sevilmediğini kabullenmek

kocaman kırmızı bir güldüm sahildeki bankın üstünde bütün gösterişsiz ihtişamı ile duran, gül satan kadını kovaladilarda gül almak için beni orda bıraktılar tek başıma

sevilirsem kabullenemem diye korkuyorum artık..

5 ay geçmesi gerekti anlayabilmem için. diğer insanlarda ne kadar sürer bilemiyorum

artık kabullendim amk seven kimse yok

lise zamanımdan beridir kabullendiğim durumdur

sigarayı tersten yakmış da içememişsin gibi bir şey.

kabullenmek, kabullenmek zorunda olmak çok berbat bi durum ya. aklın mantığın almıyo ama elinden de bişey gelmiyo bisey diyemiyon. kalıyon mal gibi.

bu durumun bir başarısızlık olmadığını iyi biliyordur, kabul ederken zorlanmayın.

sancılı bir süreçtir. eğer kişi kendisiyle kavgalıysa bu sancıyı bir ölçek daha artırın. kişi, yaşadığı travmalar dolayısıyla kendini suçlu ve kusurlu hissetmeye meyilli ise bu sancıyı iki ölçek artırın. oysa kişi karşı tarafa kasten zarar verme niyeti taşımamışsa, sevilmemenin suçlusu yoktur. kendini kusurlu-suçlu hisseden ( daha doğrusu sorumluluğu üzerine alamayacak kadar korkak insanlar tarafından böyle hissettirilen/ hissetmek zorunda bırakılan) kimseler, sevilmemenin muhtemel sebeplerine fazla kafa yorarlar, yormasınlar. konu sevilmek ise, yormasınlar. çünkü bunun bir adım ötesi sevilmek için performans göstermeye gidiyor. atılan kemiği sahibine götüren köpek gibi görünürsünüz, yapmayın. en sonunda tüm çabanıza rağmen sevilmediğinizi idrak ettiğinizde kendinizi fazlasıyla kullanılmış hissedersiniz, bir de öfkeli... eğer kişiyi sevmeyen anne-babasıysa sancıyı 5-6 ölçek daha artırın. bu ihtimalin sebebinin ne olduğunu kesin olarak bilmiyorum ama “sizi sevmeye yer kalmayacak kadar kendilerini çok seviyor olmaları” ihtimalini bir düşünün derim. ve kendinize acımadan değer vermeye çalışın. onların size vermediği kadar...

sevilmiyorum ha bu sikimde mi tabiki değil.. bundan sonra ki düstur şu şekilde olmalı; sev beni seveyim seni..

kabullenilmesi çok zor ama kabullenildiğinde de büyük güç veren acı olay. başa gelinince yapılabilecek tek şeyde sessizce ve daha da acı çekmeden sevmeyenlerin hayatından çıkmaktır.

kabullendim. ama hiç sesimi çıkarmadan kimseye sesimi duyurmadan. ah bi duysalar içimdeki çığlıkları..

ben artık gerçekten sevilebileceğime inanmıyorum.

bunu kabullendiginizde ve onunla yaşamaya alıştiginizda bu his sizi daha güçlü yapar çünkü siz her şeyi kabullenmissiniz kimse sizi çabuk çabuk kiramaz, uzemez bende biliyorum ama daha kabullenemedim o da olur zamanla

Tebrikler. Artık kimseye muhtaç değilsiniz. Sırada ki level hiç sevilmeyeceğini kabullenmek.

Lan şanslıysanız ananız babanız kardeşleriniz belki sever. Başka kimse de sevmez bu hayatta sizi

Bunu kabullenmem için daha çok burnumun sürtmesi gerekiyor sanırım . Hala akıllanmayıp gereksiz insanlara fazla değer veriyorum çünkü

bence bunu kabullenmeyin sonrasında eğer bi gün sevilirseniz bu kabullenişi yıkmak çok zor olur.

acı veren bir rahatlıktır. kafada hiçbir soru kalmaz, dümdüz sevmiyor işte. sevsin, sevdiğini göstersin diye uğraşmaya gerek yok. sevildiğini sanmaktan iyidir en azından, bu sanrının yanlış olduğunu öğrenmek çok koyuyor. sevilmemeyi çok önceden kabullendim çünkü gerçek bu. "beni niye sevsin ki" sorusuna mantıklı bir cevap bulamadığım sürece bu rahatlığı yaşamaya devam edeceğim.

Sizi sevmeyenin de amk

İşte bundan sonra insanın içinde bir konuşma oluyor. Kendine değer veriyorsa diyor ki "Bu kim ki beni sevmiyor ya kendi kaybeder." he ama kendine değer vermiyorsa diyor ki "Beni sevmediğine göre ben kötü biriyim. Daha iyi biri olup beni sevmesini sağlayacağım." yıllardır içimde ikinci konuşma dönüyor. Ne yaparsam da yapayım sevmiyor beni. Yani ikinci yolu seçmeyin. Kendinize değer verin. Size değer vermiyorsa, size bir şans vermiyorsa onun ayıbıdır. "Ayıp etti ama çok güzel ayıp ediyor." diyorsan geçmiş olsun kardeşim. Gel bir sigara yakalım seninle.

mükemmel bir eşiktir. hayatın geri kalanında atılacak her adımın daha güçlü ve temkinli olacaktır.

ben herhalde zamanında öyle güzel kabullenmişim ki sevildiğime inanmak çok zor geliyo artık. En son erkek arkadaşım “sana kim ne yaptı da bi türlü seni sevdiğime inandıramadım” dediğinde fark etmiştim. Bana kim ne yaptıysa ben izin verdim bu arada. Cahildik, yanıldık.

ben bile kendimi sevmiyoken bi başkasının beni sevmesini bekleyemem. o yüzden sevilmediğimi kabul etmek kolay oldu

Yıllar süren yalnızlığım fark ettirdi bunu. Ailenden başka arayıp soran olmayınca daha iyi anlıyosun ve o saatten sonra kim seviyorum derse desin inanasın gelmiyor. Benim kendime faydam yok amk neyimi seviyosun benim, neden ben ?

Ben kabul ettim. Herkes tarafından değil ama belli 4 5 kişi var ve ağzımda kuş tutsam niye kuyruğundan tuttun derler, ne kadar iyi niyetli davranırsam o kadar saçma sapan bahaneler bulup vefasız ilan ederler, yardımcı olmaya çalıştıkça sırf yapamadı desinler diye köstek koyarlar... 1 oldu 2 oldu artık bıraktım. Kim ne derse desin, isteyen sevmesin umrumda değil. Benim hayatıma aldığım kadar var herkes fazlası değil