hissedilen en yoğun his

sevgi açlığı. beklersin, seversin, ilgi istersin, ağlarsın, üzülürsün, yine beklersin, kavuşursun, kaçırırsın ama en yoğunu alamadığın o sevgiye yanarsın.

boşluk. bu hissin tam olarak ne olduğunu bilmiyorum ama boşluk hissi işte.

normal hayatta güzel olup, önemli davetlere bok gibi katılan ünlü isimler gibi uyuyacağım bu gece. kendimi tarz sanıyormuşum ama aslında öyle değilmişim, stilistim tarafından kazık yemiş gibiyim. not: anlık hissiyat

acı diyemem bir sürü acı var bu yaşadığım daha hiç bişey. mutluluk diyemem bence en mutlu olacağım an anne olduğum an. huzur diyemem bundan daha fazlası yaşanabilirdi . hissizlik hissi olabilir. beni bu hisse iten kişilere bunu demek isterdim ki beni bi kaç saniyeliğine de anlasın. (bkz: hissizleştiğimi hissetmeni isterdim)

"i̇çimde, bir yolculukta tanışıp alıştığım, fakat pek çabuk ayrılmaya mecbur olduğum bir insana veda eder gibi bir his vardı…" tam olarak böyle.

kin, nefret, sevgi, üzüntü gibi şeyler sayılabilir buna ama benim nazarımda en yoğun his kırılmak. yukarıda saydığım o hislerin hepsinin omurgasında kırgınlıklar olur çünkü. insan kırılmadan önce hissedemiyor.

boşluk hissi. i̇çine ne koyarsan koy yeri dolmayacak bir boşluk. kara delik gibi beni içine çeken karanlık, korkunç ve sessiz bir boşluk.

eksiklik. yalnızlık gibi bir şey de değil böyle güzellemesi de yapılmıyor bunun. bir şeyin sürekli eksikliği var dolmuyor dolmayacak da. pişmanlık falan sanırdım ben en yoğununa ama pişmanlık zaman zaman yaşanıyor eksiklik her an belirgin bir hisle duruyor.

(bkz: acı) mutluyken bile insan içten içe bunun bozulacağının korkusunu duyar ancak canı yanarken, sonrasında onu güzel şeylerin de beklediği aklının ucundan geçmez. tek düşündüğü o anın bitip bitmeyeceğidir.

öfke, öfke, öfke, öfke hee bir de öfke.

(bkz: açlık) iliklerime kadar açlık hissediyorum bebeğim.

boşluk. bi eksiklik var böyle elini soksan girer. bakın fesat a bakmayın doğru açıyı saptırmayın. (bkz: buralar eskiden hep dutluktu )

özlem

özlem

edmond dantes’in kader ikiziymiş gibi olma hissi. bu sonbaharda okuduğum bir kitabın 21. bölüm/ 114. sayfasında geçen bir cümle: “insan, her şart ve durumda edmond dantes’tir!”. bu cümle okuduğum anda gözlerimin dolmasına sebebiyet verdi. uzun zamandır hissettiğim şeylere bir insan evladı tarafından hak verilmiş olması da ayrıca gururumu okşadı. zira çok uzun zamandan beri ben kendimi edmond dantes gibi hissediyorum ve hapishanem de zihnimin ta kendisi. bir insanın evinin veya odasının ne kadar büyük olduğu önemli değildir çünkü; kapı yerinde parmaklık varsa, orası bir hücredir. zihnim, benim hücrem, hapishanem, şato d’if’im. edmond dantes gibi hissediyorum kendimi; aldatılmış, sırtından vurulmuş, karlı havada granit zeminde kıç üstü düşmüş, iyi niyeti suistimal edilmiş, bozuk para gibi harcanmış, zor kazandığı her şeyi kumarda kaybetmiş, evine hırsız girmiş de cesaretini çalmış, tüm dünya sağırmışçasına hiç dinlenmemiş, ne kadar ciddi bakarsa baksın hayalet muamelesi görmüş ve tüm bu olanları anlamlandırmaya çalışırken yüzünde oluşan aptal ifadeyle birileri çok fena dalga geçmiş gibi. edmond dantes gibi hissediyorum kendimi, içinde bulunduğum hücreden çıkmak için bir kaçış planı lazım bana. kaçış planından önce, hapishaneden çıkmama değecek bir sebep lazım. kontes olup intikam mı almalı, yoksa bunun yerine başka bir amaç mı bulmalı? sahi, maslow’un “kendini gerçekleştirme” dediği şey, insanların suratına parmaklarını uzatıp “ne olamayacağını söyledikleri” sözlere ağız dolusu küfür kıvamında cevaplar vermek değil de ne? edmond dantes gibi hissediyorum, hücremden çıkıp güneşi parmaklık gölgesi olmadan gördüğüm ilk yerde insanlara soracağım ilk soru “yaşadığımız yıl” olacakmış gibi. gözlerim kapalıyken veya ben gözlerimi inatla açmıyorken çok şey değişmiş gibi hissediyorum. edmond dantes gibi hissediyorum, ihtiyacım olan tek şey, beni denize atarken ayaklarıma bağladıkları kayadan kurtuluncaya dek ciğerlerimde tutabileceğim kadar nefes. sahi, dost dedikleri, nefessiz kaldığında sana nefes olan kişi değilse nedir, kimdir? edmond dantes gibi hissediyorum, birgün ayağa kalkmak için sürünüyorum. birgün her şey çok aydınlık olacağı için bugün bu kadar karanlık ve bulanık biliyorum. ve belki de yapmam gereken tek şey, yeniden doğmak üzere kendimi ceset torbasının içine dikmek, bilemiyorum.

kimliğim hala kayıp. (bkz: g.t korkusu)

bilmiyorum ki hangisi daha yoğun. pişmanlık da olabilir özlem de. sevgi de olabilir bi boka yaramadığını hissetmek de. mutluluk da olabilir huzurda. hepsini en uç noktalarda yaşadım, bazılarını hala yaşıyorum ve belki ilerde daha da yoğunlaşacak. hatta bir tanesinin çok daha yoğun hale geleceğinden eminim. o da pişmanlık.

bu aralar o kadar düzene girdi ki hayatım, her şey mükemmel derken arada bir duyduğum eksiklik duygusu var içimde. ne olduğunu bilmiyorum. ama böyle tuhaf bir şekilde hep bir şeyler eksik gibi. sevinçlerim, hüzünlerim hep eksik. ne zaman geçer bilmiyorum ama artık geçsin istiyorum.

böyle geceleri gündüz takmadıgın her şeyi takmak müzik eşliğinde gözlerin dolması

(bkz: stres ) ----- > vizeler is coming

elbette sevgi

korku ve türevleri.

korku diye düşünüyorum. özellikle ölüm korkusu.

belirsizlik

hiçbir şey hissetmeme hissiyatıdır

ne yapacağını bilememek.

şu an pişmanlık

açlık

sevdiğin birinin ölümü. bir daha onu göremeyeceğini bilmenin acısı.

öfke

aşk.

sızı

karamsarlık...

azim, hırs, yapabileceğime inanç.

bazı özelliklerim var sevmediğim ufacık şeyleri abarttığımı kafama taktığımı gereksiz sinirlendiğimi düşünüyorlar bunların bende farkındayım ve degistirememenin verdiği çaresizlik hissi üstüne de öyle bir durum olunca kendinden nefret hissi

(bkz: umursanmazlik) hatta o derece yoğun hi̇ssedi̇li̇r ki̇ i̇nsani i̇nti̇hara bi̇le sürükleyebi̇li̇r..