diye mesaj atmaktır.

etrafımda bu kadar kalabalık varken yalnızlığı o kadar derinden hissediyorum ki. çoğu zaman sevdiğim bi şey bu ama bazen insanı yoruyor. gercekten dinleyecek, anlayacak, içini dökebileceği birilerini arıyor insan.

En zayıf anında güç bulabilecek kimseyi bulamaman.

Son 4 aydır içinde olduğum durum, insana tahammülün kalmayınca ve güvenin bitince girdiğim hal

Özgürlük

Aylarca emek verdiğim bir şeyin büyük ihtimalle olmayacağını öğrendim bu gün ve omzunda ağlayacak tek kişi bulamadım arayacak tek kişi teselli etmeden sadece susacak aman ölüm mü var sonunda bu kadar takma demeden sadece yanımda olacak bir kişim bile yok benim emeklerimi önemsiz görüp ölüm mü var sonunda demelerine katlanamıyorum dünyanın sonu mu demelerine belki senin dünyanın değil ama benim dünyamda bi son üzülmeyi bile çok görüyorlar şu hayatta bana

İstemediğim zamanlarda tokat gibi yüzüme çarpıyor şu olay Tamam arkadaşlarım ailem benim herşeyim ama ben neye sinirlensem neye üzülsem beni sakinleştirecek teselli edecek birini bulamıyorum tek tek düşünüyorum herkesi hepsinin başında bir dert uğraştığı bir şey var diye arayamıyorum Kimi tüm işini bıraktırıp o an meşgul edebilirim bilemiyorum. İşte o zaman çarpıyor yüzüme yalnızlık. Kimseyi ufak meselelerim için meşgul edecek hakkı bulamıyorum kendimde.