yalnız hissetmek

hiçbir kalabalık bu yalnızlık hissine galip gelip onu yenemez.

sözlükteki şu son kendini uçurma/uçurulma olaylarından sonra birazcık yaşadığım eylem. 287 gündür, sözlükte sürekli gördüğüm yazarların kendini uçurması veya uçurulmasıyla buralarda sanki bir ben kalmışım gibi hissediyorum. (bkz: kalabalığın içinde yalnız olmak) (bkz: gece gece edebiyatın amısına koymak)

bazen kalabalığın içinde tekmiş gibi hissediyorsun.sanki herkes senin için var .bir tiyatro oyunu gibi .sen başrolsün.diğer herkes figüran.onlar senin için varlar . ya da bir satranç oyunu gibi.şah ve diğerleri .yalnız olmak zorundasın bazen .diğerleri sadece senin için var .ama aynı zamanda yok gibi.sorun şu ki oyun akmaya devam ediyor.

sözlüğe entiri giriyorum bugün ü shuffle lıyorum bi bakıyorum yine benim yazdıklarım lan nerdesiniz

yanımda olmadığı, ona bakamadığım, onu görüp duyamadığım her an yalnız hissediyorum

en çok da bu saatlerde hissediliyor şu naled duygu

arkadaşlarım bana yazmıyor. ben adım atayım belki onlar da gelirler diyorum. tık yok. uyusam kesin yazarlar ve ben sabah görürüm. ama ben şimdi yalnızım.

yalnızlık tamamen kafada oluşan bir şey. lise1-2-3 çok arkadaşım yoktu. olanlarla da okulda görüştüğümüz için en fazla iyi film çıkınca sinemaya giderdik. genelde evde film izleyerek, bilgisayar oynayarak geçirirdim. yalnız mıydım? dibine kadar. yalnız hissediyor muydum? kesinlikle hayır. keyfim yerindeydi, hiçbir problemim yoktu. lise4'te arkadaş sayısı arttı. sık sık dışarı çıkmaya başladım. hala gayet güzel devam edigoe hayatım. bir yıl mezuna kalıp dershaneye gittim. arkadaş çevrem inanılmaz genişledi. liseden yazmaya başlayanlar vezaten yazıştıklarım, ilkokul arkadaşlarım, dershaneden arkadaşlar... yanımda bir sürü insan bir sürüü. zaman zaman bu yıl o kadar insana rağmen ilk defa yalnız hissetmeye başladım. gecenin şu saatinde arasam kafam bozuk desem ailesinden izin alabilirse gelecek dostlarım var ama psikoloji işte değişik bir şey. bazen 4-5 kişilik arkadaş grubunun içinde bile yalnız hissediyorum. hepsi can ciğer olduğum insanlar olmasına rağmen. yanında birinin olması çözüm, ne de buraya yazmak. olayı kafada çözmek lazım.

hayatimin en zor ve onemli gunleri ama ne arayan nede soran var

ruhsal yorgunluğumun en büyük sebebi bu

bütün insanlığa rağmen yalnız hissetmek işte bu bir canlının başına gelebilecek en kötü şeyler listesinin en başlarındadır. zira tedavisi yok. tıbbın ve ruh biliminin çaresiz kaldığı noktada sana kollarını açmış bir canlı devreye girer. lakin o da yoktur. bu yalnızlığın tüm hisleri körelten türüdür. bugünlerde yaşıyorum. hava almak için balkona çıkıp efkarlanıp kalıyorum, garip.

başka bi ilde ailemden ayrıyım 10 gündür. aydındayım yalnızlığın dibini yaşıyorum

kendimi sade kahve gibi hissediyorum şekersiz ve sütsüz. hoş suya karışmak gibi bir zorunluluğum olmasa insan içine de çıkmam ya neyse. baboli bizi pis siktiler be.

yalnızlığa alışınca en ufak bi kalabalıktayken o kadar nefret ediyosun ki kendinden insanlardan nasıl kaçabilirim diye düşünmekten vazgeçemiyosun. kendini onlarca insanın arasında salak gibi hissediyosun sonra fark ediyosun yalnız hissetmek aslında yalnızken çok güzel ve boş kalabalığın içinde berbat hissettiriyo

"hayatta yalnızlık ebedi bu yüzden tüm tabutlar tek kişilik" -sarp p.

otogarda bir başına bekleyince daha bir koyuyor sanki...

#2110960 yanlış yere yazdığımı fark ettim ama siz yinede dikkate alın.

ya deli kötü bir şey bu bir de yabancı bir şehir de yanlız hissediyorsanız gelsin depresyon

ulan dehşet eğlenceli sevdiğim arkadaşlarım var ailemi seviyorum mesleğimi seviyorum çok sevdiğim bikaç hobim de var ve hala kendimi yalnız hissediyorum. hayat kötü gitse kim bilir nasıl hissederim yeter ulan error veriyo beynim yeter

burada yalnızlik hakkında edebiyat parçalayacağınıza sokağa inip yeni insanlar tanısanıza bre asosyaller. anca boş goygoydasınız. çabuk " bura zaten asosyal sözlük len mq" cılar gelmeden.

etrafımda onca insan varken bile ruhen yalnızım yok yani mutlu olamıyorum

fiziken yalnız değilim. muzdarip olduğum konu ruhuma dokunmuyor. ruhsuz yaşıyorum ayol. mesela böyle sıkıldığım vakit birini arayım desem çok arkadaşım fakat arayacak pek kimsem yok. bir başıma küfleneceğim.

madden ve manen,çok kötü

ne yanından tutsan elinde kalacak bir durumdur. çıkayım gezeyim desem kimse yok, kendi kendime bir hobi edineyim desem kimseye gösteremezsem çatlıyorum. depresyona meylediyorum, manyak mısın, kim çıkaracak, diyorum.

lonlii aym mistır lonlii ay hev nobadii

umutsuz, yorgun, bitkin, öfkeli ve huzursuz hissettirir. uyumak da artık yetmez ve iyi bir şeyler seni bulsun diye beklersin, beklersin ama kimse senin ne kadar yalnız hissettiğini anlamayacak o yüzden daha çok beklersin.

her ne kadar kötü bir duygu olsada bazen insanın kendini sorgulamasi için bu duyguya ihtiyacı var. bu zamanlarda genelde insanlar hatalarını anlayıp neyi yapıp neyi yapmayacağını daha iyi kararlaştırıyolar

kronik hali can yakar.

hikayeler, romanlar ve şiirler sayesinde duygusal bir boyuta taşınmış asosyalliğin, dışlanmanın ve farklılaşmanın sonradan verilmiş adıdır yalnızlık. psikolojik bir yanılsamadır. normal olarak hiçbir insan organizması başka bir insan ile bütünlük gerçekleştiremez. her insan ve çoğu canlı doğası gereği yalnızdır. birileriyle vakit geçirmek, sürekli bir insanla birlikte yaşamak, sürekli olarak birçok insanla iletişim kurmak sizin yalnızlık durumunuzu değiştirmez, sadece sosyal bir canlı haline dönüştürür. beyin ve benlik olarak asla başka birileriyle olamazsınız. i̇ki kişi; aynı isteklere, aynı düşüncelere ve aynı karaktere sahip olamaz. ayrı bir boyuttan bakılırsa da kapitalist sistemin "insan insana muhtaçtır" temel mottosuyla insanların birbirleriden menfaatler güderek sisteme uyum sağlayan bireyler haline dönüşmesini oluşturan duygusal bir korku mekanizmasıdır.

cokkk yalnizimmmmm gercekten

his değildir. gerçektir. son iki-üç haftam berbat geçti. hala da berbat geçmeye devam ediyor. sigara bağımlısı olduğumu kabullendim. artık paket üstüne paket içiyorum. düşünüyorum, işin içinden çıkamıyorum. düşünmüyorum, bu sefer de işin içinden çıkamıyorum. hayatımın hiç unutamayacağım bir dönemindeyim.

daha önce bu kadar fazla hissetmemiştim

Oluyor öyle arada. Ben bu olayı anlatamıyorum. Ama üşüyorum öyle diyeyim size.

Konuşmak istiyorsun etrafına bakıyorsun yalnızsın. Rahbere giriyorsun bakıyorsun konuşabileceğin kimse yok. Sessizce telefonu kapatıp oturuyorsun.

Yalnız olmaktan da kötüdür. Düşünsene etrafında birileri var ama yalnız hissediyon

kalabalık içinde yalnız olmak sizi anlayanın olmaması çok zor.

Bir kişi bile mi dahil etmek istemez beni hayatına be. Herkesin bir işi ya da herkesin görüşmesi gereken arkadaşları var. Bu kadar kötü ya da sıkıcı olduğumu düşünmezdim. Annem bile ekti

Uzun zamandır sözlüğe girmiyordum. Çünkü artık mutluyum sanıyordum. Buraya girip içimi dökmeme gerek yoktu tanımadığım insanlara.. Arkadaşlarıma olan sevgim artmıştı, onları görmek istiyordum. Ailemle aram çok iyiydi. Eskisi gibi espri yapıp, gülebiliyordum evde. Çok istediğim birisiyle artık konuşmaya başladım. O da, ben de birbirimizi çok sevdiğimizi söylüyoruz. Ama sözlük simdi cok agliyorum madem her şey güzel ben neden bu hayatta kendimi tek hissediyorum. Arkadaşlarımın samimiyetine neden inanmıyorum simdi. Ailemle neden konusmak istemiyorum. Neden bütün gün uyumak istiyorum. Seni seviyorum diyen kisiye neden güvenemiyorum. Bugün onun beni cok sevdiğine inanırken yarın neden bana gercek duygularini soylemedigini düşünüyorum. Kendimi cok yalniz hissediyorum. Kimsenin samimiyetine inanamiyorum. Kimsenin olmadığı bir yerde tek başıma olmak istiyorum. Cok yoruldum. Bu ikilemlerden çok yoruldum. Yaşamaktan cok yoruldum. Insanlardan cok yoruldum. Bir gün mutlu olup bir gun dibe çökmekten cok yoruldum. Su an arkadaşım yazıyor, sevgilim dediğim kişi yazıyor ama ben onlara tek kelime dahi yazmak istemiyorum. Kafayı yemek üzere gibi hissediyordum. Aklıma sadece burası geldi. Ben artık cok yoruldum

Özellikle son zamanlarda, kış mevsimine girdikçe böyle hissediyorum. Yapayalnızmışım, etrafımda kimse yokmuş gibi halbuki çok kalabalık bir çevrem ve beni sevdiklerini bildiğim bir ailem var. Ama bu his geçmiyor bir türlü, kimseyle konuşasım derdimi anlatasım gelmiyor, gittikçe içime kapanıyorum

Özellikle tek başıma yürüdüğüm zamanlar kendimi çok yalnız hissederim. Mutlaka yürürken birileriyle telefonda konuşma ihtiyacı duyuyorum ama arayacak kimsem yok :d Ablamı arıyorum ben de. Her akşam istisnasız ablamla konuşuyoruz. Düşündükçe can sıkıcı bir durumun içerisindeymişim gibi hissediyorum.

aylardır kurtulamadığım his. çok garip bir hal almaya başladı, nasıl tarif etsem bilmiyorum. içime atıyorum, daha da büyüyor ve bu sefer işin içinden çıkamayacak hale geliyorum. korkunç biraz. (bunu okuyacak birkaç yakınım var, siz varsınız biliyorum. iyi ki de varsınız. ama bir yerden sonra bir şeyler olmuyor bende, hissedemiyorum yalnız olmadığımı. bunun sizinle bir ilgisi yok, sorun tamamen bende.) hayatım boyunca hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim. zor bir dönemden geçiyorum, hayatımda kırılma noktası diyeceğim şeyler oluyor ve hepsini tek başıma göğüslemek zorundaymışım gibi hissediyorum. o kadar garip bir his ki diğer hissettirdiklerini yazsam, ne kadar yalnız olduğumu göreceğim ve bu her şeyi daha da kötü yapacak gibi hissediyorum. o yüzden çok bir şey yazmayacağım. şunu dinleyip içime atmaya devam edeceğim.

Kahve içecek arkadaş bile bulamamak

Bazen sadece yalnız olduğumuzu sandığımız için yalnızız aslında. Tam da bu yüzden insanlara sizin için orada olma şansı tanıyın

Sadece yalnız hissetmek değil, ölsem kimsenin haberi olmayacak gibi. Maalesef insanlarla iletişim kurmakta zorlanan birisiyim, ama düşününce de en doğrusu bu bence. Çünkü ne zaman çok çevrem olduysa burnum hiç boktan çıkmadı, şimdi hiç yoksa ne kimseye zarar verebiliyorum ne kimse bana zarar verebiliyor. Sonsuz bir çıkmazdayım ama ya halledicem ya böyle ölücem.

Yalnız olmanın bi üst versiyonu .Yanında biri var ama o daha da kötü hissettiriyor yanii.

bu aralar fazlasıyla güçlü hissettiriyor. yalnız kaldıkça kendime bir şeyler katabileceğimi fark etmemden dolayı bir süre daha bu şekilde devam etmeyi düşünüyorum.

Mutsuzluğu boş verin mutluluğunu paylaşabileceğin birinin bile olmaması

Aşık oluşumun üstünden 10 sene geçmiş, tam günü gününe 10 sene. Takvimde bugünü görünce neydi lan bugün derken hatırladım. Yalnız oluşumun üstünden de 9 sene geçmiş. belki üstümüzden bir at geçer yelesinden bir kıl düşer mottomsa hala capcanlı