kendi kendine konuşmak

kendime soru sorarım cevap veririm, yetmez espiri yaparım ayıp olmasın diye de gülerim, egomu tatmin ederim. bazen de ağlarken kendime teselli ederim ki bu teselli başkalarının verdiği tesellilerin yerini tutmaz.

anasını satayım şu an sözlükte yaptığım eylem kimse takmıyor kendi kendime konuşuyorum görünme adam olmak ne kadar güzelmiş len mq :d

bazen laf lafı açıyor, gelecek planlarımızdan, hayallerimizden, pişmanlıklarımızdan bahsediyoruz. bazen de yapmadıklarımızdan, keşkelerimizden bahsediyoruz.

rüya görmeyi engelliyor. ya da hatırlamayı mı rüyaları.

ya insan kendi kendine konuşur tamam da ben napıyorum ya? az önce annemle mutfaktayım duruyorum kafamın içinde konuşmalar dönüyo falan ama kendimden geçmişim konuşurken ve elimi kollumu sallayarak bişeyler anlatıyorum resmen durdu dedi ki "cubuk sen napıyosun" ben hiç istifimi bozmayarak 'ama x kişisi bunu söylediyse o zaman y kişisini niye benim hakkımda böyle dedi' kadın durdu çubuk sen iyi değilsin ruh sağlığına randevu alalım dedi :/ (bkz: beni sizler delirttiniz) (bkz: ben bir malım gelin beni alın)

kendi kendime sıkça konuşuyordum artık kendime söylediğim şeyleri buraya yazıyorum.

''deliler neden kendi kendine konuşur, bilir misin? aklında kalan son şey kendi sözleridir.''

asıl problem insanların birbiriyle konuşmaması değil insanların anlaşamıyor olması mesela ben kendimle çok iyi anlaşamıyorum ama oturup kendi kendime konuşurum niye çünkü içinde bulunduğum durumu benim kadar iyi bilen bir canlı daha yok ondan ötürü insan kendisiyle konuşmalı he eşşeğin amına su kaçırmamak lazım sokak ortasında bağıra çağıra yaparsanız gömleği tersten geçirirler ondan gizli gizli kendinizi dinleyin konuşun arada sövün iyi geliyor yani

bravo delirdim deyip kendinizi tebrik edebilirsiniz.

ben soruyorum yine ben cevap veriyorum (bkz: kimseye muhtaç olmamak)

şurada başlık up lark en böyle hissediyorum ya. abi birazcık etkileşim. hiç yoktan artı verinde şevke gelem. :)

şu an sözlükte yaptığım olay. entry girip kendime yorum yapıp başka başlığa falan yazıyorum öyle.

normalde de konuşuyorum ama sinirli olduğumda eğer etrafımda kimse yoksa baya sesli bir şekilde laf lafı açıyor.

eşittir; (bkz: öğrenci işlerine laf anlatmak)

aynaya karşı olunca acaba mı denir

sesli düşünüyoruz diyelim

uçup giden yazarlarımız sağolsun yorumlarda şizofrenik şeyler görüyorum

muhabbeti sarıyor şerefsizin.

araç kullanırken sürekli yaparım nedensizce

kendi kendine düşünmeye başladıktan sonra gerçekleşen eylem. ben kendi kendime konuşurken kendime 3. tekil şahıs muamelesi yapıyorum ve umarım bu konuda yalnız değilimdir. bunun kişilik bölünmesine neden olabileceğine dair çekincelerim var çünkü. geçen gün yatakta kendi kendime düşünüp tartışırken ortamda duran dört kişiden ikisi bendim amk. bir an kendime "saçmalama mumyax bu düşüncen şu sebepten hatalı" dedikten sonra "ne oluyoruz mk" diye irkildim. sanırım kendi kendine tartışmak hoş olsa da kişinin düşünme yöntemi de bir o kadar önemli. daha önceleri kendimi düşünürken yine tartıyordum ama böyle ikiye bölünüp tartışmak son zamanlarımda ortaya çıktı.

bazen kendime çoklu kişilik bozukluğu teşhisi koyuyorum bu yüzden. herhangi biriyle konuşma açılırsa o şu konuşmayı açarsa ben şunu söylerim o şunu söylerse ben bunu söylerim.... şöyle yaparım... suraya giderim... vb

sürekli içinden kendi kendine konuşan biri iseniz, durduk yere ağlamalarınız da eksik olmaz. ben bu konuşmaların neticesinde hep ağlıyorum. bir kez olsun gülelim be

bunun bir üst seviyesi. (bkz: kendi kendine kavga etmek) ki bunuda çok güzel yaparım.

en sevdiğim eylem. bunu hep yapıyorum. özellikle yolda tek başıma yürürken, durakta otobüs beklerken, sinirlendiğimde, mükemmel oluyor. bazen gece uyumadan önce kendimle tartışıyorum. aşırı rahatlatıcı bir durum. kendime akıl danışıyorum, yanlış cevap verdiğimde yine kendime kızıyorum. bence herkes yapıyor bunu. gayet normal yani.

aga delimisiniz niye kendi kendinize konuşuyorsunuz bi silkelenin kendinize gelin..

sağlıklı bir zihnin göstergesiymiş. yoksa diğer şekilde sorun olurdu. :)

diğer insanların veremediği etkiyi kendi kendine konuşma olayı veriyo

seni bulunduğun durumdan kurtaracak ya da bulunduğun konumda ki temelleri kuvvetlendirecek olan kişiyle tanışmışsındır. sana gerçekten doğruyu, her anlamda çıkışı gösterecek kşi odur. unutma, ondan başkası seni gerçekten hiç bir zaman mutlu edemez... ve en yakın, gerçek arkadaşının dostunun o olduğunu unutma. tnımak için bir süre ver, hayatına yön vermesine izin ver ..inan ki her ne düşkün bir ruh halinde olursan ol elinden bir kere tutmasına izin verirsen ,öyle güçlü tutar öyle güçlü kaldırır ki bir daha da düşmezsin.

bazen diyorum ki olum hikmet delirdin sen iyice. sonra yine cevap veriyorum diyorum ki benim adım hikmet değil aq

bir türlü bırakamıyorum şu mereti

i̇nanılmaz derecede normal olan eylem. düşünebildiğiniz anlamına geliyor.

bazen o kadar aşırıya kaçıyorum ki akli dengem hakkında şüphe ediyorum

bunu herkes aklî melekeleri kaçırmak olarak addeder ama bence bu çok ilham verici bir şey. herhangi bir şey planlıyorsan kendi kendine sesli konuş tıkandığın yerde, tak diye o çıkmazdan çıkıyorsun. çıkmaza girdiğim her an bu taktiği uygularım. mis gibi taktik. deliysem de deliyim nedir yani?

bu bir reflekstir arkadaşlarım. bazılarımız ise bunu alışkanlık haline getirebiliriz ki bu da normal bir durumdur. insanın aklındakini toparlaması için yapabileceği ya da insanın içinde kalan ve dışarıya anlatmakta sorun yaşadığı düşünceleri dışarı aktarma şeklidir beynimiz sıkıntıları dışarı aktardığımız hissiyle rahatlar ve kendimizi daha rahat hissederiz, işi daha da ileriye götürüp bunu anormal seviyeye çıkartmak ta yine çevremizdeki insanların yardım ve desteğiyle gerçekleşir. seni umursamazlar ya da anlattıklarını dinlemez veya dinleselerde kendi anlamak istediklerini algılar ise bu durumda seni fazlasıyla incitir ise insanlara konuşmayı kesersin ve yine o caanım beynin konuşma ihtiyacı hisseder zaman içerisinde kelimelerden cümlelere cümlelerden sohbetlere geçiş yaparsın kendi kendine soru cevap, soru cevap+tartışma tarzına git gide artar ve insanlar sana deli der ama farkında değillerdir sana taktıkları o deli kalıbının sebebi olduklarının neyysem yeter bu kadar sadece asla kendinle konuşmaktan kaçınma bırak deli desinler

sağlıklı bir zihnin göstergesidir. tabi ki fakatımız var. kendi kendine konuştuğunun farkında olmak. eğer farkındalık seviyesi kaybedilirse, sağlıklı olma durumu iptal oluyor.

deli diyecekler diye şu aktiviteden vazgeçemem ....geçmem, geçemem ....geçersem seresefsizim (bkz: heç gusura bakma )

bu aralar bayağı konuşmaya başladım. özellikle yayaya yol vermeyen sürücülere karşı. bir gün dayak yiyeceğim ama ne zaman.

artık iyice bokunu çıkardım bunun. ayna karşısında olsun, yürürken (evde yalnızken falan) el kol hareketleriyle birlikte olsun.. bir de maske sağ olsun artık dışarda da daha sık yapmaya başladım. sinirlenmemeye dikkat ediyorum yoksa gözler dikilmeye başlıyor hehe. tanım: gayet normal durum. beni benden iyi kim anlar?

Bunu fazlasıyla yapıyorum hoşuma da gidiyor

Maske çok iyi oldu bu konuda. Yolda yürürken rahat rahat kendi kendimize konuşabiliyoruz.

tanım: bu obeson lan

şu an bile gerçekleşti +hadi bunun altına bir şeyler yazalım -olur yazalım

Tanım: Süregelen ve süregiden; reddedemeyeceğimiz, asla kopamayacağımız bir gerçek. Ölüm gibi. Ölmek gibi. Başka türlü yaşamak bu kadar değerli olmazdı. Aynı zamanda çekilmezdi. Neyse. Bir miktar kendi kendime konuşayım ben de. Evet, buraya. Salakmışım, dedim içimden. Aynanın karşısında beş numaralı, acıyan bakışımı takınarak. Çeyrek asırlık hayatımda sadece beklemişim. Tıpası çekilmiş bir havuz gibi, pili bitmiş, öylece sallantısız ve faydasız dikilen bir saat gibi, komodin üzerinde duran yarım bardak su gibi; damlatan bir musluk, buruşmuş bir elma dilimi, rutubetli bir duvar gibi faydasız ve işlevsiz durmuş, başıma gelecek dramatik sonu beklemişim. Kendime iyi bir son yakıştıramamışım yıllarca. Kendimi geliştirmek bir yana, değiştirmeye bile tenezzül etmeden; varlığımı kabul edip bazı şeyleri iyileştirmek için çabalamak yerine, o an dünyanın başka bir yerinde başka bir bedende hayat bulmayı istemişim. Diplere çöküp yeni dipler keşfetmiş, yarım kalmış, öylece durmuş; yaşadığım tonla şey karşısında bolca kendime acımış, bir kadının beni bu dipten çekip çıkarmasını beklemiş -ki en büyük hata budur- ve istemiş, buna olan umudum bitince de hayatın bu keşmekeşine daha fazla dayanamayacağımı fark etmiş, o an da gitmeyi denemiş ve şaşırmayacağınız üzere onu da becerememişim. Yaşamamayı, ölmeye tercih edeceğim türden zamanlar… Bunları bir kenara bırakalım. Kötü zamanlardı. Koyu ve ağır. Siyah. Şu yaşadığım yeni bir dönem. Bir süredir. Artık daha iyiyim. Mutlu değilim ama iyiyim. Mutlu olmadan da iyi olup hayatımı idame ettirebileceğimi de yeni öğrendim. Eskiyle yollarımızın ayrılığına dair kallavi laflar etmeyeceğim. Zaten o terketmese ben de gidemezdim. En azından şimdi gitmiş olmasam da kaldım. Kalabildim. Ama her şeye rağmen, giderayak, barıştık. Ben onunla barıştıkça o benden ufak adımlarla uzaklaştı. Arada bir arkasını dönüp de, bana bakıyor mu diye bakmaktan da kendisini alamadı. Ben de, o da özgür hissettik. Tabii ben, eskisinin yerine gelen bu yeni duyguya ona göre biraz daha temkinli yaklaştım. Artık ölçüsüzce sevinebilirim diye düşünüp de kahkahalar patlatmadım. Kaçırdığım hayatı yakalamalıyım diye de düşünmedim hiçbir zaman. Sonuçta giden gitmişti. Kalanlar bizim olmasa da, olabilirdi. Zamanla. Zaman her şeyin ilacıydı. İnanmasam da, öyle olmasını umuyordum. Temkinli ve düşünceli. Hatta, hala biraz kararsız ve düşünceliyim. Tüm bunlara rağmen şaşırtıcı derecede de dingin… Bu hissettiklerim ve özgürlük bana biraz da masum hissettirdi. Uzun süredir ilk defa kapımı çalan güzel masumluğumu; elimde bir şişe şarapla karşıladım ve karşılıklı oturduk. Dur, dedim. Bir süre kal burada. Hepsi geçti. Geçmese de ben öyle kabul ettim. İnsan bazı şeyleri, değiştiremiyorsa kabul etmeli. Sonuçta bu da bir şey yapmak. Çabalamak. Nefes almaktan daha çok çabalamak. Kadehimi yavaşça rüzgarda sallanan ağaçlara doğru kaldırıp bir süre bekledim. Burada bir şey söylemem gerekti. Hadi, dedim, geleceğe içelim. Edit: İmla. Belirtmezsem yalan söylerim. Şu an yazmadım. Yakın zamanda not defterime karaladığım bir kendimle dertleşmemdi bu. Edit 2: Sanırım doğru başlık bu.

Genellikle çok sinirli olduğum zamanlarda başkasını kırmamak için konuşurum. Sinirimi atmaya çalışırım ne zaman ki çenem yorulur anca o zaman susarım

Bu konuda master bile yaptığımı dillendirebilirim fakat yine kendimle paylaşmış olacağım için kimseye kanıtlayabilmiş olamayacağım. (bkz: sus sesin duyulmasın)