Valla 24 yaşındaydım işte o zamanda böyle dümdüz takıldım tek başıma. Kim nolmuş neytmiş umrumda değildi. Ama ilk böyle bırakı gittiler bi canım sıkıldı dedim ulan şimdi kim uğraşacak bir sürü şeyle. Bir sürü sorumluluk falan. Ama babam hep derdi yurt ve asker arkadaşının yeri ayrı olur diye. Bende bundan medet umarak katlanayım dedim. Ama bir bok çıkmadı bir tane bile doğru dürüst arkadaşımız olmadı. Ama liseden görüştüğüm dört arkadaşımın üçü yurttan biri de zaten hem onların arkadaşı hemde bağımsız tanıştığım biri.
Üniversiteye zaten onlar bile getirmedi ben böyle elimde valizim sürgün yemiş gibi geldim.
Zaten hep ayda bir falan bir kaç gün eve giderdim ama şimdi dört aydır bir yere gitmedim. Diyorum ki ulan çılgın kaşarlanmışın artık bak aramıyorsun bile. Hoş artık öğrenci olarak değil çalışan olarak ayrıyım ama yine de zordur.