türkiye'nin en büyük sorunu

Türkiyenin en büyük bir tane sorunu yok maalesef. Canım ülkemin kendisi başlı başına bir sorun

aşağılık kompleksi. üretken olmaktan çok geçmişteki başarılarıyla gurur duyup, şimdiki başarısızlığını bertaraf etmeye çalışma sorunu. tembellik. araştırma yapmayıp, önüne hazır gelmesini isteme sorunu. bu da bakış açısı farklılığı görmesinin önüne geçiyor. bilgiye ulaşmanın hazzını tatmamış birçoğu. eleştirel bakış yoksunluğu. hatasız olduğunu düşünüyorlar sonra da hatasız kul olmaz falan postmodernizmi. empati eksikliği. kimse farklı olanı anlamaya çalışmıyor. sadece haklı olmak için dinliyor, tartışıyor ve konuşuyor. içim sıkıldı. liste uzuyor, yazık lan bize.

Kontrolsüz nüfus artışıdır.

(bkz: liyakat) olmaması.

Bu ülkenin en büyük sorunu; sadece çıkarları ve koltuk sevdaları için uğraşan yöneticilerdir. Yöneticiler diyorum ama bunlar sadece üst kademelerde görev alan insanlar değil. Bir okulun müdüründen tutun da bakanlıklara kadar. Emniyetten tutun da başta ana muhalefet olmak üzere birçok partiye kadar. İdeoloji ayırmaksızın söylüyorum, tek derdi koltukları olan “kuklalar” olarak görüyorum bu insanları. Eğer içlerinde biraz vicdan ve yaptıkları mesleğe karşı saygı duyma, kazandığı parayı hak etme gibi erdem duyguları olsaydı bu ülke asla böyle olmazdı.

cahilliktir.

fanatizm. desteklediğimiz, tarafı olduğumuz insanları-görüşleri hiçbir şekilde eleştirmeyip yanlışlarını görmemezlikten gelmemiz. bu her alanda böyle bence sağcısı- solcusu, sosyalisti- koministi, fenerlisi- cimbomlusu hiç fark etmiyor kör kütük fanatizm yapan bu ülkede büyük bir çoğunluk var, bu anlayışı kırmadığımız sürece bu devran böyle gider.

(bkz: şükretmek) karın tokluğunu, asgari düzey yaşam bile demiyorum bakın sadece karın tokluğuna tamah etmek. bunu yaşanabilir bir standart saymak. adamlar tatili, cep telefonunu, arabayı, gezmeyi bir lüks olarak görüyorlar. bunların ihtiyaç olduğunu anlayacak kapasitede dahi değiller. biat etmek ve kölelik bunların iliklerine işlemiş!

halkın yönetime katılmaması, yönetimin halktan çok uzak olması. cumhuriyete geçmemize rağmen hantal merkeziyetçi gelenekten kurtulamadık. herhangi bir partiye oy verirken o partideki adaylar arasından tercih yapma hakkımız yok. şehrimizi temsil eden milletvekillerini tanımıyoruz bile. il meclisleri de aynı, partilerin taşra teşkilatı olmaktan ileri gidemiyor. her şey ankara'daki tek bir merkeze bağlanmış ama o merkez her yere yetişecek kuvvette değil. yerel inisiyatif kısıtlanmış, yerel hizmet koltuklarını işgal edenler yukarıdan talimat bekler olmuş. derdini anlatmak isteyen halk, devlet kurumuna gittiğinde kapıdaki güvenlikle kavga ediyor. bu yüzden herkes işini hallettirmek için en yukarıyı arama derdine düşmüş. yöneticiler her şeyi yapmaya talip olmuş ancak görevini yerine getirmedikleri gibi onlardan her şeyi beklemememizi istiyorlar hatta bizden para dileniyorlar. yapamadıkları şeylerin cezasını biz çekiyoruz ama onlar bize hak vermedikleri sorumluluğu da bizim yüklenmemizi bekliyorlar. hizmet makamı naz makamı olmuş. halkın yönetime katılması bakımından 1920'lerdeki kanunların 90'lardaki kanunlardan daha demokratik olduğunu söyleyen profesörler vardı. bugünkü durumu o zamanlarla karşılaştırabilecek kapasitede değilim ama demokrasi anlamında geriye gittiğimize inanıyorum.

Denetlemedir. Denetlenmediğini bilen herkes kafasına göre, kendi menfaatini gözeterek yaşıyor. Cahil de olsan, görmemiş de olsan, aşağılık da olsan seni denetleyen biri olursa onun istediği gibi davranmak zorunda kalırsın. Çünkü bilirsin ki aykırı davranırsan seni öttürürler. "Öttürmeden olmuyor mu, herkes öttürüldüğü için mi olması gerektiği gibi davranıyor?" sorusu sorulabilir. Psikolojide bir davranışı yaptırmanın iki yolu vardır: Ödül ve ceza. Necip milletimiz cezadan anlıyor maalesef. Ödül ile yaptırmaya kalksan yapmış gibi yapıp ödülü almaya yeltenir. O yüzden basacaksın cezayı.

aydınlanan insanlardan çok aydınlandığını sanan insanların olması.

flood

“Çalışmadan, yorulmadan ve üretmeden, rahat yaşamak isteyen toplumlar; evvela haysiyetlerini, sonra hürriyetlerini daha sonra da istiklal ve istikballerini kaybetmeye mahkumdurlar.” Mustafa Kemal ATATÜRK

Bir tane değil ki… hangisini sayalım. Birini yazsak diğerinin boynu bükük kalır.

İçinde anadolu insanının yaşaması

herkes kendince bir sorun belirtiyor ama ülkemizdeki tüm sorunları tek bir çatı altında toplamak mümkün. (bkz: eğitim) adalet, ekonomi, liyakat, ahlak, özgürlük, bilinçli birey olma, duyarlı olma ve akla gelebilecek her şeyin temelinde sadece eğitim yatıyor. bugün yaşadığımız sorunların hepsi geçmişteki iktidarların eğitim reformu yapmamış olması ve akp'nin eğitimin içini tamamen boşaltmasıdır. akp'nin devletin değil kendi çıkarlarını gözeten bir yaklaşımı olduğu için bunu yapma sebeplerini bir nebze anlayabilirim elbette. fikri hür, vicdanı hür bir toplumda hiçbir siyasi parti elini kolunu sallayarak hareket edemez, eğitimin içini boşaltmalısın ki iktidar olarak devamlılığın olsun. kısacası geçmişte önemsenmeyen bu konu, günümüzde ihanet olarak karşımıza gelmiştir. dünyada finlandiya, güney kore, japonya ve daha bir çok örnek varken biz bu meseleyi nereye kadar görmezden geleceğiz bilemiyorum. eğitim politikalarıyla kalkınan ülkelerde bu değişimlerin tetikleyicisi ise her zaman aydınlar olmuştur ancak bizim aydınlarımız sorunların çözümlerine odaklanmaktan ziyade sorunlar üzerinden farklı görüşte olanları kışkırtma peşinde dolanıyorlar. toplum olarak bunları bir defa iyi ayıklamak gerekir. millet ittifakında eğitim hakkında gördüğüm kadarıyla pek bir çalışma yok, bu gerçekten iktidara hazırlanan ve ülkenin sorunlarını çözmek için geleceklerini iddia eden siyasiler için utanç kaynağıdır. bu konuya açıklıkla değinen tek parti -eğer diğerlerini kaçırmadıysam- yalnızca deva partisi oldu. ali babacan'dan da haz etmiyorum açıkçası ama bu konuda çalışma yürüten bir parti olarak millet ittifakına katılmalı ve ittifak içerisindeki partiler kendi çalışma alanları ve yetkinlikleri konusunda iktidara geldiklerinde görev dağılımı yaparak hızlı bir şekilde ülkede reformlar gerçekleştirmelidir. muhalefet partileri kendi çıkarlarını ikinci plana atmalı, öncelikle ülkeyi normalleştirmeli ve kısa, orta, uzun vadeli planları ortaya koymalıdır. ben şahsen artık hiçbir kimsenin ekonomiyi, eğitimi, onu, bunu düzelteceğiz sözlerine inanmıyorum. çalışmalarını ortaya koyup; neyi, ne şekilde yapacaklarını somut bir şekilde anlatmalılar. yoksa akp gider, bir bakmışsınız bugün oy verdiklerimiz de yarın akp olmuş. kısacası bu kanserden artık kurtulmalıyız, vücuda yayıldı amk. bu kansere tedavi geliştirmeyi düşünmeyenlere toplumun bilinçli bireyleri baskı kurmalıdır.

Herkes haklı, kimse haksız olduğunu kabullenmiyor. Herkesin her konuda fikri var. Her şeyi biliyorlar. Kimse kimseyi dinlemeyi bilmiyor.

10 yaşında ki çocuğun bile siyaset konuşması. Kuvay-ı Milliye görmüş olan bu ülke, teknolojinin zirve gördüğü 21.yüzyılda hala siyaset peşinde koşuyor ve hayatını sorguluyorsa ülkenin refah seviyesinin tartışılması kadar eğitim seviyesinin de tartışılması gerekiyor. Bakın Eğitimi demiyorum eğitim seviyemizden bahsediyorum. Ülkemizdeki eğitimi tartışamazsınız! Buna izin vermem! Bir konuyu tartışmak için konunun varlığından emin olmanız gerekir. Bugün bu ülkede eğitim adına zerre bir kırıntı yoktur. Eğitimi olmayan ülke Sporda yoktur , Sanayide yoktur , Sağlıkta yoktur , Siyasette yoktur , Adalette yoktur , Ahlakta yoktur Vs. Eğitim dediğim zaman akıllarına sadece okul gelen arkadaşlar , suç sizde değil , dayatılan ve empoze edilen , yıllarca tutmamış bundan sonra da tutmayacak olan kalıplaşmış fikirler içinde çocukları ilköğretimden itibaren bunaltmaya odaklanmış olan düşüncelerdedir suç! Birinci sınıftan itibaren okula düşman olan çocuklar için tartışma içine girmedi bu ülke! İçinde yaşadıklarını zamanla siyasi bir dille anlatmaya çalışır olduysa çocuklar , Türkiye Büyük Millet Meclisinin kurucu iradesinin sahibi olan Gazi Mustafa Kemal Atatürk'ün söylediği " Benim ümidim gençliktedir" sözünün rafa kalktığını görmek çok şaşırtıcı olmasa gerek. Kitap okumayan , Ülkesini bilmeyen , Bayrağını bilmeyen , İnsanını bilmeyen , Emek nedir bilmeyen insan Eğitimsizdir! Okul okumayan değil! Yıllarca iyi eğitim vermek adına "Temel Lise ve Kolejler" de okumak için dayatılan sistemin patladığınıda gördük. Bundan sonrası sadece Allah'a emanet.

Mutsuzuz. Net ve kocaman bir mutsuzluğun içindeyiz! Memlekette mutlu çok küçük bir ekip var ki onların kim olduğunu da üç aşağı beş yukarı hepimiz biliyoruz. Paramız yok, işimiz yok, adam gibi bir eğitimimiz yok, gidecek yerimiz yok, var sanıyoruz ama aslında şuan alacak ekmeğimiz yok en korkunç olan kısmı ise bizim artık umudumuz yok... İntihar, cinayet, tecavüz, sapkınlıklar her gün yeni bir tanesini duyuyoruz, görüyoruz ya da bizzat kendimiz yaşıyoruz işin kötüsü kanıksıyoruz bütün bunları artık şaşırmıyoruz üç beş dakika üzülüp küfredip unutuyoruz. Bokun içindeyiz ama kötü kokuya da alıştık gibi sanki. Mesela şuan bir yandan bunu yazıp bir yandan "güneş yerinde" dinlemem kadar saçma bir şey de yok bana kalırsa nitekim ne güneş yerinde ne de her şey yolunda...

(#4279579) Bugün derin düşüncelere tüpsüz daldım. Çeşitli konular üzerine düşündüm ki biri de buydu. "Denetleme" demiştim ve gayet de mantıklı. Fakat denetleme de bir alt sorun gibi duruyordu. Neden denetleme yapıl(a)mıyor? Eğer bu soruyu sorabiliyorsak bir üst sorun mutlaka vardır ve belki de bu en büyük sorunumuzdur. Necip milletimiz çok şey ister ama gerçekleşmesi için çaba sarf etmez. "Ben yapmayayım, nasıl olsa biri yapar" der. Haksız da sayılmazlar; asırlarca yönetimde söz sahibi olamamışlar, kendilerine sorulmadan çeşitli kararlar alınmış. Alışmışlar bu duruma. Dolayısıyla ezici çoğunluğun "ülkemizi geliştirmeliyiz", "muasır medeniyetler seviyesine çıkmalıyız" gibi bir derdi, davası yok. Emeksiz yemek beklemeyi de seviyoruz, böylece kimse elini taşın altına koymuyor. Türkiye'nin en büyük sorunu isteksizliktir. Aslında istek çoktur ama gerçekleştirme isteği yoktur. Piramidin tepesinde bu istek yokken, vatandaşta neden ve nasıl olsun?

İmam osurursa cemaat sıçarmış. Maalesef balık baştan kokuyor.

Eğitim. Kastettiğim matematik eğitimi değil ama. Okullarda örgün olarak, uzmanları tarafından verilecek eğitimler. En başta da haklar ve hukuk eğitimi. Ama öyle komik komik “Temel haklarımız yaşam hakkıdır, eğitim hakkıdır bıdı bıdı” gibi ezberler değil. İzlediği haberi anlayamayan, ülkenin nasıl yönetildiğini dahi bilmeyen milyonlarca insan var. Anayasa değişti mesela. Vatandaş ne olduğunu anladı mı sanmam. Vatandaşın suçu mu? Asla. Cinsellik eğitimi. Şöyle bir geyik vardır “Almanya’da ilkokul 4. sınıfta cinsellik dersi veriyorlarmış abi.” Doğru veriyorlar. Ama bunu söyleyenlerin anladığı şekilde değil.

Her halta karışma hevesi

herkes, her konuda uzman bu ülkede. akademik camianın içerisindesin mesela, karşındaki insanlar okuyup prof. olmuşlar lakin bir konu hakkında asla "bilmiyorum" demek istemiyorlar. a alanında uzmansın, b alanıyla uzaktan yakından alakan yok ama uzmandan daha iyi bildiğini savunuyorsun. geçen de yazdım yine yazıyorum, insanlarımız "bilmiyorum" deme erdemliliğini göstermediği sürece bizden köy ya da kasaba olur mu bilmiyorum.

Yetkisi olanın bilgisi yok Bilgisi olanın yetkisi yok

Sorun olmayan bi şey göremiyorum ve hepsi de kocaman sorunlar