çünkü zaman zaman insanlardan tiksiniyorum. hepsi öyle aciz ve öyle aşağılık ki, kaçıyorum onlardan. bilmesem kaçmam, ama biliyorum; insanlar sadece görünüşte insandır.
nerden mi biliyorum?
ben de insanım...
insanlardan kaçıyorum dedim ya, ne yazık ki bir istisna var; benim.
bazen öyle bir an geliyor ki; hem insanlardan kaçmak, hem de insan olan kendime içimi açmak zorunda kalıyorum. kendi kendimi dinliyorum. sıkıysa dinleme, sanki kendinden kaçma ihtimalim varmış gibi...
sevve sevve kendimi bana tahammül ettirmek zorundayım. her seferinde dirayetim sınanıyor, dayanamıyorum çoğu zaman. hatta bazen sinirden gözüm seyiriyor. ama elden ne gelir ki?
(#2029016)