kendi kendine konuşmak

sen sanıyor musun ki anlattığın insanlar seni senden iyi dinliyor hey yavrum hey

kafa rahat oluyor en azından. soru bende cevap bende.

“beni bende demen, bende değilim bir ben vardır bende, benden içeri” demiş ya yunus o misal bendeki benle konuşuyorum ben de

i̇ç sesimle dış sesim tartışıyo sürekli bıktım valla durduramıyorum

yolda yürürken özellikle sinirliysem elimi kolumu savura savura konuşurum sonra kendi kendime konuştuğumu fark eder gülerim. ayrıca kendi kendine konuşan insanlara ba yı lı rım.

oğlum ben bu olayı çok yapıyorum lan hatta abartınca kendi kendime ben aptal mıyım diye soruyorum. edward norton gibiyim...

nerden başlamalıyım bilemiyorum bayım aslına bakarsanız buraya yazdıklarımdan daha fazlasını zaten konuşuyorum kendime anlatıyorum deli değilim merak etmeyin :) sadece başkaları anlamıyor.

çok çenem düşüyor. kendimle konuşmaktan hayatı yaşayamaz oldum.

kafa dengi insan bulamamaktan kaynaklanıyor hep abi.

ulan beni, en iyi ben anlıyorum karışan eden yok sözümü kesen yok kafamı karıştırıp başka yollara yöneltecek kimsem yok, lâkin ben varım çok şükür.

bence kendi kendine konuşmayan insan delidir.

valla kendi halimden en iyi kendim anlıyorum canım kendim

derdini dinleyecek kimsen yoksa yapılacak tek şey

etrafta konuşacak kafa dengi insan olmayınca mecbur başka yapacak bişey yok

biz daha çok kavga ediyoruz. o bana duymak istemediklerimi söylüyo ben de kapa çeneni diyerek onu susturmaya çalışıyorum ve kavga başlıyo. kazanan taraf asla ben olmuyorum maalesef.

derste başlıyor ve bitirmek için acılar çekiyorum maalesef ki bitmiyor biri benimle hemen konuşmalı

dışardan bakıldığı zaman her ne kadar saçma birşey gibi gelsede, içeriden bakıldığında çok güzel birşey. cünkü nerede kiminle yer mekan farketmeksizin istedigin zaman konusabiliyorsun ve seni senden daha iyi anlayan birinin veya bir iç sesin oldugunu bilmek güzel

(#1114169) işte kanıt. bir de şizofren miyim? demişim kendime.. (bkz: çöp yorum)

anaa bi ben değilmişim lan benim gibi çok varmış

sessiz yaparsanız düşünüyor olursunuz, sesli yaparsanız deli. oysa insanın bazı şeyleri kulaktan işitmeye ihtiyacı olduğunu görmüyorlar.

bir şeyler yolunda gitmediğinde fazlaca yaptığım eylem. daha çok sorgulama ve çözüme kavuşturma odaklı. insanın en iyi arkadaşı kendisidir, bence.

öyle şey mi olur lan

çok kafa dengi biriymişim laf lafı açarken anladım

burda en çok yaptığım şey. sadece 'en büyük galatasaray' yazınca sohbete dönüyo...

(#2031180) kendini mutlu etmek ne zamandan beri delilik oldu yahu?

bana, "sen kendinle baş başa bırakılmayı acayip hakediyosun, başkasına bişeyler anlatırken bile kendi kendine konuşmaya başlıyosun" dendi. çoğunuzun iltifat hakkı benim alnıma yazılmış, üzgünsem de mutluyum

(bkz: kendi kendine konuşurken lafın lafı açması) o gününün değerlendirmesi ve keşke bunları bunları söyleseydim diye düşünme şeklinde gerçekleşen olay. eğer hala uyku tutmazsa olay bir şekilde kafadan hikaye yazmaya geliyor. hikaye de bitince sevdiğim şarkıları kafamdaki mp3 te çalarak onlara koreografi yapıp uyumadan önce düşünülenlere farklı bir boyut kazandırarak gönül rahatlığıyla uykuya dalıyorum.

çoğu zaman yapıyorum bunu huyum kurusun

bir üst modeli; kendi kendine konuşurken lafın lafı açması, ardından ben buraya nerden geldim diye düşünürken, daha buraya nasıl geldiğini hatırlamıyorum diyerek unutkan olduğunu fark etme, tavana bakarken ve bunları düşünürken uyuyakalmak.

genellikle gece ya da evde yalnızken gerçekleşen eylemdir. gece içimden kendi kendime konuşurum. evde yalnızken gayet sesli konuşurum. huyum kurumasın

(bkz: lafı değiştirme lan puşt) (bkz: ben kimim bilmiyormusun sen) (bkz: abime diyecem lan seni ) (bkz: benim babam senin babanı döver bi kere taam mı )

çünkü zaman zaman insanlardan tiksiniyorum. hepsi öyle aciz ve öyle aşağılık ki, kaçıyorum onlardan. bilmesem kaçmam, ama biliyorum; insanlar sadece görünüşte insandır. nerden mi biliyorum? ben de insanım... insanlardan kaçıyorum dedim ya, ne yazık ki bir istisna var; benim. bazen öyle bir an geliyor ki; hem insanlardan kaçmak, hem de insan olan kendime içimi açmak zorunda kalıyorum. kendi kendimi dinliyorum. sıkıysa dinleme, sanki kendinden kaçma ihtimalim varmış gibi... sevve sevve kendimi bana tahammül ettirmek zorundayım. her seferinde dirayetim sınanıyor, dayanamıyorum çoğu zaman. hatta bazen sinirden gözüm seyiriyor. ama elden ne gelir ki? (#2029016)

neden kendi kendine konuşana deli deniyor ki yalnızlık denmeli insan o kadar yalnız ki konuşacağı yok ya duvarlar ya kendi

kime anlatsam anlamayacak. ben de kendi içimle paylaşırım demektir.

dünden bellidir yağmur yağmasi için o kadar dua ettim ki neyse bu akşam üzeri hafif yağmur atıştırdı balkona çıkıp ellerimi semaya kaldırarak şükür duası edip bir yandan da kahkaha atıyordum ki iki tane komşu garip bakışlarla beni izliyorlardı ne var hiç mi görmediniz yağmura aşık birini

benim muhabbetim sıkıcı ya ne konuşacağımı bulamıyorum bir önerisi olan var mı

konuşacak başka birisi yok

bazen ise karşınızda biri vardır fakat farkında olmadan siz kendi kendinize konuşursunuz, bu acı.

konuşmaktan ziyade tavla oynamak favorim. entry girmek için demiyorum bunu cidden yaptım. kesin yaşanmıştır yani.

şu dünya üzerinde yapmayı çok sevdiğim nadir eylemlerden biridir. bi kere kendinle baş başasın saçma salak sorularına kendin yanıt buluyorsun, her şey sana ait o an kendi dünyandasın kimse bulaşmaz tüm benliğinle kendini inceliyorsun bi bakıma

siz konuşuyorsunuz biz sürekli kavga ediyoruz

hep sen haklı çıkıyorsun

hep yaptığım sey insan zeki olunca kendinden baska biriyle niye konuşsun ki iq seviyesi düşük cevremdekilerin

ben acayip rahatsızım bunu yapamadığım için çok istiyorum ama olmuyo bi türlü bikaç cümleden ileriye gitmiyo. kendi zekamda insan yok diye konuşayım diyorum kendim kendi zekamda değilim. yalnızım diye konuşayım diyorum kendim daha yalnız diye konuşamıyorum. bişeylere karar vereyim diye konuşayım diyorum muhakeme yeteneğim elimden alınmış onu farkediyorum. şurda tüm entryleri okudum iki kişi var benim gibi beceremeyen gerisi kendiyle o kadar barışık o kadar almış başını yürümüş ki kıskandım. bak mk bak millet kendiyle nasıl konuşuyo diye laf attım siklemedi bile cevap vermedi. muhabbetimde sarmıyor gerçek hayattaki gibi ondan da konuşamıyorum galiba. sikeyim kendimin kendine dermanı yok kim derman olsun bana vay bana vaylar bana. geceniz hayrolsun. behlül kaçar.

oda arkadaşım bana psikolojik sorunlarımın olup olmadığını sordu. deliyim dedim, ne diyim?

oldukça sıradan bir şey. şişirilip dağ yapıldı sadece.