ilk aşk

4.sınıftaydım.sınıfa yeni bir kız geldi.ben kız sınıfa girer girmez vuruldum.tabi hemen beynim çalışmaya başladı.hayaller kuruyorum işte kıza açılmışım işte sevgili olmuşuz. üniversiteye beraber gitmişiz ve evlenmişiz.sonra ben tabi baya cesaretlendim.sonra kıza kalp şeklinde anahtarlık aldım üstünde seni seviyorum yazıyor.sonra bu kıza hediye verdim.sonradan öğrendim ki hediye mi çöpe atmış.aşka inancım gitti bu an da işte

boşluğuma denk geldi kesin, yoksa gülüşü bahane yani.

kirpiklerini saymıştım, kirpiklerini ezbere almıştım. haliyle unutması zor oluyor.

çocukluk işte battı bi kere burnumuz boka, ne gençlik kaldı ne de ömür kurtulamadık ağa.

iş yerine bir stajer gelmişti kızı gördüğüm an orada değildim sanki

ortaokula geçince sınıflar karılmıştı. ortada en önde otururdum. sağ arkamda oturan bi kız vardı. bakmaya korkardım. konuştuğunda içimde kelebekler uçuşurdu (yalan değil aynen öyle oluyordu). gel zaman git zaman az buz muhabbet oldu. babama yalvarmıştım bana telefon al diye. aldığında da numarasını bulup ilk ona mesaj atmıştım. ama bir türlü onu sevdiğimi belli edemedim. babası askerdi tayini çıktı adıyamana gitti. hiç irtibatı kesmedik. bir gün benden hoşlandığını ima etti. aradım saatlerce konuştuk en son dedim ki sevgilim olur musun dedim. evet dedi. çığlık atmamak için kendimi nasıl tuttum anlatamam. uzun süre sevgili olduk. yıllar geçti görmedim ama sevgim katlandı. aşk nedir dersen aha buydu bende. sonra ben üniversiteyi kazandım istanbul'u. o da ankaradaydı. yıllar sonra ilk defa görüşme şansımız olacaktı. istanbula gideceğimi öğrenince panik oldu sanki değişti. ondan ayrılmamdan mı korktu bilmiyorum belki de daha fazla uzaktan yürütmek istemedi ilişkimizi. sürekli benimle ilgilen mesaj at ara falan. dedim ki ben hep böyleydim. değişmeyeceğim. iyi o zaman dedi benim için değişmeyeceksen ayrılalım dedi. ben de ona candan erçetinin yalvaramam şarkısının şu kısmını gönderdim çeksen gitsen günün birinde geldiğin gibi sessizce bıksan gitsen günün birinde ne yaparım bilmiyorum kalksan desen günün birinde anlaşamadık biz seninle gidiyorum desen günün birinde kal diyemem sanmıyorum ama devamını yollayamadım devamı: yalvaramam sensiz yanarım nefessiz kalırım belki güneş doğmaz hatta dünya durur bu acıdan iflah olmam ama sana yalvaramam ilk aşkımdı ama son aşkım olacak muhtemelen. çünkü bir insanın bir defa aşık olabileceğini düşünüyorum. geçen gün instagramda gördüm. yanında sevgilisi. öyle güzel gülmüştü ki. kıskandım. çünkü benimleyken hiç öyle gülmemişti. benden sonra mutlu olmanı istiyorum demiştim yalan söylemişim. çünkü o gülüş beni öyle bi kanattı ki...

aşk oldukta ne oldu gitti be

kuzenimin bir arkadaşına aşk olmuştum sonra bursaya taşınmışlar

komşu kızı olur genellikle veya sınıf öğretmeni, ben tercihimi komşu kızından yana kullanmıştım.

kaç yaşında olursan ol çocukluğun gibi olur,gittiği gün büyürsün

bitişe ilk kimin ulaşacak diye merak edilerek girilen ilk yarışa "ilk aşk" denir.

hüsrandır yıllar geçer zaman geçer sen degisirsin ne aptalmisim şimdi olsa asla yapmam dersin ve o gelir ve sen yine o aptallığı yaparsın hüsrandır.

ilk aşk: sigaranın dumanını ilk kez içine çekmek gibi. önce hızlı yakıyor boğazını. sonra uzunca bir süre keyif veriyor ve sona doğru yavaş yavaş acı çektire çektire öldürüyor

kötü bir şey yanlış birisine denk geldiği için, mesela ben 2015in ocak ayında tanıdığım birisini çok sevmiştim, yaklaşık 1 sene onu bekledim, biliyordum gelmeyeceğini biliyordum sevmeyeceğini ama beklemek istediğim için bekledim, sonra çıkma denen tabirle bi kaç kişiyle konuştum, baktım yine olmuyor, bıraktım. kimseyle ilgilenmedim zaman geçtikçe içimdeki bazı şeyler öldü, onu gördüğümde bir şeyler kıpırdamıyor artık içimde, çünkü bitiren kişi de o, bu yüzden üzülmüyorum artık. sadece arkadaş gibi artık oturup konuşsak konuşuruz, keşke diyorum tanımasaydım, neyse..

aşk 1 kere değil mi zaten. inşallah değildir yoksa hakkımı kullanmış olmak istemiyorum.

ilk aşk ilk katilidir insanın. kendi katilini affedersen birdaha öldürür seni

ilk aşkım, ilk öpücügüm seni tanidiğimda daha hiç sevilmemiş hiç sevmemiş saf bi kızdım. sen geldin buldun beni çokta güzel sevdin allah var, ne kadar bulutlara cikardiysan o kadar yuksekten cakildim yere ilk kırgınlığım. 3 yıl oldu ben hala ilk günkü gibi aşık ve kırgınım.

çok güzeldi be

ailemin işi nedeniyle yaşadığımız ilçenin belediye başkanının kızına aşık olmuştum küçükken ta o zaman anlamıştım aşkın imkansız olduğunu.

sanırım bi ilk aşka ihtiyacım var.

her hatırladığımda boğazım düğümlenir hala hayatıma giren insanlarda hep onu arıyorum yine de iyi ki tanımışım onu

öldürdü, gitti.

ilk aşkı için herkesin içinde vardır bi yaşanmamış özlemi bitmiş gitmiştir ama (bkz: özeldir)

hayatın 'sıçtım ağzına'deme şekli.

ana okulundaydım.sinifta tatlı bi çocuk var bütün kızlar ona aşık.herkesin doğum günü kutlanirdi.kizlarin yanına kızlar erkeklerin yanına erkekler otururdu.benim doğum günüm olduğu gün o çocuk yanımdan ayrılmamıştı.pastayi keserkende yanıma oturmuştu.bu çocuğun doğum gününde de bütün kızlarla teker teker dans ettirmişlerdi.anasi pek kokostu sınıfta böyle saçları beline kadar olan bi kız vardi.biz dans ederken kızı yanımıza getirmisti onlar dans etsin diye ama çocuk beni bırakmamıştı.ayyy ne günlerdi beee

yaşamak istiyorum ama her seferinde yol bir şekilde değişti. birini ilk defa sevip sonumu onunla bitirmek istiyorum. ellerimi bir o öpsün, gözlerime bir o baksın istiyorum. çok şey istediğimi de biliyorum.

orta okul 1. sınıfta oldu. ulan o kadar mektup yazdım. abisi görmüş mektubu. kimse gelip bana sen nasıl kardeşime mektup yazarsın falan demedi ama üniversiteye gidene kadar da kız benimle hiç konuşmadı. üniversite 3. sınıftayken benim okuduğum şehre taşınmış. mesaj attı konuştuk . bir iki defada buluştuk. bu sefer mektuplar yazan ben olmadım o oldu. o birşeyler hissediyodu ben hissetmiyodum. ama farkeden birşey yok hala benimle konuşmuyo .

günlerden bir gün türkiye denilen bir ülkede alanya denilen bir bir yerden söz edilirmiş. burada birde okul varmış. bu okulda tabi ki diğer okullar kadar olmasa da yeterince sıkıcıymış. evet, bu okulda da bir oğlan çocuğu varmış. (onun ismi önemli değil ama istersen ona mahmut diyebilirsin.) okula başladığı ilk gün oda fark etmiş okul denen bu yerin ne kadar sıkıcı olabileceğini. günler günleri kovalamış ve fark etmiş ki arkadaşları oldukça daha çekilebilir bir yer olmaya başlamış bu okul denen hapishane. ve dost çevresi arttıkça bir ara kendini iyi bile hissetmiş. yeni olduğu için o kadar iyi tanımıyormuş insanları. zamanla tanışa tanışa insanlarla muhabbetini ilerletmiş. ve günlerden bir gün hiç tanımadığı bir ses kulağına gelmiş bizim oğlanın kulağına. ve demiş ki “aman allah’im!!!” çaktırmadan sormuş sahibini o sesin. ya işte o demişler. (burada kızın kim olduğundan farkındasındır umarım: d) ismini söyleyince bir anda bilememiş bizimkisi. tabi etrafındaki insanlarda onun tanımadığını anlayıp göstermişler onu. çocuk bakmasıyla duraksaması bir olmuş. hiç yaşamadığı bir şey, hiç hissetmediği bir duygu seline kapılmış bizimki. o gün sınav varmış ve inanır mısın ikisi aynı sınıfa düşmüş. oğlan için bir lütuf gibi görünse de kız daha oğlanın ismini bilmiyormuş.(o günün tam tarihi 26 nisan 2012) o gün değil sınavı yapmak ismini kodlarken bile zorlanıyormuş bizimkisi. gözünü alamamış ondan. ilk başta bilememiş bu duyguların tanımını. çünkü kendisi bilmiyormuş bunu ve önceden hiç yaşamamış. biraz düşünmüş ve başkalarının dediği aşk’ın bu olabileceğini düşünmüş. tabi ki ilk başta biraz çocukçaymış bu. genelde kendi duygularını gizleyen genç âşik olduğunu nasıl kabullenecekmiş ki. bu yüzden uzun zaman kendi kendine bile söyleyememiş aşkını. ama onun yüzünün yansımasını camdan bile görmek onu o kadar mutlu ediyormuş ki. ve en sonunda etrafından birkaç kişi bizim oğlanın üzerindeki sıkıntıyı fark etmiş. ilk önce direnmiş bizim ki. hemde bayağı direnmiş. ama sonunda birilerine söyleme ihtiyacı hissetmiş. çünkü artık ne kendisi tek başına kaldırabiliyormuş bu yükü nede başkalarına söyleyebilecek cesurmuş. hayatında ilk defa kendini bu kadar korkak hissetmiş. onun adının geçmesi bile tüylerini ürpertmeye yetiyor onun canı sıkılmasın diye de aklına gelebilecek ve kendi elinden gelen iyilikleri ona yapıyormuş. tek amacı onun gülen yüzündeki tebessümü daimi kılabilmekmiş çünkü. onunla ilgili öğrenebileceği her şeyi öğrenmeye çalışmış. hakkında ne öğrenebilirse öğrenmiş. bu pek fazla olmasa da en azından onu tanımasını kolaylaştırıyormuş. yalnız şu ana kadar kız ona bir “hi” bile dememiş. eh tabi bizim oğlanda hayatında ilk defa beyin yerine kalbini kullanmaya karar vermiş. ve ah önce söylediğim olay gerçekleşmiş. birine söylemiş. ismini söyleyememiş ilk başta. çünkü kendi kendine bile zor itiraf edebilmiş başkasına söylemek ise ona gerçekten bir işkenceye dönüşmüş. toplam 2 kişiyle konuşabilirmiş bunu ve zaman içerisinde 2siylede konuşmuş(not: bu olaylar ilk karşılaşmanın üzerinden yaklaşık olarak bir sene geçtikten sonra gerçekleşmiştir.) birine ismini söylemiş ve ondan aldığı ilk cevap senin kalbinin kırılmasını istemem demiş. umudu zaten tırnak olan çocuğumuz bu sefer iyice içine atmış içinde yaşamış sevgisini. yeri gelmiş acıda çekmiş ama her zaman yaşatmış içinde o sevgi tomurcuklarını. bu sırada en azından kız ile biraz muhabbet kurabilmiş. en azından tek gördüğü zaman selam veriyormuş. sırf onun günaydınını duymak için 1 sene kahvaltı etmediği halde 6.30da kalkmış. belki sabah görürümde bir günaydınını alırım diyerekten. okul içerisinde her teneffüs tur atıyormuş bir şeyini unutmuş numarası yaparak. sadece onun o kahkahasını duymak veya o güzel yüzü görmek için. geçmiş zaman mutluluk veya üzüntü ile ama daima kalbinle ona ait bir yer ile. bir gün kız oğlana senle konuşmuyorum demiş. oğlan hatalıymış o da biraz zorlamış ve hatalı olduğunuda biliyormuş. bu yüzden 2 gün uyuyamamış gerçekten küstüyse diye. allah’tan kız unutmuş da (en azından ben öyle düşünmek istiyorum :d) oğlan rahatlamış. bizim oğlan duygularını inkâr edermiş hayatı boyunca veya duygularından dolayı hep acı çektiği için saklama ihtiyacı duyarmış ne kadar mutlu olsa da atamazmış doluca kahkahayı olmadı olduramadık bide mahvettik ama onada burdan sonsuz teşekkürler üzdüğüm içinde sonsuz özür dilerim

ilk aşk ilk heyecan..

ben inatla ona insan ilklerini unutmaz bende seni unutamam dedi gozlerimin icine baka baka ben olsem unutmam diyodum ama unuttum.sende unutursun dedi.unutamadim.unutmak istemedim.insan unutmak icin sevmezki.alistigini zannediyosun bi sure sonra ama boyle bazi aksamlar oluyoki insan kendini bile unutuyo.icinde bi bosluk.daha once hayatinda olmamis birinin yoklugu seni cildirtacak kadar rahatsiz ediyo ve elinden hicbise gelmeden fotograflara bakiyosun.hala aciyo be sozluk.kalbimin her kosesi yikip da gitti.

ilk olarak gerçek anlamda aşk buymuş dediğinde sonrasında başkasını sevemeyecekmissin gibi hissediyosun. ama ogreniyosun acisina alismayi. kısacası ilk aşk son sıfatını almadikca anılarının en pembe yerinde derinlerde kalıyor. hemde en güzel tecrübelerin olarak.

bebeydik falan ama daha hiç kimseyi öyle sevemedim.

buna "son aşktır" diyen herkes gerizekalıdır. yok öyle bir şey. çıkar onu aklından. hayat öyle biri ey değil lan. bozuk plak gibi tüm ömür aynı şarkıyı çalamazsın. ki ilk aşk dediğin şey zaten çocukken gerçekleşiyor. ya ilkokul hocana aşık oluyorsun ya da sınıftan bir sümüklüye-sidikliye.

sevmenin ne demek olduğunu öğretir. ondan sonra kim gelirse gelsin onda öğrendiğiniz sevgiyi ararsınız. kabul etsek de etmesek de.

içinde bulunduğum durumdur çok kaybettim sanırım ama bu sefer öyle bi niyetim yok ilk ve son öpücüğüm onda saklı kalacak

dayak yedim sesim cıkmadı sevdim dedim hep yanındaydım o beni hiç görmedi 3 yılım oldu hala görünce ellerim titrer gözlerim dolar, köşe bucak kacarım artık

kimse ben gibi sevmeyecek. tebrikler bizi bitirmeyi başardın

eskimez, eksilmez ama yaşanmaz.

hiç aşık olmadım.

6 yıl oldu halâ kalbim çarpar gördüğümde ve hatta ağlarım da, yașayamadıklarımıza ve yașayamayacaklarımıza (bkz: çok güzel biz olurduk sevseydi eğer)

evli şuan. bahsetmesek olmaz mı

17 yaşımın katili.

dünyanın en güzel hislerini yaşadığın,her zaman farklı hatırlayacağın kişi. gülüşüne ve pembe kazağına aşık olmuştum ben, öyle kaldı.

şöyle bir çocukluğuma dönüp düşününce gözümün önünde farklı farklı simalar beliriyor bu da demek oluyor ki benimkisi yalnızca hoşlantıymış. ayrıca klasikleşmiş baba cevabı benim için safsatadan öte olmamakla beraber kesinlikle babam da değildir, evet.

kötü de bitse iyi de bitse hatta hiç yaşanmasa bile asla unutulmaz, eksilmez. farklıdır ve genelde kursakta kalır. yutkunamazsın. eğer hala ufakta olsa bir sevgi kalmışsa içinde , baktığın her kişide ondan bir şeyler ararsın. her şey onda ve onunla özeldir sanki. çünkü ilktir. ilklerin tadı başkadır. sonrakiler sonradır işte , ötesi yok

çocuğu 6. sınıftan 8. sınıfa kadar sevdim. sonra çıkcaktik ben istemedim. zaten çocukluktu. şuan arada arkadaş gibi konusuyoruz falan. tabi şuan hisler ölü.

17 inde denk geldiysen geçmiş olsun kaybedenler kulübüne hoşgeldin

"sen benim kahramanımsın. şerifsin sen. ilk aşkım, ilk kalp ağrımsın. ilk hayalim, ilk hayal kırıklığımsın. bende seni asla unutamam." #suskunlar

ben sende tutuklu kaldım.