mutsuzluk

makyajını temizlemekten uyumaktır kimi zaman. bu gece yaptığım gibi. i̇şin garibi mutlu olmak da istemiyor bir süre sonra insan. hayat ağzına bir parmak bal çalıp "her şey düzeliyor galiba" dediğin anda seni yine dipsiz kuyulara bırakıyor. yine düşeceksem kalkmanın ne anlamı var. zor olan mutsuzluğa alışmaktı zaten. alıştım.

uzun süredir mutsuzdum ama dün yeni bir his doğdu içimde. huzurluydum belki uzun süre sonra ilk defa. ben yeniden kitap okumaya başlamama yordum bunu. umarım daha uzun süreler benimle kalır. zira birazcık dinginliğe, sakin bir limanda güvenli bir molaya ihtiyacım var gibi hissediyorum.

arkadaşlar bok gibi hissediyorum mutsuzluk da ne kelime

ben seninle mutsuzluğa da varım.

boğazımı parmaklasam mutsuzluk kusacağım.

dibine kadar yaşıyorum

Allaha şükür ne ailemde ne de bende herhangi bir sorun var. Sadece birilerini belki bi şeyleri özlediğim için bu meret gitmiyor içimden.bana iyi gelen birilerine veya bi şeylere ihtiyacım var:/

mutsuzluk. bir umutsuzluk. en kötü tarafı da bir zamanlar mutlu olduğunu bilmek olsa gerek. bugün çok eski entrylerime kadar okudum. bu sözlük ve diğer sözlüklerde. o kadar heyecan ve coşkuyla doluymuşum ki. cümlelerim akıcı lan. yazıyormuşum harbiden. savaşıyormuşum. değerlerim, değer verdiklerim varmış. şimdi ise hiçbir şeyim kalmamış. yataktan zor çıkıyorum. aktivitem yok. kısa süreli avutucularımı bile çıkardım. plan yapmıyorum artık. bir isteğim bir dileğim bile yok. hevesim de yok zaten. ben eskiden saatlerce yürüyebilirdim. birisiyle konuşarak ya da tek başıma düşünerek. şimdi düşünmek bile zor geliyor. bunları dile getirmek bile acı. yemek yapardım kendi kendime. güzelce yerdim en az 2 öğün. şimdi günde tek öğün yersem yiyorum. yemesem de olur. düzgünce uyuyamıyorum bile. bazen hiç bazen aşırı. bir hayvan gibiyim aynı. hayvandan bile beterim denebilir. dürtülerim bile yok. hatıralarım bile yok. aynı şeyleri o kadar çok hatırladım ki eski hatıralarım silinmiş. kendi yazdığım anılarımı unutmuşum. gitmiş benden. sürekli tekrarlayan düşünceler içerisindeyim. döngü içerisindeyim. sürekli devam ediyor. çıkamıyorum lan. çıkmak istiyor muyum onu da bilmiyorum. eskiden fikirlerim varmış konular hakkında. şimdi hiçbir fikrim yok. kendim hakkında yazıp duruyorum sadece. onu bile beceremiyorum. anlatamıyorum. toparlayamıyorum olan biteni. tutun kollarımdan düşerim şimdi modundayım. ama çoktan düşmüşüm. yerdeyim. sadece bekliyorum. neyi beklediğimi bilmeden. bekliyorum.

Her seferinde daha ne kadar mutsuz olabilirim derken sanki özellikle Allah 'al bak bakalım daha ne kadar mutsuz olunuyomuş gör' diyormuş gibi çok daha büyük bir mutsuzlukla sınanıyorum. Velhasıl kelam nolursa olsun sayın yazarlar şükretmek çok önemli. Çok.

Mutsuzluk gülümseyerek gelir, adıyla süslenmiştir Banliyo treninde rastladığımız Sınav saatini kaçırmış liseli kız Hep kazanırsın ey çözümsüzlük! Ey otobüssever ey Troya yolcusu Anımsarsın günlerce konuşup durmuştuk O ipekböceği sesli kadını Birinin Grönland'ı olmaya hazırlanıyordu. İki çay söylemiştik orda, biri açık, Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.

Mutsuzluğun olduğu yerde umutsuzluk gelir hemen Ah bu sorunsallar bitmiyor neden Kimse halinden memnun değil niçin Bu umutsuzluk yiyor bizi için için Yanan bir pamuk gibiyiz, için için Dışardan yandığımız belli olmuyor niçin Dumanımız çıkmıyor onun için mi ? Dedim ya efendim yanıyoruz için için Kimse bizi görmez veya görmek istemez İşte asıl yol buradan sonra başlıyor İşte asıl umutlar buradan sonra filizleniyor Filizlensin filizlensinki umutlarımız baş versin Kestirip atmayalım hemen Düşeriz karamsarlığa ah neden Hep bir adım önde değil midir mücadele eden Olur mu hiç küsüp gidersen Varsın yalnız kalalım efendim, varsın mutsuz olalım Varsın bizi kimse görmesin Umutlarımıza sarılalım Hemde sımsıkı *Gugle

Huydur bizde

hiç mutlu değilim, bi' tane bile. tutulma, retro, karma cart curt bir şeyler mi var yine? lütfen öyle olsun çünkü... depresyonla uğraşamam, hiç sırası değil, daha geçen gün depresyondaydım.

Ruha işlenmişse bir kere kurtulamazsınız. Seni bundan kurtaracam diyenler olacaktır. Lakin öyle bir şey olmayacaktır. İlk onlar sizi terk edecektir. Sizden bıkıp ruh emici olduğunuzu söyleyeceklerdir. Onun için Behzat ç de savcı Esra'nın dediği gibi ben seninle mutsuzluğa da varım cümlesi klişedir. Kimse sizden başka sizinle değildir.

Bugünü de mutsuz kapattık be admin. Yarın üniversiteye gitmek için yola çıkacağımı söyledim babama bana tüm yaz biriktirdiği kini kustu. Her Allah’a dua edişimde beni senin ellerine düşürmesin diye dua ediyorum dedi. Yani o an balkondan atlamak istedim. Öyle hayırsızda bir evlat değilimdir. Çevremdeki herkes benle övünür o derece :)) Babamda öyleydi taa ki alma dediği halde gidip kendime motor alana kadar . Her şey alt üst oldu

mutsuzluk mu yoksa umutsuzluk mu? ikisi arasında tek harf olmasına rağmen pek de fark yok gibi. hem umutsuz hem mutsuzum.

Akabinde ümitsizlik geliyor ve çıkmazlardan çıkmazlara giriyorum. Çok mu anlam yükledik acaba mutsuz hissetmeye?

ben bu hissin insanı hasta edebildiğini bu yaşımda öğrendim. mutsuz olunca insan ağlar falan hadi o normal ama kusmak ne ya? (bkz: bu bana biraz abartı gibi geldi)

bütün mutluluklar birbirine benzer, fakat her mutsuzluğun ayrı bir görünüşü vardır. -tolstoy

mutsuzluk çorba olsaydı ben kesin kaşık olurdum

Sürekli bir şeyin peşinden koşmamla ortaya çıkan ve geçiremediğim duygu.

Kronik mutsuzluk diye bir şey var mı acaba? Ben böyle bir şeye yakalandım. Uçlarda hissettiren duygularım olmuyor artık. Eskiden gökyüzüne bakınca bile yüreğim dolup taşardı garip bir duyguyla. Şimdi her şey dümdüz, durgun. İnsanın hislerini dillendirmeye çalışması kadar zor bir iş yoktur herhalde. Ben bu konuda çok beceriksizim, çokça konuşmak anlatmak/anlaşılmak istiyorum ama olmuyor. Şairler, yazarlar gerçekten kendi hislerini mi döküyorlardır yazıya yoksa bu onların işi olduğu için profesyonelce çalışıp bizi kandırmışlar mıdır? Ya da bir Sezen şarkısı hislerle mi yazılmıştır yoksa iş gözüyle bakılarak mı? Ayy neyse konu dağıldı. Hiçbir şey düşünmemek için aptal bir yaz dizisi falan izleyeceğim kesin yine. Düşünürsem ağlayasım geliyor çünkü. Kahrımı çeken sözlüğe sevgilerimle..

Zihnimiz tüm korkularını mutsuzluklarını bir labirent yapar ve bunu komplike bir rüyaya dönüştürür. Sen ise buradan çıkmak için her yolu denersin fakat işte tam o an en savunmasız halimiz de bize saldırır.. Peki ya savaşan sen misin? Saldıran kim?

ulan ben niye mutsuzum ya. iyi kötü bi çevrem var. arkadaşlarım falan var. kafamızı sokacak bi yerimiz var. karnımızı doyuracak paramız var. sigara alkol rahat içiyom hala. kafam eskisi kadar olmasa da çalışıyo hala. çoğu zaman altımda araba bile var. niye hala mutsuzum amk. ne gerekiyor bu mutluluğa orospu çocukları. daha ne lazım. mutluluk diye bi şey yok amına koyim yok. sanırım ben bu mutluluğun zirvesini yaşadım. ama yaşandı bitti yani. şimdi o seviyeye sikseler çıkamam. nerede olursam olayım kimlerle olursam olayım neye sahip olursam olayım olmaz yani. ve bunun farkındalığı beni bu mutsuzluğun daha da derinlerine itti. kısır döngü olduk. biz kime dua edicez. ulan tanrılar varsanız kendinizi bi belli edin. bi ufak ışık be. bana o ufak ışığı verin ki sizi avlamaya geleyim. dağımdan inmek istiyorum ben artık.

beynin, bizi olumsuz etkileyen durum veya düşüncelere karşı kendini olumlu yönde kandıramamasi neticesinde gelen his.

Nasıl bir kara deliksin arkadaşım sen, ben senden kurtulamayacak mıyım hiç, niye benim peşimi bırakmıyorsun hiç, niye hiç nefes aldırmıyorsun

Uzun zaman boyunca mutsuzluğa alışınca artık mutsuzluk hayatımın merkezinde yer edindi. Mutlu olduğumda garipsemekten başka bir şey yapmıyorum. Geçicek diyorum, geçicek ve bir hafta sonra yine sıradan haline döneceksin. Mutluluğu hak ettiğimi bile düşünmemeye başlamıştım hatta. Açıkçası bir şeylerin çok uzundur zamandır ters gittiğinin farkındaydım ama bir adım da atamıyordum. Çevrem tarafından da çok sıradan olan şeylerdi halim. Herkesin sorunları olur, herkes bir şeylere üzülür ama sonunda halleder gibi. En sonunda cesaret edip doktora gitme kararında bulundum. Daha birkaç gün oldu ama daha iyi olacağımı az da olsa toparlayacağımı hissediyorum. Yakın arkadaşlarıma dahi bahsetmedim ama dolduğumu öyle çok hissettim ki buraya boşaltmak istedim içimi. Anladım ki insanın gerçekten kendinden başka yaslanabileceği kimse yok.

herkesin çok fazla yaşadığı ama kimsenin anlamlandıramayıp sadece isim verip "mutsuzluk" diye geçiştirdiği durum