içine atmak

atacak yer kalmayınca delirmişliğim var.

ben bi türlü dek getiremiyorum onu. hep kenarına çarpıp çıkıyor amk. kağıdı buruşturup çöp kovasına atmadan bahsediyoruz galiba...

sürekli yapıyorum bunu ama bi süre sonra dayanılmaz oluyor. öyle olunca da kişisel olarak tanımadığım insanlara anlatıyorum. arada sözlüğe yazıyom biraz da olsa rahatlatıyor.

70 kiloysam 35'i dert anasını satayım. gerisi de bok mok.

en büyük hastalığım. anlatamıyorum, anlatmak istesem de kelimelere dökemiyorum. nefes alamıyorum bazen sözlük. neyse amk.

"söylesem tesiri yok, sussam gönül razı değil." (bkz: fuzuli)

süreklilik arz ederse toplu çıkışa sebebiyet verir ciddi zararlar meydana gelme olasılığı vardır

şunu çok yapıyorum. şu ana kadar kimseye içimi açmadım. sadece 1 arkadaşa anlattım tek bi olay o kadar. kimseye güvenmiyorum bu hayatta. hiç kimse. dökmeye niyetim yok içimi, zira zor sığdırdım.

başkasına yapma dediğim şeyi ben yapıyorum, hem de çok güzel yapıyorum. içimde birike birike kilo yaptılar artık.

o kadar içime attım ki yer kalmadı artık bee

çevremdekiler için bundan daha iyi ne yapabilirim bilmiyorum

şişip şişip patlamaya neden olur

bu yaşıma kadar her şeyi içime attım, tüm yaşadıklarım karşısında asla ağlamadım çünkü çok da ağlayabilen bi insan değilim ama şu sıralar bekliyorum bişey olsada senelerin acısını çıkara çıkara ağlasam diye. (bkz: ağlamak isteyip ağlayamamak )

damlaya damlaya göl olur ağlarsın

içine atarsın çoğu şeyi de, içinden atamazsın.

yorgunluğa sebep oluyor. içine attıkça koca bir çığa dönüşüyor ve sen o çığın altında kalıyorsun. ve bitiyorsun. şaka maka tükeniyorsun.

bu aralar en çok yaptığım şey çok sağlam dostlarıma bile anlatasım gelmiyor artık dert mi fazla bünye mi alıştı anlamadım

70 kiloyum 69u içime attıklarım.

i̇çime atmaktan ve salağa yatmaktan karpuz gibi oldum. vücuduma dokundugumda tok tok diye ses geliyor

i̇ç organlarıma yer kalmadı adamlar yeter dedikçe ben orda yer var arkaya ilerleyelim bem görüyorum giyen dolmuş şoförü gibi tıkıştırıyorum

sık sık yaparım aman karşımdaki incinmesin, üzülmesin diye uğraşırım ama bu yaptığım kendime zarardan başka bir şey değil zaten karşımdaki düşünceli olsa beni incitmez o yüzden içinize atmayın arkadaşlar söyleyin gitsin yoksa biriktirirseniz patlamanızdan sonra geri dönüş olmuyor

bok gibidir. i̇nsan bir sorununu birisine anlatamıyorsa bile bir kağıda yazıp yazdıktan sonra o kağıdı yırtıp atmalı bence. i̇çinde birikirse de belli bir süre sonra en ufak bir mevzuda patlar insan.

bir süre sonra içerde atılacak yer kalmaması ve saçma bi olay sonunda taşması

i̇çimize ata ata içimiz bok çukuruna döndü be kardeşim

kendimi dolmuş şoförlerine benzetiyorum o konuda bak orda boşluk var görüyorum sıkışın az hadi böbreklere doğru :) :) bi boşalsa kurtulsam

i̇nsan ne kadar içine attığını günün 20 saati öylece yatıp dinlenirken bile geçmeyen yorgunluğundan anlıyor.

anlatıp ağlayasım var ama artık yazmayacağım. seninle ilgili tek bir cümle dahi kurmayacağım artık. ne yaşıyorsam içimde yaşayacağım, zehrimi de içime akıtacağım.

yakınlarımın dertlerini, sıkıntılarını dinlerim ama ben pek anlatmam, içime atarım genelde.

“i̇çine atıyon, hiç iyi bir şey değil atma, dünyadaki bütün büyük hastalıkların ana sebebi bu içine atmak. atma konuşmak mı istiyon konuş, ağlamak mı istiyon, ne yapmak istiyorsan onu yap ama içine atma..”

anlatmıcam işte kimseye ohhh mis kafam çatlıyo ağrıdan yine de anlatmıcam. kendim de çatlıcam ama anlatmıcam ohhh ne güzel sinirden kusucam yine anlatmıcam oh oh

en nefret ettiğim huyum. ben yıllarca her şeyi içime atmışım, gülmüşüm geçmişim. şimdi başıma ne geliyorsa hepsi ondan. içime ata ata kendimi içten öldürmüşüm ben, hiçbir şey hissetmiyorum artık. sadece tiksinti. bende hiç kapanmayacak yaralar açılmış, ben gizleyip devam etmişim. ve şu günden sonra da o yaraları kapatamam. işin saçma tarafı hala içime atıyorum. sürekli kendimle bir kavga halindeyim kazanırsam, kaybederim. her şeye daha fazla ne olabilir ki amk diye yaklaşıyorum artık çünkü aklıma gelmiyor başka bir şey. en fazla canımı alırlar diyorum. zaten şu amına kodumun hayatında bi sevmekten bi de içime atmaktan kaybettim. kaybedecek iki kişim var sadece, biri de kendimim.

başka nereye atılabiliyo ki?

bir yerden sonra patlamaya neden olan şey.bazıları gerçekten patlar bazıları pasif agresif hareketler sergiler.kimi döver,söver kimi soğuk duvarlar örerek sessizce patlar.ikisi de tehlikelidir.içe atmak yerine açıkça söylenmelidir.

(bkz: Sidik yerine dert yarıştırmak) sebeplerden biri.

Bir gün birinde patlarsa yazık olucak

sadece içinizdeki canavarı için için beslemeye yarar. link

Bugün annem ile uzun uzun dertleştik daha doğrusu o anlattı ben dinledim. En son yanından kalkıp odama geçerken "senin dertleştiğin kimse yok mu?" diye sordu. Yok dedim. "İçine atma" dedi sadece. O an tekrar bi yalnızlığımı sorguladım. Merak etme anne içime atmıyorum. Bi sigara yakıp izmaritle atıyorum. ;)

Gaz yapıyor hınısını sktiğimini.

Bir yere kadar içinize atabilirsiniz arkadaşlar. Gidin bir kediye anlatın, ormana, denize anlatın ama anlatın yani. Kimse sabır taşı değil sonuçta.

Ne demiş ünlü bir düşünür. "İçime ata ata kadehimi vuruyorum masalara Bu gece yarama meze olur anılar"

Anlatmak bi yere kadar. Bi yerden sonra susuyosun ama tekrar konuşmak istediğinde kimseyi bulamıyosun ve hamam böceğiyle muhabbet ederken yakalıyosun kendini (yaşandı).

fazlası zarar her şey dozunda güzel. içinize atacak yer kalmadıysa 2 şişe maltana karşılığında bana atabilirsiniz.

İçine atmak değil de sanki anlatsam ne anlatmasam ne diyosun boşveeer.

Yağmur herkese yağar ama görmek isteyen görür ıslanmak isteyen fark eder ya hani öyle bir şey işte. Sen istediğin kadar konuş kimse duymaz. İstediğin kadar anlat kimse anlamaz. Ya da istediğin kadar gürle es bağır çağır kimsede yaprak dahi oynamaz. O yüzden içine kapanmalı bazen. Seni senden daha iyi kimse duymaz ve anlamaz

Son zamanlarda bu konuyla alakalı çok video çıkıyor karşıma. Hepsi de içinize atmayın temalı videolar. Malesef ben de bu içine atanlar grubundanım ve artık bu halim beni rahatsız ediyor. Ama biliyorum ki herkes benim bu yumuşak halime alışkın, her içimden geçen kırgınlığı söylersem herkes cephe alır bana, daha da çok üzülürüm. Ama içime atmak da iyi gelmiyor. Düşünmek, canımı biri için sıkmak, hep alttan almak, hep yutan taraf olmak hiç iyi gelmiyor. Keşke böyle yetişmeseydim en başından. Keşke beni tanıyanlar "o kız lafını esirgemez" deseydi. Ben kimse kırılmasın, aman dargınlık olmasın diye lafımı, duygumu esirgeye esirgeye yedim bitirdim kendimi. Belki bu zayıflığım da ondan, kendi kendimi yemekten.