yurtta ilk gece

Lise zamanı bir süre yurtta kalmıştım o zamanlar biraz zorlanmıştım doğrusu. Üniversitemle evim aynı şehirde olmasına rağmen çok uzak oldukları için yurda yerleştim mandarinsle. Ben gelip odaya direkt yerleştim. Akşam vakti birlikte yemeğe indik. O gün kahvaltılık vardı. Arkadaş annesini arayıp “anne hep kahvaltılık mı yicemmm” diye sızlanırken onunla bu konuda nasıl dalga geçeceğimin planlarını yapıyordum. O ise masum masum anasıyla telefonda konuşuyordu. Saat geç oldu tabi uyku saati. Ben sanki hep o odada kalıyormuşum gibi yastığa kafayı koyduğum gibi uyumuşum. Mandarins’te kıvranıyormuş o saatlerde yatağında. Onun(#3860008) ve benim entryde aynı günü farklı iki kişiden dinleyince biri çok ayı biri çok dramatik geliyor..

Kendinle ilk kez bu denli başbaşa kaldığını iliklerine kadar hissediyorsun.. Gözlerini dikip baktığın tavan yoldaşın, sımsıkı sarıldığın yorgan sıkı bir dostun ve başını koyduğun yastığında derttaşın oluyor.

Valla 24 yaşındaydım işte o zamanda böyle dümdüz takıldım tek başıma. Kim nolmuş neytmiş umrumda değildi. Ama ilk böyle bırakı gittiler bi canım sıkıldı dedim ulan şimdi kim uğraşacak bir sürü şeyle. Bir sürü sorumluluk falan. Ama babam hep derdi yurt ve asker arkadaşının yeri ayrı olur diye. Bende bundan medet umarak katlanayım dedim. Ama bir bok çıkmadı bir tane bile doğru dürüst arkadaşımız olmadı. Ama liseden görüştüğüm dört arkadaşımın üçü yurttan biri de zaten hem onların arkadaşı hemde bağımsız tanıştığım biri. Üniversiteye zaten onlar bile getirmedi ben böyle elimde valizim sürgün yemiş gibi geldim. Zaten hep ayda bir falan bir kaç gün eve giderdim ama şimdi dört aydır bir yere gitmedim. Diyorum ki ulan çılgın kaşarlanmışın artık bak aramıyorsun bile. Hoş artık öğrenci olarak değil çalışan olarak ayrıyım ama yine de zordur.

Annenin ağlamaları eşliğinde bırakılan yurtta oluşan boşluk duygusunu atlatmaya çalıştığın gece. Çok üzgün değildim ama kimseyi tanımamak, tanıdığın kişilerin de seni bi kaç saat önce bırakmış olması seni sanki havada asılı tutmuş gibi hissettiriyor. Kötü değil ama iyi de değil. O gece anladım yere fena çakılıcaktım ama o gece o gece değildi. Sonra da parasız kalıp çakıldık zaten

Üniyi bi kazansam yazıcam da..

oda arkadaşımla manitalarımız tarafından nasıl hunharca ve aynı yöntemlerle boynuzlandığımızı konuşmuştuk. bi ara bi şüphelendik, yoksa aynı herifle mi birlikteyiz lan diye de yok o tamaamen bizim su katılmamış mallığımızmış. bizi boynuzlayanlar utansın.. (bkz: aşkım o kız benim kardeşim gibi)

Çok güzel günler sizi bekliyor bu günün bombok geçmesine aldırmayın

Odadakilerle kavga edip odamı değiştirmiştim

Doğulu olmanın verdiği kalabalık ailenin gürültüsünden bir anda sessizliğe düşmek. Hele ki sessizligi sevmeyen bir insanım ve o gün çok dokundu bana

Erkek yurdunun yanında misafirhane vardı genelde hocalar kalıyormuş ama yurt çıkasıya kadar birkaç kişiyle orada kalmıştım. Erkeklerin sesinden uyuyamamıştık sabaha kadar aq

Mezuna kalmış olduğum ve memleketim dolayısıyla bulunduğum ortamın değişmesine çok sevinmiştim. Daha öncesinden hiç görmediğim 7 insan ile bir gece geçirecektim. Neyse ki okulumun olduğu şehre ailem ile gelmiş eşyalarımı yurda yerleştirdikten sonra iki gün otelde ailemle vakit geçirebilmiştim. Ailemin memlekete dönmesi ile üstüme bir yorgunluk çökmüş ve ilk defa KENDİM İLE BAŞ BAŞA KALMANIN sevinci vardı üzerimde. O şekilde uyuya kalmıştım... Benimle gelen başka bir arkadaşım günlerce ağlamıştı. Benim bu sevincim de bir ay sonraki doğum günüme kadar devam etmiş ancak aileden uzak tanımadığım insanlar ve saçma sapan yurt pastasını görünce hayvan gibi ağlamıştım...

T: (bkz: en çok edebiyatı yapılan şeyler) den biri. Gir ortama bak ne var ne yok kim nasıl sonra yat zıbar lan işte sabahı daha önemlidir o günün. (bkz: rahatta kalınması gereken anlar)

üniversitenin ilk haftası genellikle kimse gitmez ya, ben bilmiyorum tabi cumartesi gününden gitmişim yurduma yerleşmişim. yurtta neredeyse kimse yok, oda arkadaşım daha gelmemiş. misafirlikteymiş gibi girdim yurda, odama güzelce yerleştikten sonra yolun ve yerleşmenin vermiş olduğu yorgunluk yüzünden yatağa attım kendimi, huzurlu ve rahat hissederken bir yandan televizyonu açtım ve kanal kanal dolaşıyorum. derken bir anda kimsesiz ve yalnız başıma olduğum geldi aklıma. ne insanlar tanıdık, ne sokaklar, ne de yattığım yatak... o an hayatımda yaşadığım en büyük boşluk hissini tüm vücudumda hissettim. hani sessizlik denen şey var ya, o sessizliği duymaya başladım. bunu ancak yaşarken anlamak mümkün. daha önce hayatımda hiç yalnız kalmadığım için o gece o sessizliğin sesi beni hiç uyutmadı. ertesi gün dışarıda dolaşırken bütün tanıdıklarıma telefon açıp zaman öldürmeye, birilerini yanımda hissetmeye çalıştım. sonra mı? sonra burada zaman geçmez diye düşünürken gözlerim dolu dolu yurda geri yürüdüm. şimdi de yalnız olmak için fedakarlık yapabilecek noktadayım. garip bir dünya. bence bir insanın hayatına dair güzel noktalardan biri ayrıca. bunu yaşayan biri yalnızlıktan korkmamaya başlıyor çünkü, engelleri olmayan her insan başının çaresine bakabiliyor. bunu kendinde görebilmek de iyi hissettiriyor doğrusu.

Ah kabrimin ilk gecesi...

Yol ve yerleşme yorgunluğuyla kafamı yastığa koyduğum gibi uyumuştum misss

Herkes ağlıyor dertli ortam tuhaf. Bense oda arkadaşımla tanıştım hemen sonra dışarı çıktık biseyler almaya geri dönünce oda yanlış oldu deyip başka binaya geçmemiz istendi iki kere eşya taşı yerleş derken çok yoruldum uyudum. Ertesi gün saat 12.30 civarı babam aradı uyuyabildin mı nasılsın diye ona uyanmışım. Yoksa uyanmazdım bile. Ağlamadım zor gelmedi üzülmedim kendi isteğimle gittiğim aynı zamanda tekrar eve döneceğimi biliyordum. Olgunlukla yaklaşıp hiç dert etmedim

10 senelik yurt hayatım oldu ortaokuldan beri yatılı kaldım ilk gecesini hatırlamıyorum ama varlığı yokluğu arkadaş edinmeyi unutulmaz dostlukları insanları tanımayı ilk aşkları yasakları kendi kendine yetebilmeyi ayaklarının üzerinde durabilmeyi çok sağlam öğretti bunları unutamam işte

1 yatağa 4 kişi yatmıştık

Yurtta ilk gecemde kaç saat yol gelmişim uykusuzum sekizde uykum geldi, bir sürü korku hikayesi duymuşum, sosyofobim zaten var kimseyle konuşamamışım, uyumam lazım yurt yeni parmak izi sistemi gelmemiş 11 de imzaya çağırıyorlar. Böyle olmicak dedim ya telefonu dolaba kilitledim anahtarı da iyice sokuşturdum kılıfa döndüm yattım. Sonra biri beni dürtükleyerek uyandırdı " hanzade sen misin? Tüm yurt seni arıyor" meğerse bir saat beni anons etmişler güvenlikler tüm yurdu tek tek dolanmış. Gittim imza attım geldim iki kişi karşılıklı oturmuş ağlıyorlar, ikinci sınıflardan biri geldi onları teselli etti. Böyle saçma sapan bir geceydi umarım sizin ki güzel olur fjcjdjx

Başlığı görünce anılarım canlandı. Yurtta ilk gecem biraz heyecanlı, biraz korku dolu, biraz da merak doluydu. Oda arkadaşlarım çok iyi insanlardı. Gece ışıklar kapalı sohbet etmiştik. Yine de korkuyordum. Telefonum yastığımın altındaydı. Tedirginlik hat safaydı. Güzel günlermiş vesselam.