konuşacak kimsenin olmaması

bugün yani aslında dün çok berbat bir gündü. sık sık elim telefon rehberine gitti ama arayacak kimseyi bulamadım. o an yanlış bir numara arasa bile içim giderdi eminim.

Telefon aramaları, mesajlar sadece iş. (bkz: işkolik)

İnsan kendi derlerinde boğulur kendisiyle tartışmaktan yorulur.

Ne konuşacağımı bilsem belki uygun kişiye derdimi anlatırım ama nerden başlasam bilemiyorum

Ben bu konuda her zaman çok şanslı oldum. Ama bir ara ruh halim berbat bir şeye dönüştü. İşte o sıra hiç tanımadığım insanları yoldan çevirip içimde ne var ne yoksa dökesim geliyordu. O hissi o yüzden çok iyi biliyorum. Severim dert dinlemeyi, birilerine derman olmayı. Bazen tanımadığın biriyle konuşmak, dertleşmek insana yıllardır tanıdığı biriyle konuşmak dertleşmekten kat be kat iyi gelir. Bilemezsiniz bazen bir kelime bir cümle size çok şey katar, anlatır/iyileştirir. Tuhaf bir ruh halidir o, anlatsan anlatılmıyor, adını koymak istesen koyamıyorsun.

Vollağ yoğhdır

anlayacak bir kimsemin olmayışı. anlaşılacak bir durumda olmadığım için konuşmaya tenezzül etmemem. Ne bileyim yine insanlara küstüm.

Konuşacak kimsem yok ve bunu içimden su şarkıyla tanımlıyorum Alışır her insan, alışır zamanla Kırılıp, incinmeye Çünkü olağan yıkılıp, yıkılıp Yeniden ayağa kalkmak

Elbette konuşacak pek çok kimseler var , olacaktır, bulunacaktır da fakat anlayabilecek kimseler yoksa sessizlik o zaman başlar.

"en azından kendim varım" yalnız kalacaksın kardeş, yapayalnız!

İçimde sanki sarp kayalıklar arasından yolunu bulmaya çalışan deli dolu bir düşünce nehri var. Ne o yolunu bulabiliyor ne de içimdeki bu kargaşa bitiyor. Bir an olsun dökebilsem içimdekilerini birisine bence yüreğimizin gökyüzü de mavi olur.

Kimseler vardır da, anlaşılmamak hayatımı sikti. Artık anlatmaya niyetim yok, anlamayın. Fakat boğazında o yumru kalıyor insanın. İşte tam şu anki gibi

aslında var fakat anlaşılamamak daha büyük sorun

konuşacak insan buluyoruz ama, konuşmamızı dinleyen insan yok. kime ne anlatsak kendi derdini anlatıyor, ulan dur beni bi dinle, sonra seni dinleriz

İçimdeki sıkıntıyı konuştugum kişiye anlatsam büyük sorun, anlatmasam kendime sorun.

Hepimizin konuşacak kimsesi yoksa, bu kadar millet kimle konuşuyor kardeşim ?

mesela spotify grup oturumunu denemek istiyorum ama linki kendime atıyorum, bazen sadece öyle işte

Askerde bir çavuşum vardı psikoloji okumuştu beni kendi kendime konuşurken yakaldi bir gün deli sanicak beni diye korkmustum sakince yanima oturdu benimle konuştu sonra dediki insan içindekileri anlatacak birini bulamazsa degil anlatmak istedigi kişiyi bulamazsa yalnizdir. Bence tek sorun bu konusacak kimselerimiz var ama konusmak istedigimiz kisiler yok

ulan bu başlık çok üzücü beya. götünüzü yesinler sizin, üzmeyin o tatlı canınızı. ferah tutun içinizi canını yediklerim. elbet geçer bu günler de. (bkz: kalpten kopan bir damla duygu seli)

Konuşacak çok kişi var, fakat anlayacak kimse yok.

Bazen hiç tanımadığınız birine öyle güzel dökülürsünüz o kadar iyi gelir ki tahmin bile edemezsiniz. Dertleşmek güzeldir, şahsen birilerine faydalı olduğumu, iyi geldiğimi hissetmek bana çok güzel hissettiriyor. Sadece aşk meşk mevzularından nefret ediyorum ben. Bunu dinleyesim gelmiyor, bırak o seni millete anlatıp dertlensin ya. Sen ne diye onun hüznü acısıyla yaşıyorsun.

Geçen günlerden birinde öyle bir bunalmışımki , motoruma otostop çeken kızı resmen esir aldım. Meğer o'da dertliymiş, motoru çektik sahile biraları açtık, 2 saat sohbet ettik. Sonrada onun için yolumu 12 km uzattım, muhitine kadar götürüp bıraktım. O kadar iyi geldiki !! Resmen terapi aldım. Konuşun kardeşim. Kim olduğu önemli değilmiş. İçinize atmayın, anlatın. Bizzat tecrübeyle sabittir.

Rilke der ki; "En tehlikeli yalnızlık insanın tüm gece kendi içinde yürümesine rağmen kimseye rastlamamasıdır."

Konuşacak insan bulsan bile anlayacak kimse olmuyor. Sırf belki anlayan olur diye saçma sapan yerlerde takılıyorsun fakat oralardan da yüzüne bakmıyorlar. Konuşacak birisini bulamazsanız en iyi çözüm evcil hayvanınız ve oyundaki karakterlerdir.