korkmak

çok kötü lan. şemsiye kurusun diye açık bıraktım salonda. az önce son sürat bana geliyordu, korkudan altıma sıçtım. meğer kedi oynuyormuş şemsiyeyle ahah

bende çok fazla var bu, manevi yönden korku ama daha çok. kötü bir şey fenaa

temeli sorulardır. insanoğlu en çok sorulardan ve o soruların cevaplarından korkar.

Kötü bir şey çünkü korkulan şey mutlaka başa geliyor.

Otobuste okula yaklasırken uykumun gelmesinden korkuyorum o uykunun gelmesi bütün gün okulda uyutuyor beni

insan olduğumuzun kanıtıdır.

büyük oranda ölüm kaygısı ile alakalıdır. ölüm kaygısı olmayan kişinin korkusu da yoktur.

korkmak en büyük motivelerden biridir.

neyden korksam ananı, bacını tepkisini veririm babuşlar. refleksif oluyo biraz. umarım ölüm korkusuyla yüzleştiğim vakit azrail'e de böyle söylemem. :d

sınıf nüfusunun 2,3 katına çıkan derslerden korkuyorum

ülkemizde her olaydan sonra bir başka olay oldu. sırf diğeri unutulması için veyahut gündemi değiştirmek adına ve bu olaylar hep biri diğerinden büyük oldu. şuan korkuyorum. son 2 günlük olaylardan daha büyüğü gerçekleşebileceğinden. kafayı yedirttiler bize paranoyaklaştık. bu his ne zaman mutlu olduğumda hep bozulacak hissi gibi :(

son zamanlarda fark ettiğim kadarıyla sadece manevi olarak değil her yönden çok korkuyorum. bir yerim ağrısa "kesin kanser oldum" diyorum, her yerim hastalıklı gibi. korkuyorum çok fazla, paranoyak olmaktan korkuyorum:(

annelerin kaderi kızlarına mirastır derler. annemin kaderini yaşamaktan korkuyorum.

en çok geceleri karanlığa, yolda giderken hıza, bir yere çıkarken yüksekliğe karşı hissettiğim anlamsız his.

çevremdeki bazı kişilere fazla hissettirmesemde o kadar çok değer veriyorum ki. onların başına bir şey gelecek diye çok korkuyorum. sanırım her zaman korktuğumuz şeyler başımıza geliyor. ben artık gecenin bir vakti gelen telefondan çok korkuyorum. kötü şeyler, canımı yakacak şeyler duymaktan korkuyorum. (#797823)

(bkz: korkma titre) bunu son diyeni içeri aldılar, oralarda titriyodur da muhtemelen. (bkz: fuat avni)

korkarız çünkü bilmeyiz. mezarlıktan ölümden acıdan korkarız işte bunun nedeni sadece orada içinde olacakları bilmediğimizden göremediğimizden kaynaklanır. bana göre korku bilmemektir

ilk defa kendimden korkuyorum... son 3-4 haftada kaç kilo verdim bilmiyorum. tartılmaya korkuyorum. yemek yiyemiyorum. hipoglisemiye girmemek için birkaç birşey atıştırıyorum sadece. bügün uzun zamandır giymediğim bir pantolonumu denedim ve çok bol geldi. beli dar gelen bir pantalonumu denedim o da çok bol geldi. yemek yiyemiyorum,bugün bir tavukburgeri zor bitirdim,patateslere dokunamadım bile.kendim farkedemem diye arkadaşıma 2-3 ay öncesinin fotoğrafını gösterdim şaşırdı çok. ailemden 2 kişi kanser şuan,aklıma gelmiyor değil,doktora gitmeye biraz korkuyor biraz üşeniyorum. 26 beden pantalonum bol gelmeye başladı...

insanın içinde bir yerlerde, pek de süslü anlatmaya değmeyecek, bazı duygular vardır. çok ince bir sıcaklık gibi, birim zamanda orta karar sıcaklıkta bir çay bardağını avucun içine almak gibi bir sıcaklık bu, hissedersin. hiçbir zaman bu ince hissin tam sebebi bilinemez. bardak değil ya, evet işte elimde avucumu ısıtan şey bu işte, diyebilelim. diyemiyoruz da, korkularımıza hep başka anlamlar yüklüyoruz ve bir şeylere birilerine sığınıyoruz. bazen tanrı, bazen anne, bazen sevgili. bunlar uzar gider. ne derler hem, dememişlerse de ben diyeyim, insan bildiğinden değil, bilmediğinden en çok korkar. bu yüzden korkularımızdan bu denli korkar, kendimize bile itiraf edemeyiz. bana bu saatte bu dürüstlükle bunları yazdıran da bir korku. eh dedik ya kardeşim, isim veremiyoruz buna. belki yitirilişin korkusudur, belki bir yerlerde bizim olup da yitirdiğimiz bir şeyin korkusudur, belki de içimizde bizim olup da yitirdiğimiz bir şeylerin korkusudur. ama işte bir korku be kardeşim. adı olmasa da kendisi olan bir şey. kendimden söz etmek istedim biraz, kendini kaybedeceği bir şeyi kalmamış biri olarak tanımlayan benden. hayata karşı, tabulara, topluma, dinlere ve inancımın olup olmadığını bilmediğim tanrıya karşı en ufak bir korku hissetmeyen benden. bunlar kısmen bildiğim şeyler, bu yüzden korkum yok bunlara karşı. ama içimde bir yerde bilmediğim bir şeylere ya da birine karşı küçük korkular besliyorum. sabahın bu saatinde de bunları kendime itiraf ediyorum. belki birileri okur ya da duyar sesimi diye. çünkü fark ediyorum, artık bir şeylerle savaşacak gücüm kalmadı ve artık farkındayım bana tanıdık olan ama hiç bilmediğim düşmanıma karşı artık çok acizim. bu tükeniş ne zaman durur veya bilinmeyen düşman mı yoksa ben mi kazanır bunu bilmek istiyorum sadece.

bana sormuştu benden korkuyor musun diye bende hayır senden niye korkayım demiştim şakayla karışık oflamıştı niye korkmuyorsun diye. halbuki ben ondan hiçkimseden korkmadığım kadar korkuyordum haberi yoktu kaybetmekten korkuyordum onu. ama ne oldu sözlük bir tahmin edin bakalım tabiki de kaybettim korkuttun beni sevdiğim işte korkuyorum artık senden kaybettim seni geri de kazanamıcam.

korkma, ben seni korurum. ben seni kötü şarkılardan, canını acıtacak alışkanlıklardan, kötü filmlerden, ülkedeki amerikan yatırımlarından, saç döken şampuanlardan, diş mineni yeterince koruyamayan diş macunlarından, kalitelisinden daha pahalıya satılan ucuz markalardan, samimiyetsiz şaraplardan korurum. ben seni birbirimizi kaybetmemize neden olacak kalabalıklardan, popüler caddelerden, iğrenç gişe filmlerinden, aklından geçmesi muhtemel her kötü olasılıktan, yoldan geçen arabaların üzerine su sıçratmasından korurum. seni ben elif şafak kitaplarından, iğrenç televizyon dizilerinden, taraflı medya yayınlarından, iç karartan ana haber bültenlerinden de korurum. yahu ben seni, uyurken yüzünü gıdıklayan batteniyenden, plajda ayak parmaklarının arasına kaçan kumdan, açısı değiştiği için doğrudan yüzüne vuran güneşin ultraviyole ışınlarından, küresel ısınmadan, ekonomik çalkantılardan, sürdüğün ojenin tırnağının dışına taşmasından, taktığın saatin kolunda iz bırakmasından, bol peynirli olmayan bütün kahvaltılardan korurum.. canım ben seni.. sonra konuşuruz, olur mu?

tek cumleyle "insanlık belirtisidir."

başaramamaktan korkuyorum

şuan uyuyamamamın sebebi budur.

"devrimci bir eylemdir" sonuçta tayyip bu borumu amk

bir gün hayata yenilip intihar etme ihtimalinden korkmak

korkmak bazen seni hedefe ulaştırır ve daha iyi koşmanı sağlar

artık itiraf edelim. insanoğlu olarak korkuyoruz; bir gün kaybetmekten korktuğumuz için, çoğu zaman sevmekten korkuyoruz. bununla beraber sevilmekten de korkuyoruz. lakin bazen kendimizi sevilmeye layık görmüyoruz. düşünmekten korkuyoruz, sorumluluk getireceği için. yeri gelince de konuşmaktan korkuyoruz. eleştirilmekten, yadırganmaktan korktuğumuz için. duygularımızı ifade etmekten korkuyoruz, reddedilmekten korktuğumuz için. içimizi kimse bilmesin istiyoruz. elimizden geldiğince saklamaya çalışıyoruz benliğimizi tüm dünyadan. yaşlanmaktan korkuyoruz, gençliğimizin kıymetini iyi bilmediğimiz için. zaten kıymet hiçbir zaman bilmedik. alyuvarlarımız nankörlükten yatarılmış. unutulmaktan korkuyoruz. dünyaya iyi bir şey veremediğimiz için. hatta bazılarımız sırf hatırlanmak için herostratus gibi aptalca davranabiliyor. ölmekten korkuyoruz, aslında iyi yaşamayı bilmediğimiz için. bu yüzden de benciliz. fazla seviyoruz kendimizi. bütün doğaya işkence ediyoruz, sırf kendi rahatımız için. ama en çok yaşamaktan korkuyoruz. anadan üryan duygularımızla/düşüncelerimizle değil de başkalarına göre yaşadığımız için. bir türlü "ben" olamıyoruz. tam anlamıyla "ben" olmadan da ölmek istemiyoruz. bu korku ana rahminden beri bizim benliğimizde. bu korku bizim yoldaşımız..

korkuya dağ olsa dayanmaz.

rabbimden baskasindan asla korkma rabbimden de sucun yoksa korkma o en guzel o en buyuk o en affedici

açtığım başlıklardan dolayı hafiften korkmaya başladım amk. sikerim bugün bu kadar

modern zamanda kaybolmaya yüz tutan bir his bu. içinde boğulduğumuz cehaletin tek getirisi cahil cesareti. herkes çok haklı, herkes mükemmel. korku sadece metafor artık. unutmayalım diye anıyoruz arada.

tek korktuğum şeyin 'korkmaktan korkmak ' olması. diğer türlü hiç bir şeyden korkmuyorum

dün bu; (#2093640) entryi girdiğimden beri bir yazarla bu konu hakkında sohbet ediyoruz. böyle şeylere inandığını ve korktuğunu söyledi. bu olay hakkında açıklanmamış onlarca soru, yerine oturmamış onlarca taş var. ben de bu yüzden tam olarak inanmıyorum zaten. keza aynı şekilde tam olarak inkar da etmiyorum. velhasıl; o şeye olan inancınız korkunuzu tetikler. ve bazı olaylar göründüğü gibi olmayabilir. misalen; (#2012534)

i̇nli cinli şeylerden korktuğumdan sınav haftaları uykum geldiğinde böyle şeyler izlerim kan akışım anında hızlanır sonrada korkudan uyuyamam zaten sjsjsjjsjsjsj

korku çok leş bir şey. dün gece trt belgesel kanalında bir belgesel seyrediyordum. aptal bi şekilde korktum kanalı değiştirdim.

dün ben korktum,çok kötü bir şey bu.ama ben dün cidden korktum.

"şöyle düşünün: otomobil kullanıyorsunuz ve gaza bastıkça hızınız artıyor. hızdan hem zevk alıyor, hem de biraz ürküyorsunuz. aldığınız zevk, korkunuzdan baskın olduğu müddetçe gaza basmaya devam edersiniz. ama diyelim ki yolunuzun üzerinde bir tehlike belirdi. o zaman, korkunuz ön plana çıkar ve gazdan ayağınızı çekersiniz. tehlikeyi baştan hayal edebilirseniz, korkunuza daha erken kulak verir ve ona göre davranırsınız. tehlikenin karşınıza çıkmasını beklerseniz, o zaman da korkunuz, ayağınızı gazdan çekmenize yarar. ama hiç korkunuz yoksa, ayağınızı gazdan çekme şansınız da yoktur." - büyü dükkânı

korkmak insana varlığını hissettirir bir şeyden korkuyorsan tamamiyle varsındır, yaşamaktan korkmak hariç çünkü zaten yaşamaktan korkuyorsan varlığın yargıdaki hayal kırıklığıdır

insan uyumaya korkuyo bazen, uykun gelmeden önce uyumaya kalkışınca aklına binbir türlü konu geliyo ve hepsini kötüye yoruyo, uyku gelene kadar uyumamak en güzeli düşünecek zamanın olmuyo

ailemden birinin benden önce ölmeleri korkusu var

dün gece vücudumda bir kitle ile beraber bir şişlik fark ettim. şimdi hastanede sıra bekliyorum ve çok korkuyorum. kötü bir şey çıkacak diye çok korkuyorum.

pişman olmaktan korkuyorum bu yüzden bir şey yapacaksam kırk kere düşünüyorum.

birinin zaafım olmasından çok korkuyorum. tekrar güvenmek, pişman olmak, tanıdığını sanıp hayal kırıklığına uğramaktan çok korkuyorum. sevmekten çok korkuyorum. sevmekten korkmak dünyadaki en korkunç şeylerden biri sanırım. bunun böyle devam edip hayatım boyunca kimseyi sevememekten çok korkuyorum.

i̇stanbul'da birkaç ilçenin aynı anda elektriği gitti bir yandan da artçılar geliyor. bu nasıl gece mk.

çevremdeki sevdiğim insanlar da korkmasın diye ben korktuğumu belli edemiyorum. herkesi sakinleştirip salak salak espriler yapıyorum işin garip tarafı işe yarıyor.

korkuyu hiç bu kadar hissetmemiştim. korkarak bir şeyler yapmaya çalışmak korkarak hayatı yürütmek gerçekten çok zor bir şeymiş

elde olmayan hal. birkaç saat önce celal hocam "istanbul depremi türkiye'nin bağımsızlığını bile elinden alabilir. çünkü türkiye bu ekonomik yükün altından kalkmaya hazır değil." gibi fazlasıyla dumur edici bir laf etti. itiraz edemedim.. çünkü ne yazık ki sapına kadar haklı. ben bile kıt aklım ve kendi çapımdaki gündem takibim ile bu gerçeği görüyorum. edward said, "bir entelektüelin dinleyicilerini mutlu etmesi diye bir şey söz konusu olamaz. işin özü; sıkıntı verici, aykırı hatta keyif kaçırıcı olmaktır." der. gün itibariyle celal şengör tam olarak budur. . sadece ailem için değil, ülkem için endişeliyim. zira ekonomik yeterliliğin aksine, olası bir depremde bu şuursuz halk ortaya çıkacak olumsuzluklarla başa çıkamaz. misalen öyle bir durumda suriyeli çeteler yağmacılığa başladı, buna karşı ne yapacaksınız? . bu ülkede yaşamak istemediğim konusunda bir kez daha haklı çıktım. daha insani dertlerim olsun lan. ben bu tarz şeyleri kafaya takmak istemiyorum üç günlük hayatımda. televizyonda iki tane profesör depreme dair araştırma yapmak için laboratuvar kurmak istediklerini söylüyor. ve bunun için 1,5 milyon dolar gibi bir rakama ihtiyaçlarının olduğunu dile getiriyorlar. sözüm devlete; sen nerdesin kardeşim? aldığın onca vergi nerede? sadece birkaç dönemlik trt payı bile o rakamı fazla fazla geçer. . yorucu bir gün oldu. halini merak ettiklerimin birçoğuna ulaştım ve hepsinin durumu çok şükür iyi. beni ve yakınlarımı merak edip soran üç beş kişi oldu, onlara müteşekkirim. merak etmeyenler için de ne diyelim, canları sağ olsun.. fakat bugünkü tabloyu tiye alanlar bir zahmet kusura bakmasınlar, açık açık kalplerini kırarım. ki bugün kırdım da. ben ailemden haber alamazken çıldırırken, sen yanımda güle oynaya gezersen gözüme batarsın kardeşim. açıklaması bu kadar basit. öyle anlarda o tip insanlara -yani kendisi nasılsa rahat ve diğer insanların değerleri sikinde değilmişcesine, her şey sanki çok normalmişcesine tavır takınan- tahammülüm olmuyor benim. . ve bir süre ciddi bir şekilde kafayı takacağım ben bu deprem konusuna. artık kaç zamana durulurum bilmiyorum ama bünyemde başladı yani o süreç. konuya dair tavsiye mahiyetinde kitap, belgesel, makale vs. önerisi olan varsa yoruma iliştirsin lütfen.