bok gibi.
aklıma gelebilecek her açıdan bombok bir durumdayım. daha şiddetli bir gribi atlatalı 1 hafta olmuştu ki tekrar aynı sebepten hastalandım. okul paramı çıkartmak için part-time işte çalışıyorum. iş dediğim de öğrenci fotoğraflarını çekmek, sonrasında bunlar okul sistemlerine yükleniyor, basılı olarak hocalara iletiliyor vs. benim görevim günde 500-2000 arasında değişen sayıdaki öğrencilerin her birini sabahtan akşama kadar sırasına göre çekmiş olmak. angut velilerin angut çocuklarıyla uğraşmanın zorluğunu, kısılan sesimi ve ağrıyan belimi saymazsak, hayır bunalrı saymazsak bile kolay bir iş olmuyor. bununla birlikte bu sıpaların birinden muhakkak hastalık geçiyor. önceki gribimin hemen ardından tekrar hastalanmamın sebebi de bu sıpalardan birinden yine hastalık geçmesi. vücudum yolgeçen hanı gibi, nerede ne sıkıntı problem hastalık var hepsini büyük bir misafirperverlikle ağırlıyor.
hastalığımı atlatmış olsam bile cebimde yalnızca bir adet onluk ve bir adet beşlik türk lirası bulunuyor. benim bu parayla daha uzun bir süre okula gidip gelmeli, öğle yemeği yemeli ve çıktılarımı almalıyım. part time işten de 3 haftadan önce para alamıyorum. böyle beş parasız kalmamın sebebi de oldukça komik. babam benim banka hesabım üzerinden birtakım işlemler gerçekleştiriyor ve sonucunda vergi borcu hop benim üzerime kalıyor. bu vergi borcunu ödemesini istesem de "nasıl olsa af çıkar" diyerek beni süründürmeye devam ediyor. sonra ne oluyor peki? haberim yokken hesabıma e-haciz geliyor. arkadaşım için aldığım halka arz hisselerini kafasına göre satıp borcu ödemek için kullanıyor, benim paramı da yiyor. yani oturduğum yerde hiçbir halt da yapmamışken para borçlanıyorum. üzerine babama bir daha benim banka hesabım veya tc kimlik numaram ile bir işlem yapmasını istemediğimi söylüyorum. o da gidip bana kaybettirdiği miktarı sayarak önüme fırlatıyor, sanki genelevde orospunun önüne fırlatıyormuş gibi. onuruma dokunduğu için kavga çıkarıp parayı almıyorum. bu sebepten 2 haftadan beri tek kelime konuşmuyorum babamla, canı sağ olsun diyebilmek isterdim ama göründüğümden de kindar bir insanım. olmasın yani.
bunula birlikte yarın jürim var, iş ve gönüllük projelerine katılım sağlayayım derken okul projesi için hiç vakit ayıramadım. burada utanacak kimse yok yani daha ortada okul projesinin p'si bile yok. ayrıca bugün doğum günüm. 9 senelik en yakın arkadaşlarım whatsapp'tan mesaj atarak kutladı, tek hatırlanma şeklim bu.
belki bunlardan yalnızca biri gelseydi başıma, yani sadece hasta, sadece çulsuz, sadece işe yaramaz veya sadece yalnız olsaydım bu kadar koymazdı. ama hepsinin bir arada üzerime gelmesinde bir adaletsizlik var gibi.