Uzun zaman boyunca mutsuzluğa alışınca artık mutsuzluk hayatımın merkezinde yer edindi. Mutlu olduğumda garipsemekten başka bir şey yapmıyorum. Geçicek diyorum, geçicek ve bir hafta sonra yine sıradan haline döneceksin. Mutluluğu hak ettiğimi bile düşünmemeye başlamıştım hatta.
Açıkçası bir şeylerin çok uzundur zamandır ters gittiğinin farkındaydım ama bir adım da atamıyordum. Çevrem tarafından da çok sıradan olan şeylerdi halim. Herkesin sorunları olur, herkes bir şeylere üzülür ama sonunda halleder gibi. En sonunda cesaret edip doktora gitme kararında bulundum. Daha birkaç gün oldu ama daha iyi olacağımı az da olsa toparlayacağımı hissediyorum.
Yakın arkadaşlarıma dahi bahsetmedim ama dolduğumu öyle çok hissettim ki buraya boşaltmak istedim içimi. Anladım ki insanın gerçekten kendinden başka yaslanabileceği kimse yok.