sözlük yazarlarının çocukken korktuğu şeyler

2005 civarı çocuk kaçırma haberleri çok yaygındı. Parktaki adamların hepsinden çok korkardım. O zamanlar sürekli "Allah çocukları seviyor neden korumuyor" diye düşünürdüm.

Anne babamın ölmesi, büyüdüm ama hala korkuyorum. Bu yüzden ödevlerimi yanlarında yapardım hep.

(bkz: kertenkele) Çocuklukta kalmadı ama hâlâ her gördüğümde içim ürperir. Kocaman adamım, kuyruğunu bırakıp kaçan şeyden korkuyorum. Olacak iş değil ya. Ayrıca var olmalarından da rahatsızım. Siktirsinler gitsinler efendim. Ekolojik sistemde onların yaptığı işi yapmaya hazır birçok arkadaşımız var. Fırsat varmiyorlar ki. Neyse...

Kaç yaşlarındaydım hatırlamıyorum ama pek küçük değildim, müzik dinlemeyi çok severdim ve televizyonda çeşitli sanatçıların konserleri için reklamlar çıkardı sonunda da biletler biletix'te diyo ya.. ben hep korkardım büyüyünce konserlere nasıl gidicem, biletix nerede, acaba nasıl bilet alınır diye korktuğum şeye bakar mısın ya.. (bkz: doğduğundan beri stresli olmak) hatırladıkça hem gülüyorum hem de üzülüyorum canım kendim..

(bkz: gökgürültüsü ve şimşek) halen korkmam dışında bir sorun yok

Kurbağa Düdüklü tencere Tuvaletten vahşi hayvan çıkma korkusu Hepsi hala var maalesef

Kopmuş oyuncak bebek kafalarından korkardım. Bir defasında rüyamda görmüştüm ve asla unutamam o rüyayı. Hayır bebek rüyamda canlanmamisti da dndndjjd ama işte o zamanin kafasi djdjjdkd Hala bi düşündürür beni kafası kopmuş bebekler jddjdjjd

Sözlü kavgalardan korkarım. Hâlâ öyle bir şey oldu mu kalbim sanki yerinden çıkacakmış gibi oluyor.

Yıldırım düşmesinden korkardım. Hep erken uyurdum.

Bi tane misafirimiz geldiğinde sürekli 'kardeşini götürücem o benim kızım olcak' diyodu. Çok ağlıyodum üzülüyodum o yüzden ne zaman misafir gelse kardeşimi alıp bi odada onunla oynardım kimsenin yanına götürmezdim çalıp götürecekler diye.

Havai fişeklerden korkardım, annemler korkuyor musun diye sorduklarında ben korkmuyorum gözlerim korkuyor derdim djskfdsl

Arabaların üstündeki bagajı tabut sandığımdan çok korkardım. Birde evin karşısındaki bahçede zombi var diye çok korkuyordum. Çocukken de hiç aklım yokmuş.

savaş çıkacak veya dünya batacak diye çok korkardım, hatta o kadar korkardım ki geceleri annemle babamın yatağında uyurdum. bu lanet olası korku da hep geceleri nüksederdi, mesela ailecek köye gittiğimiz zaman akşam olunca kardeşlerim dağılırdı kimisi teyzemin evinde kimisi dayımlarda kalırdı ve bu durum beni aşırı rahatsız ederdi düşünürdüm ya savaş çıksa dünya batsa hepimiz ayrı yerlerdeyiz diye kendimi yer bitirirdim. bu sebepten asla annemin yanından ayrılamazdım annemsiz uyuyamazdım ve annem dahil başkaları beni asla anlamazdı, sen niye diğer kuzenlerinle kalmıyorsun ana kuzusu musun der dururlardı. neyse öyle işte

İsmini hatırlayamadım ama komşumuzun ablası vardı. Böyle uzun boylu, iri yapılı, kara kaşlı, kara gözlü bir kadın. Bir de siyah baş örtüsü takardı. Onun olduğu ortama girmezdim. Korkardım ondan. Aslında daha çok çekinirdim. Onun olduğu yerde huzursuz olurdum. Belirgin bir korkum yoktu aslında ama bir ara evimizin yanında cinayet işlenince, evde üst kata tek çıkmaya korkardım. Karanlık falan değildi korkum ama işte psikolojik olarak kötü etkilenmiştim.

Küçükken dedemler anlatırdı onların köydeki evlerinde fare falan olurmuş gece hep seslerini duyarlarmış. Bende bunu duyduktan sonra belli bir süre geceleri uyuyamadım fare ben uyurken gelip kulağımı kemirir diye jdmdmdmd

Delilerden korkardım beni kaçıracaklar diye

Evlatlık mıyım diye çok düşünürdüm ya evlatlıksam diye korkardım

Başka bir yere kalmaya gittiğimde gece uyanıp kalkarsam böcek görmekten korkardım. Hâlâ daha korkuyorum gerçi...

Tarlaları ayıran sınır taşlarını mezar taşı sanar korkardım. Bir de kaybolmaktan çok korkardım.

hiçbir şey. ama şimdi karanlıktan ve böceklerden korkuyorum. büyüdükçe korkularım da büyüdü.

Hurcadılardan felaket derecede korkuyodum

(bkz: şimşek) (bkz: gök gürültüsü(bkz: simsekmcquenn))

5-6 yaşlarında bir gün uyuyor taklidi yaparken yanımda hırsızlık olaylarından bahsetmişlerdi. o günden sonra çok uzun bir süre hırsızlardan korktum. geceleri durduk yere uyanıp gelen tıkırtılardan huzursuz olurdum, bazen de annemlerin yanına giderdim korkuyorum diye. bu paranoyadan nasıl kurtuldum hatırlamıyorum ama artık yerini başka korkular aldı...

insanları üzmekten çok korkardım. yanlış anlaşılmaktan, babamı öfkelendirmekten, arkadaşlarımın beni sevmemesinde çok korkardım ya amk çocukluğunda bir kere de bencil ol dimi, git karanlıktan kork, köpeklerin seni yemesinden kork. gölgelerden falan kork çocuklar neyden korkuyorsa işte. yok ama ben illa birini üzmekten korkacaktım, ailenin beni sevmemesinden korkuyordum. ablamın beni benimsemeyişinden, bana vurmasından korkuyordum hep böyle büyük adam sorunlarını kafama takmışım. 20li yaşlarda aynen burdan devam. edit: öfkeden kelimeleri yazamamak

ezan sesinden çok korkuyordum hele de sabah ezanı. sabahın köründe uyanıp onun ağlıyordum annem her seferinde uyu diye sesleniyordu lol.

annemler bazen beni görmüyorlarmış gibi yapıyorlardı ben konuşuyorum duymuyorlar güya, dokunuyorum ay o neydi falan diyorlardı yalnız kalıyordum sanki.(başta numara olduğunu anlıyorum ama sonra içten içe gerçek olduğunu düşünüyordum)bi de sevdiğim şeyleri getiriyorlar o da olsaydı yerdi falan diyorlardı.(5,6yaşlarındaydım)travma sebebi

(bkz: mercedes benz 230e) korkuya bak sjshsjdj bizim evimizin otoparkının kapısı yoktu pek araba da park etmezlerdi içeri, biz oyun oynardık orda, bir gün top yola gitti tabii ben fırladım, arabayla burun buruna geldim o gün çarpmadı ama ondan sonra en az 3 ay her gece rüyalarımda çarptı sjdjdjd

(bkz: Gökhan Özen) evet maalesef ben bu adamdan korkuyordum. civciv şarkısı vardı nerde duysam ağlardım korkudan

Hacı yatmaz. Bir ara çok modaymış. Sallanmaya başlayınca ağlama krizlerine girermişim. Bir de tuz reklamındaki bıyıklı amcadan çok korkarmışım.

(bkz: freddy krueger) bazen hala rüyalarıma girer. testere filmindeki manyağın üç tekerli bisikletiyle beni kovalar piç. hala unutamıyorum havuzdan yatağı olan çocuğu havuzun içine çekmesini. çocukluk travmam.

(bkz: annen) (bkz: evet annen)

Apartmandaki çocuklar. Şerefsizler küçükken hep beni dışlarlardı hatta yaşıt olduklarım bile,benden 3-5 yaş büyük abiler vardı onlar beni oyuna dahil ederdi. Nasıl korkuyorsam bide onlardan kışın hasta olduğum zaman ateşler içindeyken onları görüyordum rüyamda beni ittiklerini falan. Ama şimdi o pısırık çocuk yok tabiii gelin de boyunuzun ölçüsünü alayım sjsjsjshs

çocukken ve de hala korktuğum şeyler sıralı liste: - karanlık ama sokakta değil evde. - katil palyaçolar (bkz: it) - böcek, örümcek, kelebek basitçe küçük ve hızlı hareket eden her şey

1- Arçelik reklamındaki o lanet robot: Çelik! Altıma patır patır sıçardım. Ucubik, kafası vücuduyla orantısız, sevimsiz, küçük, dünyayı ele geçirme potansiyeline sahip alçak bir puşt olduğunu düşünürsek mantıksız da sayılmaz. 2- (Çoook saçma ama) Cengiz Küçükayvaz. Nedenini bilmiyorum. Halbuki Maskeli Beşler'de falan komikti de ama korkarmışım. Acaba korkunçlu bir filmine, reklamına mı denk geldim de korktum adamdan. Ayrıca robottan korktuğumu hatırlıyorum ama Cengiz Küçükayvaz'dan korktuğumu hatırlamıyorum, bizimkiler anlatıyor.

Mutsuz olmaktan korkuyordum. Şu yaşıma geldim, elimde olan şey hala aynı. O kadar alışmışım ki, mutluluk yanlışmış gibi geliyor artık.

Elektrik. Küçükken lambayı açayım derken eski usül aç-kapa yeri beni çarpmıştı. O gün bugündür elektirikle ilgili tamirlerden, lamba değiştirmekten, elektrik kontrol eden tornavidalardan, sigortalardan korkarım.

Yılbaşı canavarı grinç, kaç yaşına geldim ama hala kendisinden biraz çekiniyorum...

Annemin bir kuzeni vardı. Bayağı bir esmer tenliydi ben de çocuk aklı onu her gördüğümde korkudan bağırarak koşar saklanırdım. Kendimle beraber onun da psikolojisini bozmuştum.

Bizim mahallede altı parmaklı bir tane lavuk vardı kavruk tenli, duman rengi saç sakallı, kısa boylu biri. Mahallenin son binasının giriş katında otururlardı dokuzyüz çocuğuyla birlikte, bir kavim gibilerdi amk. Mahalleye büyü mü yapıyordu ne yapıyordu bilmem adamın elini ve gelişini gördüğümde eve kaçıyordum. Çok kötü bir enerjisi vardı.

çimene basmaktan korkuyormuşum.

Hala mevcut, palyaço korkusu

(bkz: bebek odası) filminden çok etkilendiğim için yıllarca yatak altından korktum. sanırım hala biraz korkuyorum. (bkz: horoz) defalarca dayak attığı için bundan da korkardım

dolaptan canavar çıkması. evet.

Asansör sesi. Kesin canavarlar, katiller çıkıyo bizim kata diye geriyordum kendimi.

Baykuş hangi evin çatısına konup öterse o evden birisi ölürmüş efsanesi sağ olsun hala ürperirim

ot, bok aklınıza ne gelirse... tırsak büyüdüm, hala bile korku filmlerinden vs nefret ederim. insan korkmanın neyini sever allasen?

Yağmurlar, seller derken aklıma geldi. Küçükken yağmurdan korkuyordum. Her yağmur yağdığında ağlıyordum evimizi su basacak ölecez diye. Yağmur yağdığı zaman dışarı çıkmıyordum .d

Allah'tan korkardım

öcüler!

Karanlık. Neden bu kadar çok korkuyordum hiç bilmiyorum. Çocukken bazen lavabodayken falan kuzenlerim şaka adı altında ışığı kapatıp kaçıyorlardı. O kadar çok korkup ağlıyordum ki onlar da gülüyordu. Belki şov gibi falan gelicek ama karanlıkta kaldığımda nefes alamıyordum, kalbim delicesine hızlanıyordu ve en kötüsü hareket edemiyodum, olduğum yerde elimi dahi hareket ettiremiyordum. Birinin gelip ışığı açması, beni karanlık ortamdan çıkarması veya ortamı aydınlatıcak bir şey getirmesi gerekiyordu. Hala korkuyorum ama eskisi kadar çok değil şükür ki bansndns