konuşacak kimsenin olmaması

"konuşacak neyimiz kalmış biz çoktan bitmişiz" (bkz: seksendört)

mecburen iç sesimle konuşuyorum not:ondan da sıkıldım artık

son bir senedir bu durumdayım sanirim

bana ayak uyduracak biri lazım. bir olur acaib konuşurum ama öyle böyle değil. yahu penguenler hakkında kardeşime yarım saati geçkin konuştuğumu hatırlıyorum. tabi dinlememiş uyumuş ama. eğer böyle bir arkadaşım falan olsa kimseyle konuşmam bir daha da. (bkz: büyük konuşmak ) burda yaparken yoruluyorum mesela. ama whatsappta olduğu gibi ses kaydı meselesine de ayar oluyorum. neyse şimdilik parça parça konular başka kişilerle konuşurum. (bkz: çılgın att nin kendini klonlaması)

sabah 9 kadar ne yapacağım ya özellikle şimdi olması lazım herkes uyudu

yalnız olduğunuz gerçeğini kabullenmenizi sağlayan durum

son zamanlarda sıkça yaşadığım ve insanı fazlasıyla yıpratan durum konuşacak insanı değil de seni anlayacak insanı bulabilmek büyük lütuf

kimse yoksa kendinizle konuşun varsın deli desinler.

konuşup da anlaşacak kimsem yok bu ciddi bir azap konuşacak çok kişim olmasına rağmen bağlamlarımız farklı olduğu için kimsem yokmuş’a eş değer oluyor halim.

etrafımda birsuru insan var ama beni anliyacagini düşündüğüm insan sayısı bi kişi o da kendim sürekli kendime konuşuyor kendi kendimi çürütuyorum

kimsenin konuşacak kimsesi yoksa bu insanlar kiminle konuşuyor

aslında sorun konuşacak kimsenin olmaması değil, sorun cevrende sen derdini anlatırken konuşma sırasını beklemek yerine seni anlamaya calışacan , agla aglaya konuşabileceğin birinin olmaması yoksa sosyal medya gönderi altlarında size metiyeler düzen, dost gözüken çok insan var.

isteyen istediği zaman ulaşabilir bana.

kimse değil o sadece "o"

Bazen insanın içine bir sıkıntı düşer ve o sıkıntıyı birine anlatıp rahatlamak istersin. Sonra dönüp arkana baktığında anlatabileceğin birisini bulamazsın ya da kendini derdini anlatıp insanları sıkmak istemezsin. Bu ikisinden hangisini olursa olsun sonu aynı biter. Tekrar önüne döner ve sıkıntınla tek başına mücadele etmeye çalışırsın. Bu meseleyi de daha önceden kimseye anlatamadığın olaylardan oluşan kendi iç çöplüğüne atar yoluna devam edersin.

En çok ihtiyacın olduğu anda hem de. Bazen yolda birini durdurup konusmak istiyorsun. Aslında o kafandaki yük gitmeyecek sadece hafifletmek istiyorsun. Hayatınızda en kötü anınızda bile konusacak paylaşacak birileri varsa kıymetini bilin.

Şöyle bir telefon listesi gözünün önünden seri şekilde geçer ve kimsede duramaz. Ailene baktığında da "Benimki de dert mi?" dersin. Anlatasın gelmez. Tek yakınım günlüğümdü, düşüncelerim el yazımdan hızlı akmaya başladığından beri yazmaktan da uzaklaştım. El yazım hızlı yazmaktan kötüleşti. Kötü bir durum.

Birden yüzüme buz gibi çarpan ve yok yere beni buhrana sürükleyen durum. Ansızın şu sahnenin içine girdiğimi fark ettim. gorsel Bir kere daha böyle olmuştu bana da çok üzülmüştüm. Kaldırımda saplanıp kalmıştım. Konuşacak tek bir kişinin bile olmadığını hissetmiştim. Yine oldu. Yine kapadım kendimi. Bak gördün mü? Yine dönüp dolaşıp hep geldiğim yere geldim. İyi mi oldu şimdi? Ne ara bu kadar yalnızlaştırdım kendimi tam emin olamıyorum. Ne ara insanlardan ümidimi kestim ne ara çıplak kaldım hatırlamıyorum artık. Yalnızlık bir giysiydi, zırhtı falan şimdi ise kendimi soyulmuş portakal gibi hissediyorum. Biraz daha beklersem ne suyum kalacak ne tadım. Kuruyup gideceğim. Ben çiçek açacaktım daha. Güzel günler görüp insanlarla güzel anılar bırakacaktım geriye. Şimdi birden her şey çok uzak geldi. Ne gereği vardı ki tüm bunların? Evet gereği yoktu. Bu kadar yükselmemeliydim, bu kadar alçalmamalıydım. İrtifamı korumalıydım. Yapamadım yine. Konuşabileceğim bir kişi bile yok. Ben mi terk ettim insanları onlar mı beni terk etti onu da bilmiyorum. Şimdi tam bu anda sebepler anlamsızlaştı. Elinde buz gibi, amasız fakatsız bir gerçek kalınca sadece sebepler önemini yitiriyor. Uykuluymuş da, frenler bozulmuş da, karşı şeritteki hayvan alkollüymüş falan hepsi gereksiz detaylar. Kaza olunca ölen kim ona bakılır. Ölen öldüğüyle, olan olduğuyla kalır. Öncesini siktir et. Çok sıkılıyorum biliyor musun? Karnıma ağrılar saplanıyor. Bütün gün tavanı izlememek için yeni gerekçeler üretmek zorunda kalıyorum. Kendimi her gün bir şeylere ikna etmem gerekiyor. Sürekli yorgunum yorgunluğumu yenmek için bir şeyler yapmam gerekiyor. Çikolataları düşünüyorum, insana iyi gelen şeyleri düşünürken aklıma çikolatalar geliyor. Sigarayı kartonla alıyorum kahvenin soğuması asla umurumda olmuyor. Filmler... Filmler ve kitaplar inanın hiçbir işe yaramıyor. Sevdiğim insanlar... Sevmek bir işe yetmiyor. Aptal olma, kafanı çalıştır diyor birisi. Sana inanmıştım ben diyor kafamda bir ses. Hiçbirini duymuyorum. Yalan söyleme artık diyorum kendime. Ölmek bir ihtimalken konuşacak birilerini illaki bulman gerek diyorum. Ne konuşayım tam da şu anda? Seni ilgilendiren üst üste kaç tane anlamlı cümle kurabilirsin? Bunun testini yapmak istiyorum bir gün. Sabah uyanacağım ve işe yarar kaç cümle kuruyorum akşama kadar onu öğreneceğim. Yaşamaya değer kaç nefes alınıp veriliyor sabahtan akşama kadar bilmiyorum. Eskiden sevdiğim hiçbir şeyi artık eskisi gibi sevemiyorum. Evet böyle bir problem var şu an. Konuşacak kimsenin olmamasından daha kötü bir problemle karşılaştım. Sevgimi de tutku mu da yitiriyorum. Her şeyin suçlusu budur herhalde. Bu ikisi olmayınca insanın saksıdaki çiçekten farkı kalmıyor. Birisinin iki damla suyuna muhtaç olduğunu bilerek filizlenmeye çalışmak dünyanın en onur kırıcı yaşam formu. Bitkilere de acıyorum. Umarım durumlarının farkında değillerdir. İnsan, gerçekten olduğu hal ile süsü püsü olmadan karşı karşıya geldiğinde, halini dışarıdan bir göz ile görebildiğinde çok üzülüyor. Bitkiler diyorum, umarım durumlarının farkında değillerdir. Odamdaki aynayı kaldırmam gerek.

yaz hocam yaz konuşalım. eskiden üzülünce çiçek beslemeye başlamıştım her ayrıldığım sevgilim için bir çiçek alarak başlamıştı bir süreç sonra hayatımdan çıkan her insan için olmaya başladı bir baktım ki ev çiçek bahçesine dönmüş onlar yemyeşil çiçek açmışlar mavi kırmızı eflatun mürdüm sarı turuncu beyaz nerdeyse her çiçek vardı ama o kadar çiceğin arasında solan bendim. https://youtu.be/YJ__ja4QpMM Balmorhea - Remembrance

Canımı fazlasıyla sıkan bir durum. Aslında var olup güvenip te derdini paylaşamıyorsun insanlar kötü çok kötü herkes birbirinin arkasından kuyusunu kazmak peşinde

çok kişi var ama kimsem yok..

canımı sıkan olayları birilerine anlatmak isterken telefonu elime aldığımda fark ettiğim olaydır sonra bir köşeye çekilir durumu sineye çeker yalnızlığımla baş başa kalırım

Konuşçak kimsenin değil seni anlayacak kimsenin olmaması... Yol var ama hepsi bataklık, hepsi uçurum

Konuşacak çok kişi var ama anlatacak hiç kişi yok. Keşke cümleyi daha düzgün kurabilseydim ama halim yok.

Konuşacak kimsem yok değil de , tanıdığım en kafa dengi insan yine kendim olduğum için kendi kendime muhabbet etmeyi başkalarıyla gereksiz iletişime girmeye tercih ediyorum diyelim...

Yok maalesef, koskoca bir yalnızlık bütünüyüm.

Yaklaşık 1 saattir yazıp yazıp siliyorum. Yaklaşık 4 saattir odada petek borularından dolap kapaklarına kadar her şeyle konuştum. Uzun uzun duvarlarla bakıştım. Hepsi gördü beni. Hepsi şahit çaresizliğime. Bunu bana ben yaptım kimsenin suçu değil. Konuşabileceğim bir allahın kulu yok. Anlatmak istediğim hiç kimse yok ve ben bugün biraz fazla üzgünüm. Çok uzun süredir ilk kez bu kadar içimin acıdığını hissediyorum. Sanki ne yazsam anlatamayacakmışım gibi. Gereksizce lafı uzatmak istiyorum çünkü susarsam kafamdaki konuşacak biliyorum. Bunları söyleyebileceğim biri olmadığı için buradayım. Ben bu geceden sonra tekrar ayağa kalkabileceğimi sanmıyorum. Daha önce de böyle olmuştu da yine öylece iki büklüm kalmıştım yatağımda buz gibi gerçeklerle. Ama işte insan o son olur sanıyor. İnsan son olacağını düşünmekle sürekli aldanıyor. Acımın üzerine basıp yükselirim, dibi gördüm artık yukarı çıkarım demiştim o gün. Kuyu sandığım bataklıkmış durmaksızın dibe çekiliyorum. Midem bulanıyor böyle anlarda. Başım zonkluyor. Gözlerim felaket yanıyor. Savunacak yanım kalmadı. Şimdiye kadar bin kere savundum kafamda. Haklı çıkarım belki diye diye bugüne kadar büyüttüm ama yine yanılmışım. Kendi ellerimle büyüttüğün tarafından vurulmak bu. Bu hayal kırıklığı değil yenilgi bu. Gerçeklere bir kez daha yenildim. Tam tutunuyorum galiba derken yine düşürüldüm. Tekrarı olmasın artık diye ben de bugün vazgeçiyorum. Her yerim yara bere yuvarlandım aşağıya ve artık burada kalmayı seçiyorum. Mecburiyetlikler tercihlere ne kadar dahilse artık. Her neyse işte. Sonuç olarak pes ediyorum. Ezel'in Eyşan ameliyat masasındayken çaresizce tamam geldim dize yenildim dediği yerdeyim. Kabullendim ben de tamam savaşmıyorum.

Konuşmak istediğin kişiyle konuşamamaktan daha çok koymuyor en azından benim için

Çook uzun zaman oldu birileriyle konuşmayalı. Kendimi anlatmayalı. Nasıl hissettiğimi, tedavinin işe yarayıp yaramadığını kimse sormuyo sözlük. Görünenle değerlendiriyolar sadece. Öyle işte. Geçen abim sordu. Tek kelime edemedim. Konuşmayı unutmuşum.

Bu kadar kasma be en iyi arkadaşın aynanın karşısındaki insan sonuçta

abuk subuk şeylerden sadece kafamı dağıtmak için saatlerce konuşabileceğim bir sürü insan var hayatımda. ama bunların hepsi yüzeysel. çok uzun zamandır gerçekten birbirimizi dinleyerek, hissederek konuşabileceğim kimse yok. kısaca sohbet ehli olan bir kişinin varlığına muhtacım. Sohbet Ehli Olmak

Konuşacak insan çok da anlayacak insan hiç yok. Bu yüzden kimseye bir şey anlatmamayı tercih ediyorum. Kafanda büyüyen, ruhunu daraltan, geceleri uykunun arasında kalbini yerinden çıkacakmışcasına attırıp seni uyandıran dertlerin ve kaygıların karşısında insanlar önemsemeyi bırak dinlemeyi bile yarım yamalak yaptığı için içime atmak daha kolay geliyor. Bir yerde bu durumun patlak vereceğini hissediyorum ama ne diyeyim umarım arkasında bıraktığı hasar çok olmaz.

yok. olaydı iyiydi.

konuşunca da pek bir şey değişmiyor aslında değişecek olsa zaten konuşmadan da hallediliyor

Mesele konuşmamak değil,konuşunca seni anlayacak kişinin olmamasıdır.Konuşmak istersin ama seni anlamayacaklarını düşünerek elin varmaz.

içindekileri, güvenipte dökebileceğin birinin olmaması aslında

Ben miyim bu ? Evet evet benim ! Bakın sizde fark ettiniz ben artık sadece kendi kendime konuşuyorum. Ya delirdim ya da gerçekten konuşacak kimse yok😂

şu an

Olsa bile “yalnızlıktır sonu.”

Yok mu bi sözlük wp grubu kurmamız, yalnız ve kaybedenler kulübüyüz madem.

günlük tutuyorum fakat böyle günü gününe olan şeyleri kaydetmek gibi değil daha çok 'dertlik' gibi bir defter. yargılamıyor, sorgulamıyor. konuşmaktan ziyade dinlemesi daha kıymetli çünkü bunu bulmak daha zor.

Sanırım beni yoran şey bu. İyi ya da kötü bir şey yaşadığım da bunu kimseyle paylaşamamak yıpratıyor. Yaşadığım şey olumluysa hevesim kursağımda kalıyor. Olumsuzsa içimde büyüyor da büyüyor.

Bu aralar birileriyle boş boş konuşmak istiyorum ama insan bulamıyorum cidden. Yakın arkadaşlarım başka şehirde, okuldan birkaç kişi var ama muhabbet eninde sonunda derslere bağlanıyor. Ben şu son birkaç günde sınav stresinden neye saracağımı şaşırdım kafa dağıtmak için birisiyle bomboş muhabbet etmem lazım...

ben konuşacak kimse olmayınca kendimle konuşuyorum, hatta o zamanlar daha mantıklı kararlar verebiliyorum, iç sesimi seviyorum dhdjd

Daha kötüsü, konuştuğun birisinin bir sabah aniden yok olup gitmesidir.

gelip asosyale yazıyorum

bazen çok can alıcı oluyor. sıkılıyorsun, için daralıyor ama etrafında kimsen yok. çok şükür benim var sjadsafas

Konuşacak birisi olsa bile konuşmaya vakit bulamıyorum çalışmaktan

Anlık bu durumdayım. Yani biliyorum yazsam dinleyecek arkadaşlarım var ama bazen yazmadan halim hatrım sorulsun istiyorum. Neyse biz yine cenin pozisyonunda şarkı dinleyerek uykuya dalmaya çalışmaya devam.