yalnız hissedilen anlar

grup içinde, masada oturuyorsun ve sana telefonu uzatıyorlar: fotoğrafımızı çeker misin cnm?

2 saattir kızılaya tek gitmeyeyim birlikte gidelim diyorum işim var diyorlar.işinize sokayım emi

farkında olmadan ayna karşısında kendi kendine dertleştiği an anlıyor insan, gerçekten yalnızım, diyor aynaya. her zamanki gibi, hiç olmadığı kadar

özenirsin bazen, bir anda mutlu olanın mutluluğunu kıskanırken bulursun kendini...

kimseye güvenmeyip hayatı tek başına sırtlamak zorunda olduğunun dank ettiği an. güvenilmemesi gereken kişilere ailen de dahildir. teksin bu hayatta.

her gün akşama doğru bu başlık yukarılara çıkıyor. yani gün bitmeye yakın yalnızlık başlıyor. geceye kadar tamamen içine çekiyor seni.

hani hastaneye gidersiniz ve keşke şimdi yanımda biri olsa dersiniz ya heh işte öyle anlarla dolu her an yalnız hissedilen andır.

balkona oturup elini küllükte ki sigaraya götürüp sigaranın bittiğini gördüğün, kahvenin soğuduğunu fark ettiğin andır. soyutlaşırsın somut şeyleri önemsemezsin bi sigara daha yakıp koyarsın küllüğe ve buz gibi kahveni yudumlarsın. ve o sigara yine küllükte biter.

eski fotoğraflara bakıp sigara yaktığın andır

gecenin bu saatleri belki biri mesaj atmiştir da bildirim gelmemiştir diye sürekli whatsapp a girip duruyorum. her 3 dakikada bi hemde

arkadaş grubunda iddaa oynatııp son maçtan yatılan an,daha ötesi yok.

mutluluğunu paylaşacak insan bulamamaktır yalnızlık. o an bir şey olmuştur mutluluktan havalara uçuyorsundur ama anlatacağın kimse yoktur ya hani. sevincini seninle birlikte yaşayabilecek senin mutluluğunu görüp gözlerinin içi parlayan insanı bulamazsan hissedersin bu duyguyu damarlarına kadar.

doğum gününü sadece operatörünün kutlaması

nick6da fazla entiri olmaması

aynı başlıkta flood yaptığın zaman. kimse sana katılmıyor.

rio olimpiyatlarında yüzme yarışında, cankurtaran olmak.

her zaman yalnızım. milyonlarca insan olsa yanımda yine ve yine yalnız hissediyorum. sanırım bulunduğu zamana ait olma kavramı yani aidiyet kavramı benim lügatımdan kalkalı çok oldu.

kalabalığın göbeğinde yapa yalnızız aslın da hepimiz, kim kimi tam anlamıyla tanıyabilir ki? ya da siz ne kadar içinizi açabilirsiniz başkasına? kendinize yetebildiğiniz zaman yalnızlık kalmıyor.

takımda stoper olmadığı zaman kaleci olmak. dini çağrıda bile bulunursun ama gelen olmaz, gece maçında hemide... dolunayın o güzel görüntüsüne bakarak hayatı sorgulama imkanı bulabilirsin; yalnız fazla dalmamak gerek, zımba gibi bir şut gelebilir rakipten, savunma da boş malum.

eline telefon aldığında konuşacak kimsenin olmadığını fark ettiğin an

her gün gördüğün insanlarin aslında senin ne kadar üzgün olduğunu anlamadıklarını fark ettiğin an

şehirlerarası otobüs yolculuğu.

sabah uyandığımda telefonumda 0 bildirim olması

en çok dedemi ve babaannemi ziyarete gittiğimde mezarlıkta hissediyorum sanki dünya onlar varken daha anlamlıydı da şimdi anlamını yitirmiş gibi geliyor

ben çok istedim arkadaşlarım olsun ama öyle normal değil dost gibi bütün dertlerimizi paylaşabileceğim iyi günümde kötü günümde yanımda olucak ama olmadı hatta düz arkadaşım bile olmadı ben de bi şey var neyi anlamdım hep neyi yanlış yaptığımı düşündüm acaba ben neyi eksik yapıyorumda insanlar benimle arkadaşlık kurmuyor bunu düşündüm ama bi cevap bulamadım halada düşünüyorum en son ne zaman bi arkadaşım mesaj attı hatırlanıyorum arada ben atıyorum ama bana atan olmuyor hep özemiyorum bu dizilerdeki filmlerde ki dostluklara arkadaşlıklara kardeşim diyebileceğim bir insan istiyorum yanımda

nefes aldığım her saniye her dakika her saat...

tek basina denizin karsisinda sigarandan yavas ama derin bi firt alirsin ya sessizlikte o tutunun yanan sesini duyarsin iste o

her an

rehberine bakarken seni iyi hissettirebilecek tek bir kişinin dahi olmadığını fark edip kilitlenip kalmak. sonrada içinden boşver dersin asla boşveremeyeceğini bilerek. (bkz: sigara yaktıran anlar)

annemle bir gün hiç görüşemediğim anlar.

yalnızım hissetmeye gerek yok

masturbasyon yaparken sanırım en yalnız hissedilen anlardandır

her şeyi içe atıp dışa vuramadığım zaman herkesin içinde yalnız olduğumu anladım

biraz önce kizkardesimle kavga edip kıyafetlerini balkondan sallandirdim aq kızının o da benim okuma kitaplarimin ustune surahiyle su döktü annem ceza olsun diye beni evde koyup yemege gittiler mk cuzdanimdan da elli lirami almış serro kız çok yalnız hissediyorum dertleşeyim dedim

kabus görüp ağlayarak uyandığında seni teskin edecek kimsenin olmaması. (bkz: yurt anıları)

doğum günün kutlu olsun diyen kimse olmadığında hissediyorsun yalnizligi dibine kadar

hani hapşurduğunda bi "çok yaşa" beklersin de gelmez ya ah ah ne yaman bir an

gündüzün geceye çaldığı o an'dan itibaren seher vaktine kadar.

sigara kağıdının yanış çıtırtısını duyduğum an

saatin tik taklarını duyduğum vakit

sesin istendiği gibi çıkmaması. (bkz: üç gündür bi tek senle konuştum saniye teyze)

her an

ben hiç bu kadar yalnız hissetmedim. koskoca evde yalnız başıma kaldım. aslında büyük bir ailem yoktu zaten, dedem, babaannem ve halamla yaşıyordum. birkaç sene önce babaannem vefat etti. bu ay içerisinde halam sevdiği beyle evlendi. canım dedemle birlikte kalmıştık, hayatımda gördüğüm en güzel insan, çocukluğumdan beridir en büyük destekçim. kendisini birkaç hafta önce sirozdan kaybettim. babam, üvey annemle birlikte ayrı eve çıktı... maddi hiçbir sorunum yok, lakin gerçekten ev bomboş geliyor. çok sessiz, özellikle geceleri daha bir sessiz oluyor. normal de babaannem sigarayı evde içiyorum diye kızardı hatta sigara içmeme kızardı. şimdiyse kızacak kimsem yok. dedem, her gece bu yaşıma gelmişim süt getirir "haydi uyu artık küçük hanım" derdi. ve ben sütten nefret ederim, içmezdim. kızmasın diye o görmeden dökerdim. şimdi odamın kapısı açılsında sütümü getirsin diye bekliyorum. halamla birlikte alışveriş, yemek yapmayı özledim bana kızmasını bile özledim...

darbe gecesi ankaradaydım ve bildikleri hâlde 'en' yakın arkadaşlarım iyi olup olmadığımı sormadı.

hazır çorba seçerken, gözün istemeden de olsa 4 kişiliktir ibaresine kaydığı an

su an

yılbaşı ve bayramları tek kişi geciriyorsan kendini o günlerde yalnızlık duygusuna boğulmuş bi sekilde bulabirsin

tam olarak bu saatler, her şey susar sadece o saatin içindeki kendisinin değersiz ama anlamlandırdığı şeyin değerli olduğu her saniye tik tik tik tik tik tik tik tik sesini duyduğum vakittir yalnız hissettiğim anlar.

her sabah kafanda 'neden?' sorusuyla uyanıp içini ağrıtan sessizliği dinlemek zorunda kaldığında içine çöken ' çok yalnızım be ' hissiyatını yaşadığında.