sevilmediğini kabullenmek

sancılı bir süreçtir. eğer kişi kendisiyle kavgalıysa bu sancıyı bir ölçek daha artırın. kişi, yaşadığı travmalar dolayısıyla kendini suçlu ve kusurlu hissetmeye meyilli ise bu sancıyı iki ölçek artırın. oysa kişi karşı tarafa kasten zarar verme niyeti taşımamışsa, sevilmemenin suçlusu yoktur. kendini kusurlu-suçlu hisseden ( daha doğrusu sorumluluğu üzerine alamayacak kadar korkak insanlar tarafından böyle hissettirilen/ hissetmek zorunda bırakılan) kimseler, sevilmemenin muhtemel sebeplerine fazla kafa yorarlar, yormasınlar. konu sevilmek ise, yormasınlar. çünkü bunun bir adım ötesi sevilmek için performans göstermeye gidiyor. atılan kemiği sahibine götüren köpek gibi görünürsünüz, yapmayın. en sonunda tüm çabanıza rağmen sevilmediğinizi idrak ettiğinizde kendinizi fazlasıyla kullanılmış hissedersiniz, bir de öfkeli... eğer kişiyi sevmeyen anne-babasıysa sancıyı 5-6 ölçek daha artırın. bu ihtimalin sebebinin ne olduğunu kesin olarak bilmiyorum ama “sizi sevmeye yer kalmayacak kadar kendilerini çok seviyor olmaları” ihtimalini bir düşünün derim. ve kendinize acımadan değer vermeye çalışın. onların size vermediği kadar...