konuşacak kimsenin olmaması

aynı zamanda birlikte saçmalayacak kimsenin olmaması.

bir benim bir bendim ve bir kendim ortadayım bitmez derdim bu hal beni yer bitirir bildim.

konuşacak çok insan var sadece konuşmak istediğim insan yok ve en acısı da bu

üniversitenin kazandırdığı en önemli şey

kimse yoktur yani , eksik parçanız hiçbir zaman tamamlanmaz

beni hiç tanımayan anlattığım hiçbir şeye tepki göstermiyecek sadece dinlicek ve moral vericek birini istiyorum çok mu şey istiyorum be böyle birini bulsam ben de aynı şeyleri onun için yaparım ama daha böylesini bulmak nasip olmadı

ya kendinize sevgili yerine best edinin. valla işe yarıyo aq kızı cok eglenceli dkdkdkkdkdkd sıkılmıyom da

konuşacak değil de gerçekten dinlediğine emin olduğun kimse bulamamak sorun.

ben illa konuşacak birini bulurum. hic olmazsa durakta duran teyze ve amcaya ve bankin yaninda ki kedi kopekle konusurum anlatirim derdimi bi şekilde sizde anlatin icinizde patlar bi sure sonra

en güzel şey insanın kendinden başka kimsesi yok çünkü aranmıyorsun sorulmuyorsun kendine bireysel ugraşlar buluyorsun müthişli

şu aralar bu durumdayım. imkansıza aşık oldum, abi dediğim adama aşık oldum.. içimde kaynıyor her şey, onu görünce nasıl sarılmak istediğimi anlatabileceğim kimse yok. kima anlatsam elimde patlayacak, her şey mahvolacak.. ya duyarsa o güzel gülümsemesini bir daha asla ama asla göremem hem zaten gidiyor bir daha asla ama asla göremeyeceğim onu ve bu içindeki yangını kimseye anlatamıyorum.. ölüyorum...

sanki herkes yer yarilmista yerib dibine girmiş gibi abi niye kimse yok bizde insanız haci el insaf bir allah'ın kulu olmaz mi yav

yoksun olmadındaa demek istiyorumm

bi zamanlar herkese cevap yetiştirmeye çalışırken şimdi iç sesimizle oturmuş birbirimizi dinliyoruz

niye sözlükteyiz sanıyorsunuz?

anlatıpta fayda göremeyen insandır

olacak gibi degil dedim kendi kendime konusma isinide baya ilerlettim aynanin karsisina geciyorum sohbet ediyoruz lan hatta oyle zamanlar oluyor konu konuyu aciyor ama bu aralar konusup tartisacak konuda bulamiyorum amk

böyle canım derinden o kadar acıyor ki bunu annemle dahi paylaşamıyor olmak üstüne basıyo. özellikle şu sıralar cacık ayrı bi yanda dururken birde ailemin yanımda olmaması beni daha beter ediyo. ben sebebsiz uzaklaşmam birinden, sebebsiz soğuk olmam şunu anlayın artık. kalbimi hissedemeyen insanları etrafımda barındırmak istemiyorum artık. yoldan geçen biriylede, başık tutan bi amcaylada konuşabilirim ama eğer annem yanımda olabilseydi onlar gibi olamazdı. ama biz annemle birbirimizi çok önceden kaybettik. ne o ne de ben bizi toplayamam.

acı ama gerçek..

i̇şte buna yakılır...

yok ulan bir allah'ın kulu yok ki konuşayım beni anlasın derdime de mutluluğuma da ortak olsun ama yok işte biz de isterdik sevelim sevilelim ama sevilmiyoruz

konuşacak insan çok var ama sorun bakalım anlatacak gücüm var mı

kimseyle konuşmuyorum, kimsede benimle konuşmuyor zaten konuşacak konuları da beynimde yok ediyorum gamsız bir insan olma yolunda ilerliyorum bakalım

yaş ilerledikçe kimseyle konuşmaz oldum çocukken bi sürü arkadaşım vardı şimdi ise neredeyse hiç kimsem yok yapayalnızım herkesin içinde keşke hep çocuk kalsaydım...

aslında insan var ama anlatasım bile gelmiyor artık.bu kişi annem babam dahi olsa bir şey anlatasım gelmiyor. sırf bu yüzden kanser olucam galiba.

ne acı ne kahrolası bir durum. i̇nsanların içinde yapayalnız boğulup gidiyoruz.

konuşacak birinin olması ama konuşmak istediğinin o olmaması durumu daha kötü

neyi konusacaksın en derin sorunları konuşacak biri varsa büyük şans,öylesine konuşacak dolu insan var ama önemli olan seni anlaması ve bazen de önünü göremediğin zamanlarda çözümler sunabilmesi

var ama bi boka yaramıyor. yok olmasıyla eşdeğer bence.

yarama basmayın.

kendime yetiyorum

olanları da yavaş yavaş ben kendimden uzaklaştırdım. artık insanlara dayanamamaya başladım. yalnızlık bazen daha güzel.

en son 5 yıl önce birisiyle konuşmak istiyordum o zamandan beri konuşmasam da olur modundayım

döndüm burdayım, bırakın bu başlığı

"dostun sanırsın ve konuşursun duvara duvarlar da cevap verir oldu bana bu ara"

yalnız değilim derdim hep. dün gece saatlerce ağladım. ve arayıp 'ben çok kötüyüm' diyebileceğim tek kişi yoktu. yapayalnızmışım...

bakın bu itiraf edilmemiş bir yalnızlıktır

konuşacak bi ben bulamıyorum ki konuşacak birilerini bulayım

samimiyetsiz tavsiyeler, siklemez tavırlardansa en iyisi budur.

i̇nsan yalnız kalmak ister, kimse ile konuşmamak ister, sana ne olursa olsun ağladığında ona sarılacak birilerine ihtiyaca duyar.. yapayalnız hisssediyorum kendimi. telefon rehberimde bulunan 26 kişinin hiçbiriyle muhabbetim yok. ki bunların 15 tanesi ailemden olanlar. bazen değil bir çok zaman "ölsen kim ağlar lan arkandan" diye kendime sövdüğüm doğrudur..

bazen ben bile kendimi dinlemiyorum o yüzden insanlarda suç bulmuyorum

sik gibi olay gerçekten

Aga şunu buraya bırakıyorum ihtiyacı olan alsın ;) .

burda bi iki kisi haric insana rastlamadım cok da seyimde zaten gidicem buralardan karmalarima yazik olcak ama neyse çekilecek gibi diilsiniz kiskaclar

beşikte de, mezarda da konuşacak kimsenin olmadığı gerçeğini gün yüzüne çıkartır. ikisi arasındaki "ömür" denilen sınavda konuşsan ne, konuşmasan ne?

şuan şu entriye yazan insanlara tek tek mesaj göndereceğim

konusacak kaliteli birinin olmaması

bu aralar içimde çok fazla sıkıntılar var ve en yakın arkadaşıma bile oturup boyle boyle diye anlatamaz oldum anlatirim ama çok umursanmadigi için biraktim o kadar boguldum ki eski sevgilimi aradim eski dediysem beş sene once ama hala dostluğumuzun olduğu biri birbirimizi anlayacak kadar uzun suredir yanımda olduğundan birbirimizi daha da iyi taniyoruz uykusundan uyanıp açtı telefonu ama ona da anlatamadim sen durduk yere aramazsin dedi bişey olmus dedi ama içimdeki bu sıkıntının adini ben bile koyamazken onu da uykusundan etmek istemedim anlayacaginiz tek başıma uykusuz geceler kaldı

konuşmak isteyince evdeki duvarları bile anlatır insan.