sözlük yazarlarının pişmanlıkları

Az önce hayatımda ilk defa kendi saçlarımı kestim, eşit olmadı bi tarafı uzun diğer tarafı kısa oldu ama olsun hatalarımdan ders almış oldum.

Lise 1 de şu an nickname de olan Fakir lakabını koyan çocuğa keşke bunu sesli söyleme herkes duymasın deseydim. Lise bitti unilere gittik onlar da bitti. Hayat devam etti. İşe girdik çıktık. Şehir değiştirdik. Ama 15 sene önce ki o gün hala devam ediyor. İnsanın öz ablası telefon da naber fakir der mi ya... 28 olduk, 28... Memlekette ki bakkal veresiye defterine Fakir Murat yazdı ya. Köyde 2 tane Murat var alt tarafı..

Geçen yaz bi aile dostumuzun yanına gittik orda eski çocukluk arkadaşımın abisi de vardı, muhabbetimize dahil oldu kendisi hemen. Sonra ben bir anda tutulduğumu zannettim ona (aklım başıma geldi ama) şimdi de o kafayı takmış bana sürekli yazıyor, buluşalım diyor ben de bastıra bastıra abi öyle abi böyle deyip duruyorum, abi kelimesinden iğrendim artık. Keşke gitmeseydim o gün oraya.

İlkokulda gerçek bir zorba olmak benim en büyük pişmanlığım. Bugünkü yoğun kar yağışında kendime bir sandalye çekip otururken ilkokul anılarımdan biri canlandı birden gözümde. Yarıyıl tatilinden bir önceki gün kar tatili olmuştu, ertesi gün de karnelerimizi almaya gitmiştik. Sonra ben önümde oturan yakın arkadaşımın sandalyesini çektiğim için yere düşmüştü. Bu hareketime rağmen bana hiç kızmamıştı kalktığında. Küçük beynimdeki refleksin bir insanın sandalyesini çekmek olmasından daha da zavallıca olan, bu hareketlerimi beni affedecek insanlara yapıyor olmamdı. Şimdi bu arkadaşlarım beni böyle kötü biri olarak hatırlıyor diye çok üzülüyorum aklıma geldiğinde. Elbette onlara yaptıklarımın bedeli olmaz ama sonrasında benim de zorbalandığım zamanlar geldi, eğer merak ediyorlarsa.

Üniversiteleri bırakmak. Tiyatroyu bırakmak. Hala küçük bir çocuk gibi olmak. Liste bu kadar. O kadar pişman olacak bı hayat yaşamamışım lan.

Pişmanlıklarımı mutluluğa çevirmek için elimden geleni yaptım. Bazıları döndü. Bazıları dönmedi. Müsterihim. Siz de; konumu ne olursa olsun, eğer düzeltmeye çabaladıysanız, bir el atın. Şimdi üzülmeyi, hayatımın son demlerinde, hesap kitap evresinde aklıma bazı bazı gelecek buruk bir düşünceye yeğlerim. Hem üzülmek iyidir. İnsanı olgunlaştırır. Acı patlıcanı da kırağı çalmıyor. Ne alaka bilmiyorum. Söyleyeyim dedim.

Şimdi ben az önce uzandım böyle sonra aklıma bir şey geldi, ramazan ramazan küfür de etmek istemiyorum ama şerefsizin biri benden helallik dilemişti ben de hakkımı helal etmiştim. Keşke etmeseymişim çok pişmanım. Şimdi de etmem ama o zaman ona dert olmaz ya, nasıl yapsak bilemedim. Ben vazgeçtim hakkımı helal etmiyorum diye mesaj mı atsam acaba? Neyse bunu ben bi' detaylı düşüneyim.

4-5 yıl önce düzenli ilişkim varken kız arkadaşım Yurt dışına beraber gidelim dedi gitmediğim ve ayrıldığım için şuan o kadar pişmanımki keşke diyorum o huzurlu keyifli hayat yaşarken ben burda sürünüyorum.

Hiç pişman olmadım. İçimden gelen her şeyi yaptım. Yaptığım her şeye de içimden geldi yaptım diyerek gülüp geçtim. Tavsiye ederim. İçinizden geleni yapın arkadaşlar. Hayat kısa. Bugün varız yarın bir ihtimal..

bir şey vardı. elde etmiştim ve olmuştu. o bir şeyden vazgeçmek zorunda kaldım. yıllar sonra başardığım halde vazgeçmek zorunda kaldım. her şeye rest çekip daha duygusal düşünüp o elde ettiğim yolu seçmeliydim. tek pişmanlığım bu.

Aramın bozulduğu kim varsa hepsinin hayatından vedalaşıp hır gür etmeden sessizce çıktım. İçimde fırtınalar da kopsa bunu belli etmeden tabiricaizse eyvallah diyip gittim. Belki böyle yapılması gerektiğini düşünen insanlar da vardır, aynı şeyleri yaşayacak olsam belki hala aynı şekilde davranırım ama haklı olan sen olunca sonradan böyle bu şekilde bitirdiğin için arada pişman oluyosun. Niye yakıp yıkmadım niye içimdekileri söylemedim diye. Gerçi söylesen de o saatten sonra bi şey değişmiyor ama hissettiklerin düşündüklerin içinde kaldığıyla kalıyor.

pişman olamıyorum galiba ben. şöyle bi düşündüm bu başlığı görünce ama yok, sonucu ne olmuş olursa olsun hep bir tecrübe olarak bakmışım. iyi mi kötü mü bilmiyorum fakat 'ulan ne olurdu şunu şöyle yapmasaydım sanki' diyebileceğim bir şeyim yok. hata da olsa onu yapmışım orada ne yapayım. güzel şeyler yaşadıysam bir anı, kötü şeyler yaşadıysam bir tecrübe olarak kalmış. ama tabii ki sonucu kötü olan bir şey yaptığımda 'acaba şöyle yapsam nasıl olurdu' diye sormuşluğum vardır kendime. sadece meraken.

o minecraft kanalını açmadığım günün amınakoyim. ortaokulda açacaktım ne güzel şimdiye veletler sayesinde zengindim. kutu oyuncak açma videosu bile milyonlar izleniyor.

Yaptıklarımdan pişman değilim aklım hâlâ yapamadıklarımda

Milletin ortasında pişmaniye yemek. Çatalla kaşıkla yenmiyor meret mecbur elle yiyeceksin. Elle yediğinde de yüzün kıyafetin ellerin hep pişmaniye 🥲 gerçekten adı gibi

En büyük pişmanlığım üzerine başka hatalar yaparak kapatmaya çalıştım. Bunun işe yaramadığını geç, ama öğrendim.

Sağ baştan say …. 13 ve son

Öğretmenlik okumamak. Ne vardı minnoş bir öğretmen olsaydım.

Sırf bunun için kitap yazıyorum saygı değer sözlük yazarları iki cümle ile anlatamayacağım kadar çok...

yaşamak

(bkz: sözlük yazarlarının paşmaklıkları)

Olmayacak ilişkiyi, belki olur düşüncesiyle sündürüp hayatımı ötelemek. Bu uğurda kendim için iyi olanı pas geçip kendime kıymet vermemem. O şimdi mutlu mesut yaşarken ardında kalmış benim -o ayakları dibe değen- şimdilerde tekrar yüzeye çırpınışlarımla başbaşa bırakması. Nefesim ucu ucuna yetecek ve bir kazık daha yersem o yüzeye çıkamayacağım. Ne iyi ki ailem dediğim arkadaşlarım ve ailem destekçi. Hiçbiri haberdar değil sözlük ne bu satırlardan ne bu çırpınışlardan.

O hisseyi satmayacaktım…

hangisini sayayım