boşluğa düşmek

manevi olarak bitmiş ve tükenmiş hissetmek, amaçsızca yaşamak, sadece zaman öldürmek... dibi olmayan bir kuyuda sürekli düşüş halinde olmak demektir. dipnot: bütün dansçı,twerkçü rezervlerimi bitirmek üzereyim. kendimi hafiften boşlukta hissediyorum. araştırmalarıma hız kazandırıp yeni isimler bulmalıyım.

bildiğim her twerkçüyü sözlüğümüze kazandırmışım bundan dolayı cidden boşluktayım. İnsanın ruhunu sömürüp bitiriyor.

dm den yürüyeceğim kız hikayesine eski sevgilisiyle barıştığını ilan eden gönderi atmış. ulan 1 haftadır titizlikle yaptığım çalışmayamı yanayım, yoksa tam yazacakken son dakika golü yiyen yılmaz vural gibi kaldığıma mı yanayım? şuan çok boş bom boş boşluktayım.

bir çıksam şuradan ileride yine düşerim . ama yok bildim bileli burdayım

çok düşündüğün zaman oluyor yani hep hep düşünüyorum duramıyrum kafam durmuyo

bir boşluk, boşluktan ibarettir. boş yani. içinde hiç bir sey yok. ama işin garip tarafı boşluklar göğüs kafesinde çok yer kaplıyor ve boşluklar acıyabiliyor. yani nasıl olurda hiç var olmayan bir şey acır? hem de uykulari bolecek, boğazı dugumleyecek kadar . bir de verdiği yorgunluk hissi var tabi. ahmet erhan in bir sözüyle bitiriyorum. " yoruldum her yol ağzında kendime rastlamaktan. "

zaten orda yaşamıyormuyduk ?

ne diyim i̇nşallah elinizden tutacak birileri vardır

sürekli var olan şeyler ,birden hayatından çıkınca bunu hissediyorsun tam olarak.boşluğa düşmekten ziyade kara deliğe gömülmek gibi.ucu bucağı görünmüyor .sonsuz .

haftanın 6 günü okul, 1 ayda 24 tane sinavin vizesi veya finali, bazen 9 saat bazen 12 saat okulda derse girmek bi anda bitince gerçekleşen olay.

annemle kavga edince daha fazla sinirlenmiyim diye dışarı çıkıyım dedim sonrada bugün evde kalmasam mı diye düşündüm sonrada bu saatte kimle dışarı çıkcan kimde kalcan dedim ve gidip ev işi yaptım.

dünyanın en kötü hislerinden biridir. bir de o boşlukta size en ufak yakınlık gösteren birine - o kişiyi sevmeseniz dahi- hemen yakınlık duyabilirsiniz. boşluk hissinin nedeni basit aslında. kendi içinizde küçüklükten gelen bir şeyi (sevgi eksikliği vs.) başka bir şeyle doldurup (sevgili,arkadaş vs.) o dolan şey de elinizden bir gün gittiğinde muazzam boşluğa düşersiniz.

en dibe vurduğunda gidilebilecek tek yön yukarısıdır' sözü bir tek burada işe yaramıyor, boşluğa düştükçe düşüyorum, dibi sonu yok görünmüyor

boşluğa düşmek değilde boşluğa dönüşmek .

dün geceden beri düştüm sanırım bi daha çıkamam .

hayallerimin amina koydu sağ olsun.

hayatın belli bir dönemlerinde herkes düşer o boşluğa. bir kere düştüm çıktım bir daha düşmem diye bir şey yok. belli periyotlarda sürekli olacak o. çünkü evren zıtlıklar üzerine kuruludur. sürekli mutlu olup, her şeyin süper olması sıkıntılı olur zaten.

az önce behzat'ın 95. bölümünü izledim, maalesef yarın finalini izleyeceğim.

kolay olandır. zor olan, boşluğa dönüşmektir. bazen aklıma gelmiyor değil, şöyle zihnimin en ücra köşelerinden geçen her bir düşünceyi birine tane tane anlatsam mı diye. anında vazgeçiyorum. çünkü biliyorum; aklını kaçırır. en son bir yıl önceydi galiba. kızın biriyle kahve içiyorduk. konu özgürlüğe geldi. kız oradan buradan duyduğu laflarla özgürlük masalı anlatıp "hala eski sevgilimle görüşüyorum" demişti. ki, sohbetimiz bir flört randevusu değildi. kızın cümlesinden sonra güldüm. kız bozuldu gülmeme. ve "neden güldün?" dedi. "duvarda adalet yazıyor" dedim. yok lan, o bu entrynin konusu değildi. işte, kız "neden güldün?" dedi. cevap verdim; "zihnimdeki özgürlük kavramının tek bir zerresini şu masaya sersem, çığlık ata ata evine koşarsın." söylediklerime anlam veremeyen kız "mesela" deyip ekledi; "bir ipucu versen?" hiçbir şey demedim. açıkçası içimden de gelmedi. ancak kızın bilmediği bir şey vardı; ben onu kendinden korudum. kendi zihninden. insanlar bilseler, zihnin ne tehlikeli bir şey olduğunu. tüm ömürlerini bir taş gibi geçirirler. bilmedikleri için kırıp, kırılıp, sevip sevilerek bedenleriyle birlikte ömürlerini de çürütüyorlar. insanlar bilseler, her şeyin en temelde koca bir saçmalık olduğunu. kendi gözlerini kendi elleriyle yuvalarından sökerler. insanlar bilseler, insanın bulunduğu ve dönüştüğü boşluğun en az içindeki kadar büyük olduğunu, kendi dillerini ısırarak koparıp intihar ederler. insanlar bilmiyorlar. bilmedikleri için de yaşıyorlar. insani olan her türlü saçmalığın kölesi olarak. bunun sevgi ya da nefret olması fark etmiyor.