en nefret ettiğim huyum. ben yıllarca her şeyi içime atmışım, gülmüşüm geçmişim. şimdi başıma ne geliyorsa hepsi ondan.
içime ata ata kendimi içten öldürmüşüm ben, hiçbir şey hissetmiyorum artık. sadece tiksinti. bende hiç kapanmayacak yaralar açılmış, ben gizleyip devam etmişim. ve şu günden sonra da o yaraları kapatamam. işin saçma tarafı hala içime atıyorum. sürekli kendimle bir kavga halindeyim kazanırsam, kaybederim.
her şeye daha fazla ne olabilir ki amk diye yaklaşıyorum artık çünkü aklıma gelmiyor başka bir şey. en fazla canımı alırlar diyorum. zaten şu amına kodumun hayatında bi sevmekten bi de içime atmaktan kaybettim. kaybedecek iki kişim var sadece, biri de kendimim.