insanın içinde bir yerlerde, pek de süslü anlatmaya değmeyecek, bazı duygular vardır. çok ince bir sıcaklık gibi, birim zamanda orta karar sıcaklıkta bir çay bardağını avucun içine almak gibi bir sıcaklık bu, hissedersin. hiçbir zaman bu ince hissin tam sebebi bilinemez. bardak değil ya, evet işte elimde avucumu ısıtan şey bu işte, diyebilelim. diyemiyoruz da, korkularımıza hep başka anlamlar yüklüyoruz ve bir şeylere birilerine sığınıyoruz. bazen tanrı, bazen anne, bazen sevgili. bunlar uzar gider. ne derler hem, dememişlerse de ben diyeyim, insan bildiğinden değil, bilmediğinden en çok korkar. bu yüzden korkularımızdan bu denli korkar, kendimize bile itiraf edemeyiz.
bana bu saatte bu dürüstlükle bunları yazdıran da bir korku. eh dedik ya kardeşim, isim veremiyoruz buna. belki yitirilişin korkusudur, belki bir yerlerde bizim olup da yitirdiğimiz bir şeyin korkusudur, belki de içimizde bizim olup da yitirdiğimiz bir şeylerin korkusudur. ama işte bir korku be kardeşim. adı olmasa da kendisi olan bir şey.
kendimden söz etmek istedim biraz, kendini kaybedeceği bir şeyi kalmamış biri olarak tanımlayan benden. hayata karşı, tabulara, topluma, dinlere ve inancımın olup olmadığını bilmediğim tanrıya karşı en ufak bir korku hissetmeyen benden. bunlar kısmen bildiğim şeyler, bu yüzden korkum yok bunlara karşı. ama içimde bir yerde bilmediğim bir şeylere ya da birine karşı küçük korkular besliyorum. sabahın bu saatinde de bunları kendime itiraf ediyorum. belki birileri okur ya da duyar sesimi diye. çünkü fark ediyorum, artık bir şeylerle savaşacak gücüm kalmadı ve artık farkındayım bana tanıdık olan ama hiç bilmediğim düşmanıma karşı artık çok acizim. bu tükeniş ne zaman durur veya bilinmeyen düşman mı yoksa ben mi kazanır bunu bilmek istiyorum sadece.