günlük tutmak

yıllarca düzenli olarak yaptığım eylemdi. tamamen günlük tarzında tutmuyordum, her gün yazmasam da muhakkak yazardım. bir sürü defterim vardı, hepsini de saklardım. ablamla konuşurken bana günlüklerime yazdığım şeylere benzer cümleler kurmaya başladı, şüphelendim hayırdır diyorum içimden. sonra bana itiraf etti, günlüğünden gazete okur gibi okudum dedi. şoke oldum, bir de moralim çok bozulmuştu. özel hayata saygı desen var. o günden sonra günlük tutmayı bırakmıştım. bu da böyle bir anımdır. abla bunu okumazsın biliyorum ama ben unutmadım haberin olsun.

Küçükken kilitli bir günlüğüm vardı mecburmuşum gibi zoraki şeyler yazardım. Sonra üniversitede o an elimde olan deftere kitaba bir şeyler yazmaya başladım. İçimi döktüm. Şimdi kısım kısım birçok defterimde yazılarım var. Hala canım çok dertleşmek isteyince oturup yazıyorum. Belki ayda 10 gün falan yazıyorumdur. Anlatıyorum, tam içimden geçen sözleri yazıyorum. Biri bulup okusa tüm iç dünyama dış dünyama hakim olur. Beni üzen şeyi, sinirlendiren şeyi, hayalimi, hayal etmekten vazgeçtiklerimi, sevmediğim insanları, sevmekten vazgeçtiğim insanları her şeyi yazıyorum. Bazen başıma gelen ufak bir keyifli anı yazıyorum bazen günlerce aynı derdimi. Nasılsa yeter artık bıktım diyen yok. Yazdıkça yazıyorum işte. Hatta geçenlerde deniz kıyısına gitmiştim. Yanıma kağıt almayı unutmuşum bir peçete vardı çantamda ona yazdım bir iki şey. İyi geliyor kısacası.

Günlük gibi değil de aşırı duygu doluluğu yaşadığımda yazdığım bir defter vardı. Geçenlerde açıp okuyayım dedim. Birini affedecekti yüreğim ama o yazdıklarımı okuyunca yaa doğru bunları da yapmıştı bana dedim yazmak güzel şey akıl unutuyor ama yazı unutmuyor ve onları okuduktan sonra özlemeyi de affetmeyi de unutur oluyor insan. Belki de ben onları yazarken beynimde yer etmesin diye yazdığım için aklımdan deftere bir nakil olduğu için unutuyorum.... Yani netice olarak yazın canınız sıkıldığında insana anlatıp korku ile yaşayacağınıza yazın, defter sırttan bıçaklamaz...

ağlayarak yaptığım eylem

sabırla düzenli yazabilmek gelecek için gerçekten çok faydalı oluyor. ilkokulda lisede hep yazıyormuşum, şimdi okuyunca ulan ne biçim saçma insanlara üzülmüşüm lanet olsun dedirtip dönüştüğüm şu halime şükrettiriyor.

uzun uzun yazma konusunda sıkıntılarım var. uzun yazılarda benim kafa kurguya da kayıyor o yüzden olanı olduğu gibi olağan bir şekilde yazamam. büyük A3 boyutunda takvimler oluyor genelde ben onlarin üzerine not alıyorum. günün en önemli olayı neyse bir iki kelimeyle onu yazıyorum. sanırım dört senedir bu böyle. geçmişini toplu bir şekilde görüyorsun ajajaja.

Yazma konusunda asla iyi değilim ama ara ara düşündüğüm hissettiğim şeyleri kısa kısa notlar halinde aldığım içinde sadece benim olduğum bir wp grubum var sayılırsa

Sevgili günlük: Bu gün yürüken ağladım, oturuken ağladım, sıçarken ağladım, zıkkımlanırken ağladım ve uyurken de ağlıyorum.

Sayılır mı bilmem yılda 3 5 defa uzun uzun yazarım, genelde konuşup anlatmak istediğim şeylerdir ama o kadar karanlık düşünceler ki kimseye anlatıp da kafa gibmek istemem.

bu aralar sık sık yazmayı erteliyorum, yoğun değilim en azından yazmaya bir saat ayıramayacak kadar yoğun değilim.. bıraksam mı diye düşünüyordum ama biri bu başlıktaki entirimi artılamış (tenk yu) ve tekrar okuyunca fark ettim ki bir şeyler değişti, bazı hayaller gerçekleşti, hakkında yazdığım kişi geçmişte kaldı. ayrıca hayatımın güzel bir dönemindeyim, güzel dönemlerinse daha çok yazılmaya ihtiyacı olduğunu düşünüyorum o sayfaları bu güzel günleri umut ederek yazmadın mı

Burası benim günlüğüm olduğundan dolayı tekrardan yapmaya başladığım eylem… Kafamın içindeki hayali arkadaşım gibisiniz. Bazen yorum falan yaptığınızda ikinci bir kişiden fikir almak hoşuma gidiyor ondan burayı kullanıyorum… (bkz: kendi kendine muhabbetin bir yerden sonra sarmaması)

her seferinde bir gün önce yazdıklarım utanç verici geldiği için bazen sayfaları koparıyorum bazen de ay ben ne yazıyorum ya diyerek yazmayı bırakıyorum. o yüzden senelerdir hiçbir şekilde düzenli günlük tutamadım. ilkokulda ayıcıklı bir günlüğüm vardı mesela, yazdıklarıma sinirlenip atmıştım. hala çok üzülürüm onu attığıma, şimdi okuyup gülerdim. "bugün uyandım, okula gittim, tiyatro oyunumuz vardı orda oynadım, sonra eve döndüm." böyle şeyler yazıyordum her gün. sonra arkadaşımla "anıdır anı" diye bir şey uydurduk. gün gün yazacağımız değil de sadece aklımıza geldiğinde ya da yazabildiğimizde hayatımızı yazardık deftere. onu yapmaya çalışıyorum. bir keresinde annemi günlüğümü almış, eli çenesinde yazdıklarımı okurken yakaladığım için her şeyi üstü kapalı yazıyorum hala.

Düzenli olmasa da ara ara tuttuğum bir günlüğün var. En son 2022'de yazmışım, zor günlerimden birinde. Zaman hızlı geçiyor, yaşanan yorgunluklar , sıkıntılar, sorunlar bitiyor. Bitmese de unutuluyor ya da alışılıyor. O zaman bizi sarsan, üzüntüye sürükleyen ne varsa çekip gidiyor hayatımızdan. Hiç dinmez sandığımız acılar diniyor, bitmez sandığımız dertler bitiyor. Geriye sadece anılar ve kağıda dökülen satırlar kalıyor. Dönüp dönüp okudukça şaşırıyorum, hayat gerçekten çok değişik ya hayret ediyorum...

hiç sevmiyorum bu olayı.. yorulurum da yazarken sıkılırım da. ne bileyim sevmem işte. yazanlara imreniyorum bazen helal olsun diyorum. öyle yani. bu da gereksiz bir bilgiydi.

tuttuğum günlükleri yakalattığım için fobim var. en kötüsü de ortaokuldayken hoşlandığım çocuğun eline geçmişti. erkekler tuvaletine kaçtığı için alasıya kadar ecel terleri döktüğümü hatırlıyorum. günlüğü okula götürecek kadar salakmışım ayrıca.

Küçükken tuttuğum günlükleri ablam gizlice okuyup sonra da yazdığım şeylere “gerizekalı” diye notlar düşerdi. Hayır okuyorsun, bari not yazma da bilmeyeyim okuduğunu. Travmam olmuştu bu yüzden, evde gizli saklı köşelerde yazıyordum hep. Yine de hala yazmayı seviyorum. Geriye dönüp baktığımda seneler içinde ne kadar değiştiğimi gösteriyor bana.

Ortaokulda sırf sevgilim için günlük tutuyordum, bir hafta felan yazdım sonra ayrıldık ve defteri müslüm gürses eşliğinde yaktım sjsjsjsj

gorsel Her ihtiyacım olduğunda beni dinleyen ve ne zaman istersem yanımda olan tek arkadaşım 🩷

yakın arkadaşım günlük tutmak konusunda hep çok istikrarlıydı. yedi yıl önce bir defter almıştık. o sayfalarını doldurdu başka defterlere geçti ben hala defterin yarısına bile gelemedim. ilkokuldayken gün gün yazamayıp araya zaman girdiğini fark edince yazdıklarımıza "anlık" demeye başlamıştık. okulda yaşanan bir olayı unutmamak için yazdığımızda başlığa anlık yazardık. şimdi benim günlüklerimin de başlığı hep budur

bir zamanlar çok fazla günlük tutardım ve ara ara okurdum da. her şeyden önce tarafımdan kıymet biçilmiş şeyleri yâd etmek hoşuma gidiyor. eskiye dair daha az unutmak da iyi hissettiriyor. hem, bir ânı tekrar tekrar yaşamak mümkün değil deriz fakat yazarken de yaşamıyor muyuz? yahut okurken? geçen gün bir arkadaşıma günlüğe yazdığım bir olaydan bahsetmiştim. ve aslında o olay güzel bir olay değildi. birisinin bana karşı ettiği hakareti falan anlattım. bana, sen çok kindar bir insansın, dedi. neden böyle dedin, diye sorduğumda hiçbir şeyi unutmuyorsun, çok kindarsın dedi. fakat arkadaşıma, günlük yazdığım için unutmadığımı anlatmaya çalıştımsa da başarısız oldum. kindarlığı da koydum bavula hahshshs

2013’te lise sınavına hazırlanırken annemle yaptığımız bir kavga üzerine evden çıkmış ve gördüğüm ilk kırtasiyeye girmiştim. Amacım günlük alıp içimi dökmekti. Yazmayı öğrendiğimden beri hep bi günlüğüm olmuştu ama her defasında birileri tarafından okunduğu için güvenli bir günlük istiyordum. İşte o zaman onu gördüm. Şifreli günlük. 6 adet yer değiştiren işareti vardı ve belli bir kombinasyona göre ayarlayınca defter açılıyordu. İşte o zaman anladım onun hayatımın günlüğü (:D) olduğunu. O gün bu gündür yaşadığım çoğu önemli olayı yazıyorum, iç döküyorum. Bazen kendisiyle konuşuyorum. Ve çoğunlukla da ağlıyorum. Kendime ait olan en güzel-en özel şey. Başka bir yerde de eşini benzerini görmedim. O yüzden çok seviyorum kendisini

Okuma yazmayı öğrendiğim günden beri çok severim günlük tutmayı. Düzenli yazmasam da arada karalarım bir şeyler. Bir dönem çok fazla yazıyordum ve annemin okuyacağını da biliyordum. Kendime özel alfabe geliştirdim değişik sembollerle ve öyle yazmaya başladım. Bir gün annem gelip “Niye değişik şeyler çiziyorsun ne demek onlar” diye sorduğunda sadece gülümsemiş ve cevap vermemiştim.

Orta sondayken tutmaya başlamıştım. Bırakmam da bir kaç ayı buldu. Ailem bulmuş açıp okumuş. Hoşlanıp açıldığım çocuğu vs vs heer şeyi okumuşlar. Çocuk akrabam olmasından mütevellit çok laf yedim. Yaşım da küçükmüş o zamanlar daha bu işler için kızdılar baya. Üniversiteyi bitirdim kpssye hazırlanıyorum 2024 senesine günlük tutarak başladım umarım kaderi öteki günlüğüm gibi olmaz. Olsa da hoş açık açık yazmıyorum hiçbir olayı.