sözlük yazarlarının ruh hali

ben bi ruhum olduğuna inanmıyorum ki artık

aşko süper!

şu konuyu düşünüyorum gördüğümden beri. durgunum. kendimden ziyade herkes adına düşünüyorum. bazen tek eksik olan aşk/çekim oluyor gerçekten de. keşke böyle olmasa, belki de herkes daha rahat ederdi. istediğin kişiye aşık olabilmek... güzel lütuf. ama aşkın da olayı bu zaten. kontrol edilememesi. lanet olası şey çok özgür.

23 yaşındayım ama babamla uçurtma yapıyoruz şu an. çocuk gibiyim çocuk!

sik gibi, aylarca süren dinlenmelerim sonucunda iş başvuruları yapmaya başladım ve haliyle görüşmelerim de başladı. bununla birlikte geçici de olsa evde oturmaktan iyidir deyip çalışmaya başladım. dayanılmaz bir haldeyim. her şey üst üste geldi. ve yüzüme sürdüğüm krem bana alerji yaptı. bütün suratımda kıpkırmızı kocaman lekeler çıktı. tam da bebek gibi suratıma kavuşalı birkaç ay olmuştu bombok hissediyorum.

kaklumbağası anası tarafından başkasına verilmiş çocuk gibi hissediyorum

ev sahibiyle sıkı pazarlıklar yürütüyorum ve eğer şartlarda anlaşamazsak 2 günde ev taşıyacak, mülakata girecek ve şehir(ler) değiştireceğim duygusal ilişkilerim sik gibi gelecek kaygısını geçtim şimdi kaygısı gırla ama buna denk gelene kadar iyiydi

Süperim cidden çok iyiyim çok mutluyum. Doyumsuz olduğuma karar vermiştim ve bu durumu durdurma çabasındayım. Kurcalamayı bıraktım. Olana sevinmeyi ve olmayanı zaten benim kabul etmeyerek yoluma devam etmeyi başardım gibi hissediyordum, ama yok mutsuzum yine ben anlamadım mutsuzluk büyü gibi, çıldırmış bir hayvan gibi ama delice bi şey ve için içine sığmıyor negatiflik atılmıyor böyle açılmayan burun tıkanıklığı gibi. Korkunç. Sanki mutsuzluk uzvum gibi. Zaten düşünmek de engellenemeyen bi baş ağrısı.

Her şeyi silip, hayattan yok olmak istediğim bi ruh halindeyim.

Şükürler olsun çok iyi. Bu günlere yıllardır nasıl hasretim. Size böyle olan biten her şeyi sesli olarak 3 gün anlatsam anca doyarım. Hayatım sonunda güzelleşiyor.

her şey yolunda giderken nerden geldiği belli olmayan bir duygusal çöküş yaşıyorum. bugün böyle hissedeceğimi fark ettiğim için marketten kendime bisküvi aldım böyle başa çıkabilirim gibi geldi maaşım daha yatmadığı için en ucuz bisküviyi aldım bir de

İyiyim siz?

kafam çok karışık. o yüzden düşünmeyi saldım. neyse ki overthinking gibi kötü huylarım yok zira hayatım biraz zor geçti benim, düşünmeye başlasam dipsiz bir kuyuya düşerim. böyle zamanlarım da olmuştu, zaten dipsiz kuyulara düşmeye meyilli bir haleti ruhiyyem var. ne kadar az düşünce, o kadar iyi. ben düşünürsem deliririm.

gorsel bugün burada çok takıldım çok kötüyüm aq

su siralar bolca yorgunluk. daha cok zihinsel olarak.

gorsel

şeyhim yüzünden biraz dağıldı yine. kaynatasızı ne zaman okusam götümden bıçaklıyor. --- spoiler --- Naber moruk, gel şöyle az muhabbet edelim. En çok pazar sabahları hissediyorum lan bazı şeyleri. Kaçtığım şeylerle en çok pazar sabahları yüzleşiyorum. İyi hatırlıyorum 4-5 yaşındaydım, zaten çocukluğumu dün ne yediğimden daha net hatırlıyorum amına koyayım, unutmak istemediğimden olsa gerek. Neyse, bi sabah uyandım, baktım annem sadece bir kişilik kahvaltı hazırlamış, o da bana. "Siz neden yemiyosunuz anne?" diye sordum, "bugün ramazan" dedi. Haa dedim, demek ramazan olunca öyle oluyomuş, ama bi yandan da garipsedim tabi, normalde hep beraber kahvaltı etmemiz gerekiyordu. O aynı garip duyguyu yıllar sonra tekrar hissetmek, hem de sürekli olarak hissetmek boktan moruk. Çocuk aklıyla sorulan "ne zaman bitecek ya bu ramazan" sorusunu, yıllar sonra yine sormak zorunda olmak boktan moruk. Ve daha da boktanı, o pazar sabahının ramazan da olmaması. Gelip geçici bir dönem de değil yani. Yine beraber kahvaltı edememek, güneş dışarda pis pis sırıtırken yalnız olmak, hatta o sabahın pazar günü olduğunu telefonun takviminden öğrenmek, bunlar boktan şeyler. Yalnız olmak, etrafında kaç kişi olduğundan bağımsız bir durum. Elini sobaya vurduğun an, yanında kaç kişi olursa olsun, bi tek senin canın yanar. O acıyı bi tek sen hissedersin. Ama bi yandan senin hissettiğin acıya senin kadar üzülen, hissedemese de içi yanan insanların olduğunu bilmek güzeldir. Kimdir o senin hissettiğin acıdan senin kadar canı yanan, seni sen kadar, hatta senden daha çok düşünen insan? Kimdir biliyo musun, kimse aşk meşk masalları okumasın bana, annen ve babandır o insan, bi de belki kardeşlerin. Kardeşim olmadığı için o duygu hakkında bir yorum yapamam, bilemiyorum, ama ailendir o insanlar. Ailenin olmaması, veya ailenin olmadığını hissetmek boktandır moruk. Bak sana dünyanın en masum yalanını anlatayım. 7-8 yaşlarındaydım, mahallede yaşça bizden biraz büyük bi piç Bulvar gazetesi almıştı. Biz de merak ediyoruz tabi, ilk defa meme görmüşüz hayatımızda. Neyse baktık ettik, sonra bu "lan ben eve gidecem ama bunu götüremem, al sende kalsın" dedi, verdi elime gazeteyi. Ben de eve gittim, gerizekalı gibi salonun orta yerinde halıya serdim Bulvar'ı, bakıyorum öyle. Tabi annem girdi içeri gördü, "napıyosun sen onla" diye sordu. "Bulmacasını çözüyorum anne" dedim. Bak öyle bir söyledim ki bunu, annemden geçtim, kendim bile inandım amına koyim. "Kalem var mı ya" diye kalem aradım evin içinde. Ama annem yemedi tabi ehehe. Annemin suratında böyle bir "yemedim ama yemiş gözüküyorum" ifadesi vardı. İşte insanlara anlatınca bazı şeyleri, bunu inandırıcı bulmuyorlar. "Anlamadım ama anlamış gözüküyorum" ifadesine giriyorlar. Yok onları da suçlamıyorum, yaşayanın bilebileceği şeylerdir çünkü bunlar. Fakat işin boktan tarafı, elini yanan sobaya vurursan eğer, avazın çıktığı kadar bağırma hakkına sahipsindir. Zira insanlar görür onu, anne baban olmasalar bile, hissettiğin o acıyı anlarlar. Gözle görülür, tenle hissedilir bir şeydir çünkü o. Ben yine bağırıyorum, yine küfürler ediyorum, fakat insanlar bu sefer bir anlam veremiyor. Somut sebepler arıyorlar senin o haline. Ama anlatamıyorsun. Anlamazlar ki. Çok ulvi, çok sıradışı bir duygu olmasına gerek de yok, sadece yaşayanın bilebileceği bir şeydir o. Ve bu sebeple sana asla inanmazlar, sadece inanmış rolü yaparlar. Belki 1-2 sefer inanırlar, fakat ısrarla devam edersen acı çekmeye, bu sefer inanmamaya başlarlar, bıkarlar. "Kalem var mı ya" diye yalan bir soru sorup, bu soruya kendini inandırmak masumdur. Fakat ağlarken yakaladığın annene "noldu anne?" diye sorduğunda, "televizyondaki filme ağlıyorum oğlum" cevabını aldıysan, ve bu yalana kendini inandırmak zorunda kaldıysan, işte bu masum değildir. Pistir, çaresizliktir. Hele hele bunu son birkaç yıl içinde 30-40 defa yaşadıysan, bu orospu çocukluğudur. Bu yazdıklarımı amcam da okuyacak biliyorum ama anlatmam lazım. Alınma amca, senlik bir durum değil yemin ederim. Zaten ben burada ne anlattıysam "anlatmam gerektiği" için anlatmadım, "içimden öyle geldiği" için anlattım. Sikindirik gazetelerin maaşla çalışan, işin orospusu kıvamındaki köşe yazarları gibi, sadece söylemesi gerekenleri söyleyen bi adam olursam siktir olur giderim zaten. Burada samimiyetin dibine değdirerek yazıyorum bazı şeyleri, zira bazen insan bi su kuyusu arıyo "Midas'ın da eşeğin de anasını sikeyim" diye bağırmak için. Babamı kaybedişimden 1 sene geçmişti, ufak ufak amcamlarda kalmaya başladım, çünkü çok benziyordu amcam babama. Eh nasıl benzemesinler amına koyim, aynı taşaktan düşmüşler ulan. Ama bir de, orada da bir ailem olduğuna inandırmıştım kendimi, o güzel hissettiriyordu, biraz da ondan gidiyordum amcama. Bir gece kavgalarını işittim yengemle, adım geçmişti. "Sığıntı" olduğumu, aslında bir ailemin olmadığımı, kendimi yine bi amına koduğumun yalanına inandırdığımı işte tam o an farkettim. Yanımda ufak kuzenim vardı, beraber uyuyorduk. Sarıldım ona, dudaklarımı ısıra ısıra ağladım. Ses çıkarmadan, boğazım acıya acıya. Ama ne koymuştu biliyor musun? Normalde "aman nolcak, banane amına koyim, yarın eve gitcem nasılsa" derdim, kendi kendime "benim zaten aslan gibi babam var" diye gider koyardım, umursamazdım. İşte o gideri koyamamak koymuştu. "Aslan gibi baba"nın artık olmayışı koymuştu. İşte o sebeple ki, sahip olup da kaybetmek, hiç sahip olamamanın yanında çok daha boktandır. Hiç sahip olamazsan sıfırsındır, eyvallah, fakat sahip olduklarını kaybettiysen, işte o zaman eksilerdesindir. Senden de kopup giden bir şeyler olmuştur zira. Yıllardır duvarda asılı olan çerçeveyi bir kaldırın oradan, çerçevenin kalktığı yer sırıtır. Bembeyaz kalır orası, etrafı pistir onun. İşte ben de öyle sırıtıyorum yıllardır. O ayazda kalmış bekçi yarağı gibi sırıtan, artık çerçevesi olmayan duvar var ya, işte o anasını siktiğimin duvarı gibiyim yıllardır. Belli yani önceden var olan bir şeylerin artık yok olduğu. Yine de şükrediyorum halime. Ne dertler var bu dünyada, en azından açlıkla imtihan edilmiyoruz diyorum. Ama senden daha kötü durumda olan insanların var olduğunu bilmek, senin moralini düzeltmez ki. "E iyi de, bu da benim derdim amına koyim" dersin. Zamanla geçer ya bazı şeyler, hatta abartarak "zaman her şeyin ilacıdır" derler ya, "alışırsın" derler ya. Yok lan, öyle değil o. Bazı şeylere alışamazsın hacı. Bazı şeyler zamanla düzelmek şöyle dursun, zamanla daha da kötüye gider. Pazar sabahlarının ta anasını sikeyim o yüzden. Alışacak gibi olurken, aklıma getirmemeye çalışırken, bazı şeyleri yüzüme yüzüme vurduğu için ta anasını sikeyim o pazarların ben. Şimdi şu siyasi ve gizli meselelerle ilgili yazı bekliyorsunuz ya benden, yazacam bi ara kaynatasız. Babaannemin köyde kedi taşları olurdu, "kedi taşı da ne amına koyim" diyorsun şimdi. Tavukların yemeğine sulanan kedilerin kafasına oturduğu yerden fırlatmalık taşlar biriktirirdi babaannem, ama öyle böyle taş da değil ha, mübarek göktaşı anasını satayım. Kedinin yanından geçse rüzgarı bile kafasını yarar, o derece. Ha işte benim de öyle yedekte biriktirdiğim kedi taşlarım var, sıkıntınız olmasın. Ama işte diyorum ya, bazen tuzsuz patates kızartması gibi geliyor her şey. "Neden" arayan insanlara sürecek bir nedenin olmuyor. Anlatamıyorsun insanlara aslında dışardan enfes görünen o patates kızartmasının tuzu olmadığını. Hani ortaokulda hoca masaları dolaşa dolaşa ödev kontrolü yapardı ya, sen de ödevini yapmamışsındır, ve hoca sadece 2 masa önündedir. Birazdan sıra sana gelecektir. O an hayvani bir stres yaşarsın, heh işte onu 30'la 40'la çarp moruk. Öyle bir haldeyim. Öyle bir haldeyim ki, ne paramın bitmesi, ne kız arkadaşımla kavga etmemiz, ne de sırtında ben var diye kendini mehdi zanneden bi adamın beni dava etmesi, hiçbiri derdim olamıyor. Özledim o küçük dünyamdaki küçük dertleri, ama artık olmuyor. İnsanın değer yargıları değişiyor zamanla. Size de o yüzden "beni okumayın" uyarısında bulunmuştum birkaç sefer. Yaşadığımız her şey gerçek, öyle sikindirik "heeey her şey bir yanılsama, ilüzyon, matrix heeeey" felsefelerine gerek yok. Fakat insan elinin değdiği bu dayatmalarla dolu dünya hayatı kurmacadır. Bunun farkında olmak ise, malesef seni motive eden bir şey olmuyor. Acıtıyor. "Seni öldürmeyen şey güçlendirir" lafı son derece orospu çocuğu bir yalandır. Seni öldürmeyen şey, sende iz bırakır, çirkinleştirir. Nasırlı topuk gibi olursun. O hale gelince de kimseye anlatamazsın derdini, inanmazlar. Sen nasıl bu hale geldin derler. O sebeple ki senin ta amına koyayım pazar sabahı. Ben deli değilim, Napolyon'um diyorum, inanmıyorlar senin yüzünden. --- spoiler ---

bedenim hareketli, beynimi ve kalbimi ölmediğimize ikna etmeye çalışıyor. düşünüyorum. pozitif şeyleri, güzel günleri hatırlayıp çıkar yol arıyorum. ama bulamıyorum. her şeye rağmen bu kadar düşünmek de canımı sıkıyor. bi kere de başkası uğraşsın isterdim. ama vakit tamam maalesef. elimden gelenin fazlasını yaptım. elimde avucumda hiçbir şey kalmadı. anca bi mucize olması lazım ki mucizelere inanmadığım için öyle bir ihtimal de yok. kötüyüm üzgünüm. ama iyi olmak için iyileşmek için mutlu olabilmek için bunu yapmam gerekiyor. belki çok üzülücem ama en azından ömrüm boyunca değil. ve tek isteğim bi gün anlaşılmak, bu hemen olmayacak biliyorum çok da geç kalınacak ama bu kadar acıyı bu kadar sıkıntıyı boşuna çekmemiş olmayı diliyorum. ona "ben ne yaptım ya" farkındalığı geldiğinde ben iyileşmiş olmayı diliyorum. önümdeki süreç çok sancılı biliyorum. bu kararı vermeme sebep olan olayların çok daha fazlasını yaşayacağım. kötü zamanımda tutunmaya çalıştığım ve bi karşılık alamadığım insan, ne düşündüğünü ne yaptığını bilmediğim için muhtemelen daha kötülerini yaşatacak. ama bitecek. bitmesi gerekiyor her geçen gün daha kötüye gittiğim düşünülürse.

çok kötü. dümdüz kötü yani. tarif etmeye uğraşmayacağım.

bok gibi. aklıma gelebilecek her açıdan bombok bir durumdayım. daha şiddetli bir gribi atlatalı 1 hafta olmuştu ki tekrar aynı sebepten hastalandım. okul paramı çıkartmak için part-time işte çalışıyorum. iş dediğim de öğrenci fotoğraflarını çekmek, sonrasında bunlar okul sistemlerine yükleniyor, basılı olarak hocalara iletiliyor vs. benim görevim günde 500-2000 arasında değişen sayıdaki öğrencilerin her birini sabahtan akşama kadar sırasına göre çekmiş olmak. angut velilerin angut çocuklarıyla uğraşmanın zorluğunu, kısılan sesimi ve ağrıyan belimi saymazsak, hayır bunalrı saymazsak bile kolay bir iş olmuyor. bununla birlikte bu sıpaların birinden muhakkak hastalık geçiyor. önceki gribimin hemen ardından tekrar hastalanmamın sebebi de bu sıpalardan birinden yine hastalık geçmesi. vücudum yolgeçen hanı gibi, nerede ne sıkıntı problem hastalık var hepsini büyük bir misafirperverlikle ağırlıyor. hastalığımı atlatmış olsam bile cebimde yalnızca bir adet onluk ve bir adet beşlik türk lirası bulunuyor. benim bu parayla daha uzun bir süre okula gidip gelmeli, öğle yemeği yemeli ve çıktılarımı almalıyım. part time işten de 3 haftadan önce para alamıyorum. böyle beş parasız kalmamın sebebi de oldukça komik. babam benim banka hesabım üzerinden birtakım işlemler gerçekleştiriyor ve sonucunda vergi borcu hop benim üzerime kalıyor. bu vergi borcunu ödemesini istesem de "nasıl olsa af çıkar" diyerek beni süründürmeye devam ediyor. sonra ne oluyor peki? haberim yokken hesabıma e-haciz geliyor. arkadaşım için aldığım halka arz hisselerini kafasına göre satıp borcu ödemek için kullanıyor, benim paramı da yiyor. yani oturduğum yerde hiçbir halt da yapmamışken para borçlanıyorum. üzerine babama bir daha benim banka hesabım veya tc kimlik numaram ile bir işlem yapmasını istemediğimi söylüyorum. o da gidip bana kaybettirdiği miktarı sayarak önüme fırlatıyor, sanki genelevde orospunun önüne fırlatıyormuş gibi. onuruma dokunduğu için kavga çıkarıp parayı almıyorum. bu sebepten 2 haftadan beri tek kelime konuşmuyorum babamla, canı sağ olsun diyebilmek isterdim ama göründüğümden de kindar bir insanım. olmasın yani. bunula birlikte yarın jürim var, iş ve gönüllük projelerine katılım sağlayayım derken okul projesi için hiç vakit ayıramadım. burada utanacak kimse yok yani daha ortada okul projesinin p'si bile yok. ayrıca bugün doğum günüm. 9 senelik en yakın arkadaşlarım whatsapp'tan mesaj atarak kutladı, tek hatırlanma şeklim bu. belki bunlardan yalnızca biri gelseydi başıma, yani sadece hasta, sadece çulsuz, sadece işe yaramaz veya sadece yalnız olsaydım bu kadar koymazdı. ama hepsinin bir arada üzerime gelmesinde bir adaletsizlik var gibi.

3 gündür araftayım. Yaşadığım bir yer yok, hissettiğim de. Yersiz ve yurtsuzum. (bkz: biçare) olmaktan da öte bir konum burası.

Bir misafirliğe gitsem Bana temiz bir yatak yapsalar Her şeyi, adımı bile unutup, Uyusam… Kalktığımda yatağım hâlâ lavanta koksa Kekikli zeytinli bir kahvaltı hazırlasalar Nerede olduğumu hatırlamasam Hatta adımı bile unutsam… Ruh halimi özetlemiş (bkz: melih cevdet anday)

tutarsız belki biraz kırgın

Gergin. Havada uçan kuşa "Ne uçuyorsun lan kafamın üstünde?!" diyebilecek kadar gergin.

Çok zor geçen,saçlarıma aklar düşüren ama kendimi de bulmama yarayan koskoca bir yıl geçti benim için…yorgun ve yıpranmıştım.. Ama son aylarda kendime yatırım,kişisel gelişim vs derken iyi hissediyorum artık..daha güçlüyüm sanki… Tabii yine de olumsuz bir durumla da karşılaşmak ya da daha doğrusu üstesinden gelemeyeceğim tekrar en başa döneceğim bir durumla karşılaşmak isteyeceğim en son şeydir.

gorsel hem ruh hali olarak hem de gerçek anlamda bu haldeyim.

Ruhum sille tokat dayak yedikten sonra bunu nasıl anlatacağını bilemeyen işte o çocuk.

Kafam karmakarışık. Bu aralar sürekli kendimi sorguluyorum. İnsanların bana olan davranışlarının canımı nasıl yaktığını anlayabilmeleri için onlara bana davrandıkları gibi davranmak istiyorum ama bu sefer ben olmaktan çıkmaktan, kendime yakıştıramayacağım şeyleri yapmaktan korkuyorum. Ama insanlar ne söylediklerinin, neler yaptıklarının, ne kadar can yaktıklarının farkına varamayacak kadar empati yoksunu ve kendi yaptıkları her şeyi normalleştirebilecek kapasitede oldukları için tek çözüm yolunun bu olduğunu düşünüyorum. Aynı hareket kendilerine yapıldığı zaman tepki gösterirlerse işte o zaman yaşadığım duyguları anlama ihtimalleri var. Eğer tepki göstermezlerse vay halimize...

yarın sabah yapacağım kahvaltıyı düşünerek motive olmaya çalışıyorum. (bkz: kıpçak bey iyi geceler diler)

Bir kere de bana "Sen rahat ol, ben halledicem." denmesini çok isterdim...

Bazı geceler ambulansla psikoloğa gitmem gerekiyor

Dengesiz

Ruhum da aç karnım da.

bedenim sağ sağ bedenim sağ yürüyebiliyorum elhamdulillah çok şükür ama ruhum?? YOK ruhum yok ya

Çok huzurlu Bir sahilde oturdum müzik dinliyorum. Müziğim ve denizin kendi müziği olan dalga sesleri birlikte o kadar güzel ki anlatamam. Hafif bir rüzgarla birlikte denizin o eşsiz kokusu burnuma geliyor. Etraf çok sakin ve huzurlu. Gerçekten çok güzel

Depresyondayım sanırım. Öyle sosyal medya depresyonlarından değil, ciddili depresyon. Ruh halim çok durgun, sürekli üzgünüm “nasılsın?” Diye sorulsa ağlayacak gibiyim fakat ağlayacak güç de hissetmiyorum. Hiçbir şeye ilgi duymuyor ve hiçbir şeyden zevk almıyorum. Elimi kaldıracak halim yok sanki. Bir şeyleri hissedebilmek için dışarı çıktım zorla da olsa ve omuzlarım düşük şekilde eve geldim. İnsanca olmayan bir şekilde tatlı yedim az evvel. Normalde biraz tatlı yesem bayılırdım. Hiçbir şey hissetmedim. Geçsin istiyorum bu hisler, geçsin ve bitsin.

şimdi buraya yazıp çizeceğim çok şey var ama sanırsam toplayamıyorum. işin özeti mental olarak çökmüş ve son kez mücadele edecek gücü kendimde bulamıyorum. yorulmuş, yıpranmış ve kaybetmiş hissediyorum. toplayamıyorum ve tökezlemeye devam ediyorum. uzun süredir böyle ve düzeltmek için bir şey yapacak kadar bile gücüm yok. tahammülsüz, sinirli ve bıkkınım.

Sahibine ulaşmayan mektup gibiyim.

Karamsar ve belirsiz. Neden belirsiz bilmiyorum ama karamsarlığın çok güzel bir katalizör olduğundan hiç şüphem yok.

Şaşkınlık Hala midemde bir şeyler oluyor. Belki de ilk kez hissettiklerimi tarif edemiyorum hatta ne hissettiğimi ben de bilemiyorum. Pür-u pak bir şaşkınlık içerisindeyim, kendime karşı.

Ruhum var mı ki hali olsun...

Berbattt haldeyim Dün de öyleydim Bu gidişle yarın da öyle olurum

İçimdeki boşluğun tarihçesi eskiye dayanırdı fakat yepyeni bir boşlukla karşılaştım. Orda bıraktım ruhumu.