artık itiraf edelim. insanoğlu olarak korkuyoruz;
bir gün kaybetmekten korktuğumuz için, çoğu zaman sevmekten korkuyoruz.
bununla beraber sevilmekten de korkuyoruz. lakin bazen kendimizi sevilmeye layık görmüyoruz.
düşünmekten korkuyoruz, sorumluluk getireceği için.
yeri gelince de konuşmaktan korkuyoruz. eleştirilmekten, yadırganmaktan korktuğumuz için.
duygularımızı ifade etmekten korkuyoruz, reddedilmekten korktuğumuz için.
içimizi kimse bilmesin istiyoruz. elimizden geldiğince saklamaya çalışıyoruz benliğimizi tüm dünyadan.
yaşlanmaktan korkuyoruz, gençliğimizin kıymetini iyi bilmediğimiz için.
zaten kıymet hiçbir zaman bilmedik. alyuvarlarımız nankörlükten yatarılmış.
unutulmaktan korkuyoruz. dünyaya iyi bir şey veremediğimiz için.
hatta bazılarımız sırf hatırlanmak için
herostratus gibi aptalca davranabiliyor.
ölmekten korkuyoruz, aslında iyi yaşamayı bilmediğimiz için.
bu yüzden de benciliz. fazla seviyoruz kendimizi. bütün doğaya işkence ediyoruz, sırf kendi rahatımız için.
ama en çok yaşamaktan korkuyoruz.
anadan üryan duygularımızla/düşüncelerimizle değil de başkalarına göre yaşadığımız için.
bir türlü "ben" olamıyoruz. tam anlamıyla "ben" olmadan da ölmek istemiyoruz.
bu korku ana rahminden beri bizim benliğimizde.
bu korku bizim yoldaşımız..